มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 2664 ลวี่โหลว
“อาจจะเป็น…”
ผู้อาวุโสใหญ่ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หากทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาเดาไว้ในใจก็ไม่น่าแปลกใจที่คนผู้นี้สามารถไปถึงยอดหอคอยเวิ่นซินได้
ความลับศูนย์กลางมากมายของภูเขาว่านเริ่นได้รับการบอกเล่าโดยปากเปล่าโดยเจ้าสำนัก ในฐานะที่เขาเป็นผู้อาวุโสใหญ่แม้จะรู้ทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้รู้อะไรมากนัก
“จากนี้ไป หลัวซิวเป็นศิษย์ใจกลางภูเขาว่านเริ่นของเรา เรื่องนี้ห้ามไม่ให้ผู้ใดคัดค้านเด็ดขาด!”
ผู้อาวุโสใหญ่พูดช้าๆ เสียงของเขาไม่ดัง แต่ก้องอยู่ในหูของทุกคน
หลัวซิวชำเลืองมองที่ผู้อาวุโสใหญ่ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายปี บางทีราชาเทพว่านเริ่นอาจเหลือคำพูดบางประโยคไว้ให้ตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น ดังนั้นผู้อาวุโสใหญ่จึงคาดเดาตัวตนบางอย่างของเขาได้อย่างคลุมเครือ
ยุคสมัยนั้นนานเกินไปแล้วและหลายคนรู้เพียงว่าราชาเทพว่านเริ่นเคยติดตามผู้แข็งแกร่งเก่งกาจคนหนึ่งมาก่อน แต่ใครยังจำได้ว่าชื่อของผู้แข็งแกร่งคนนั้นได้ว่าเขาคือ ไท่ซ่างฉิง ซึ่งเป็นคนแรกที่กลายเป็นแดนผู้สูงส่งหลังจากยุคแห่งการเกิดใหม่?
“เกี่ยวกับเรื่องหอคอยเวิ่นซิน ห้ามผู้ใดแพร่งพรายออกไป มิฉะนั้นจะถือว่าเป็นความผิดฐานทรยศสำนัก!” ผู้อาวุโสใหญ่เสริมอีกประโยคหนึ่ง เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องให้เจ้าอาจารย์ประมุขเขาออกจากการปิดกั้นฝึกตนแล้ว
กลับไปที่เรือนของ หุบเขาเทพจันทรา เหยียนเยว่เอ๋อร์กับเหยียนซีโรว่ยังคงฝึกฝนและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก
ในชาติที่แล้ว ไท่ซ่างฉิงเป็นผู้แข็งแกร่งแดนสูงสุด สิ่งที่เขาหยิบออกมาอย่างไม่ตั้งใจล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าสำหรับนักยุทธ์ทั่วไป
ไท่ซ่างฉิงรู้ด้วยว่าหลังจากที่เขาเกิดใหม่ เส้นทางของการฝึกฝนจะไม่ง่ายอย่างแน่นอน หากเขาทเหลือสมบัติระดับสูงเกินไปไว้ให้ตัวเขาเอง เขาจะไม่สามารถใช้มันได้หลังจากการกลับชาติมาเกิด ดังนั้นระดับสมบัติของสิ่งที่เหลือไว้นี้จึงไม่สูงนัก
ถึงกระนั้น สิ่งของในกล่องเหล็กสีดำที่ไม่เด่นก็เพียงพอสำหรับหลัวซิวที่จะฝึกตนสู่แดนเทพมารระดับเจ็ดโดยไม่ต้องกังวลใดๆ
จนถึงตอนนี้ หลัวซิวรู้สึกโล่งใจจริง ๆ ที่เขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับทรัพยากรสำหรับฝึดตน
พรสวรรค์ของเยว่เอ๋อร์และซีโรว่ ไม่สามารถกล่าวได้ว่าสูงนัก แต่ก็ไม่เลว มีทรัพยากรที่เพียงพอ แค่พวกนางฝึกฝนอย่างตั้งใจ ในอนาคตพวกนางจะมีตำแหน่งของผู้แข็งแกร่งในโลก
ผุ้แข็งแกร่งอาจไม่จำเป็นต้องเก่งกาจมากถึงจะเป็นได้ โอกาสก็เป็นปัจจัยสำคัญเช่นกัน บางคนมีความสามารถไม่ดี พรสวรรค์ธรรมดา แต่พวกเขายังสามารถยืนอยู่บนจุดสูงสุดของผู้แข็งแกร่งได้
และเขา หลัวซิว คือโอกาสของเหยียนเยว่เอ๋อร์และเหยียนซีโรว่ เขามั่นใจว่าจะนำพวกนางไปสู่จุดสูงสุดของวิถียุทธ์ด้วยกันได้
ในค่ำคืนนี้ หลัวซิวผลักประตูบ้านไม้และเดินออกไป เงยหน้ามอง ดวงจันทร์ที่สว่างไสวลอยอยู่บนท้องฟ้า
ร่างหนึ่งเหยียบแสงดวงจันทร์ลงมาจากท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างเงียบ ๆ ค่ายกลต้อมห้ามที่หลัวซิวสร้างไว้รอบ ๆ เรือนดูเหมือนไม่มีผลต่อคนๆนี้
ไม่ว่าค่ายกลของเจ้าจะเก่งกาจเพียงใด หากความแตกต่างในผลการฝึกฝนระหว่างทั้งสองฝ่ายนั้นมากเกินไป ก็จะไม่มีผลแม้แต่น้อย
หลัวซิวไม่แปลกใจกับเรื่องนี้ แม้ว่าภูเขาว่านเริ่นจะเสื่อมทรามลง ผู้อาวุโสทั้งหกจะอยู่ในแดนอาณาจักรของเทพและปีศาจชั้นที่เจ็ดเท่านั้น แต่ภูเขาว่านเริ่นสามารถสืบทอดมาได้จนถึงทุกวันนี้เป็นไปไม่ได้ที่ไม่มีผู้แข็งแกร่งปกป้องอยู่
ผู้ที่มาด้วยแสงดวงจันทร์เป็นสตรีที่สวมชุดยาวสีเขียว นางมีรูปลักษณ์ที่สง่างามไร้ที่ติ ใบหน้าเย็นชา ริมฝีปากสีแดงที่น่าดึงดูดใจ และขลุ่ยยาวแกะสลักหยกสีดำห้อยอยู่ที่เอวของนาง
“ทวยเทพตายหรือเป็น จักรพรรดิไท่ซ่าง!”
สตรีในชุดกระโปรงสีเขียวเดินมาตรงหน้าหลัวซิว มองเขาด้วยสายตาเย็นชา ริมฝีปากสีแดงพูดประโยคแปลกๆออกมา
“มีเหล้าหรือไม่?” หลัวซิวมองนาง เดินไปที่ข้างต้นไม้พร้อมนั่งลงบนพื้น
สตรีคนนั้นขมวดคิ้ว “เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?”
“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร เจ้าสามารถพูดประโยกนั้นออกมาได้ ข้าเดาตัวตนของเจ้าได้แล้ว” หลัวซิวยิ้มเบา ๆ
สตรีในชุดกระโปรงสีเขียวไม่พูดอะไรมาก นางโบกมือหยกของนางเบา ๆ โต๊ะหยกงดงามก็ปรากฏขึ้นระหว่างนางกับหลัวซิว
หลังจากนั้น สตรีในชุดกระโปรงสีเขียวก็นั่งตรงข้ามกับหลัวซิวพร้อมหยิบกาหยกและถ้วยหยกออกมา
“ดูเหมือนว่าสายเลือดของว่านเริ่นจะสืบทอดนิสัยของไอ้นั่นมาด้วย ต่างชอบหยกมากขนาดนั้นเลยรึ?”
หลัวซิวส่ายหัวและยิ้ม หยิบกาหยกและถ้วยหยกขึ้นมา เทให้ตัวเองแล้วดื่มให้หมดในอึกเดียว
“รสชาติยังเหมือนเดิม…”
แก้วเหล้าหนึ่งกลืนลงไป ใบหน้าของหลัวซิวรำลึกถึงความทรงจำในอดีต ราชาเทพว่านเริ่นที่ติดตามเขาในอดีตเป็นนักดื่มที่ดี เขามักจะชอบดื่มกับหยก ภายในถ้ำฝึกฝนของเขา เครื่องตกแต่งและเครื่องประดับทุกชนิดทำจากหยกเช่นกัน
ไม่เพียงเท่านั้น ราชาเทพว่านเริ่นยังเก่งด้านการหมักเหล้าด้วย ทุกครั้งที่เขาหมักเหล้าดีๆออกมา เขาจะส่งมาให้เขา ทั้งสองนั่งตรงข้ามดื่มด้วยกัน หัวเราะและพูดคุยเกี่ยวกับโลกใบนี้
“เจ้าไม่ต้องจ้องข้าขนาดนี้ ข้ารู้ว่าอยากให้ข้าพูดครึ่งประโยคหลังออกมา แต่เจ้าไม่รู้สึกว่าครึ่งประโยคหลังนั้นไม่ว่าข้าจะพูดหรือไม่ก็ตามก็ไม่มีคงามหมายอะไรแล้ว?” หลัวซิวพูดด้วยรอยยิ้ม
“นี่คือคำสอนของบรรพบุรุษ!” สตรีในชุดกระโปรงสีเขียวดูเหมือนจะเป็นสตรีที่ดื้อรั้น
“ทวยเทพตายหรือเป็น จักรพรรดิไท่ซ่าง ข้าเป็นเพียงหนึ่งเดียวในจักรวาล!”
หลัวซิวหัวเราะเบา ๆ และพูดครึ่งหลังของประโยคออกมา จริง ๆ แล้วสองประโยคนี้ไม่ใช่เขาที่เป็นคนพูดในชาติที่แล้ว แต่เป็นประโยคที่ราชาเทพว่านเริ่นพูดออกมาเมื่อตอนที่เขาดื่มเหล้า
ในยุคสมัยนั้น จ้าววัฏสงสารรุ่นที่แปดและผู้แข็งแกร่งระดับมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นเก้าหลายคนเสียชีวิตในศึกภัยพิบัติฆาตชีวิต ในเหล่าทวยเทพตกอยู่ในหายนะร้ายแรง ตายหรือเป็นไม่แน่นอน ไท่ซ่างฉิงโผล่ขึ้นมาฉับพลันในยุคสมัยนั้น
เมื่อไท่ซ่างฉิงบรรลุตำแหน่งผู้สูงสุด สถานการณ์ของโลกาก็มั่นคงแล้ว เขาในเวลานั้นเป็นวีรบุรุษสูงส่งมากจนอาจกล่าวได้ว่าเป็นเพียงหนึ่งเดียวในจักรวาล
“ลวี่โหลว คารวะท่าน!”
ดวงตาสดใสของสตรีในชุดกระโปรงสีเขียวสั่นไหว นางลุกขึ้นยืนทันที และคุกเข่าคำนับหลัวซิวด้วยความเคารพ
“ภูเขาว่านเริ่นได้รับการสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น และในที่สุดท่านก็กลับมา…” เสียงของสตรีในชุดกระโปรงสีเขียวสั่นเล็กน้อย
ราชาเทพว่านเริ่นอยู่ที่ไหน?” หลัวซิวดื่มเหล้าอีกแก้วแล้วถาม
อาจารย์ปู่เสียชีวิตเมื่อหลายหมื่นล้านปีก่อนแล้ว” หญิงในชุดกระโปรงสีเขียวกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ
แม้ว่าเขาจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่หลัวซิวก็ยังรู้สึกเสียใจเล็กน้อยและถอนหายใจยาวเมื่อได้ยินราชาเทพว่านเริ่นเสียชีวิตแล้ว
“นี่คือภูเขาว่านเริ่นรุ่นใด?” หลัวซิวถามอีกครั้ง
“ข้าน้อยคือประมุขเขารุ่นที่เก้าสิบหก” สตรีในชุดกระโปรงสีเขียวพูดด้วยความเคารพ “อาจารย์ปู่เหลือคำสั่งว่าเชื้อสายภูเขาว่านเริ่นของเรายังคงภักดีต่อท่าน และเมื่อท่านกลับมา ไม่ว่าท่านจะทำอะไรพวกข้าก็จะติดตามท่าน แม้ตายก็ไม่เสียใจ!”
ตั้งแต่สมัยโบราณ มีเพียงประมุขเขาของภูเขาว่านเริ่นในแต่ละรุ่นเท่านั้นที่รู้ว่าท่านผู้นั้นคือใคร และมีเพียงประมุขเขาในแต่ละรุ่นเท่านั้นที่รู้ว่าคนที่อาจารย์ปู่เรียกว่าท่านผู้นั้นคือผู้ใด
ไท่ซ่างฉิง นั่นสามารถกล่าวได้ว่าเป็นชื่อต้องห้ามก่อนยุคแห่งความโกลาหล และในยุคนั้น ทุกคนต่างเรียกว่ามหาเทพไท่ซ่าง!
เขาเป็นผู้แข็งแกร่งคนแรกที่กลายเป็นจักรวาลแปดทิศ และเขายังทำลายกงล้อวัฏจักรธรรมด้วยมือของเขาเอง สิ้นสุดยุคที่ชีวิตและชะตากรรมของทุกคนถูกควบคุม
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน และมีคนไม่มากที่ยังคงจำมหาเทพไท่ซ่างได้ แต่จ้าวแห่งภูเขาว่านเริ่นได้รับการสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น
“เจ้าลุกขึ้นเถอะ เจ้าไม่จำเป็นต้องระมัดระวังต่อหน้าข้า ชาตินี้ข้าไม่ใช่ไท่ซ่างฉิง เป็นแค่หลัวซิวเท่านั้น และผลการฝึกตนของข้าก็มีเพียงเทพมารระดับห้าเท่านั้น” หลัวซิว พูดช้าๆ
“ขอบพระคุณท่าน” ลวี่โหลวลุกขึ้นยืนด้วยความเคารพ
“อย่าให้ใครนอกจากเจ้ารู้ตัวตนของข้า ข้ามีเรื่องบางอย่างให้เจ้าทำ”
“ข้าจะทำตามที่ท่านต้องการ!” ลวี่โหลวตอบด้วยความเคารพ
“ข้าต้องการวัสดุบางอย่าง นี่คือรายการสิ่งที่ต้องการ” หลัวซิวหยิบม้วนหยกออกมาและพูดว่า “เตรียมและส่งวัสดุที่ข้าต้องการมา จากนั้นทำแบ่งที่ฝึกตนบนภูเขาว่านเริ่นโดยมีหุบเขาเทพจันทราเป็นศูนย์กลาง”
“ใช่!”
…
ลวี่โหลวดำเนินการอย่างรวดเร็ว ในเวลาเพียงวันที่สองนางก็ได้ส่งวัสดุทั้งหมดที่หลัวซิวต้องการไปยัง หุบเขาเทพจันทราด้วยตนเอง
วัสดุเหล่านี้เป็นวัสดุที่จำเป็นในการสร้างค่ายกล และระดับของวัสดุไม่สูงมาก ทั้งหมดเป็นระดับเจ็ด
หลัวซิวต้องการวัสดุเหล่านี้เพื่อนำมาสร้างค่ายกล หลังจากที่ผลการฝึกตนของเขาถึงระดับจักรพรรดิเทพแล้วเขาสามารถควบคุมค่ายกลเทพขั้นเจ็ดธรรมดาได้
ตำหนักวัฏสงสาร ลูกแก้วความเป็นตาย ใจแห่งศุภรสามารถมอบพลังแห่งเกณฑ์ได้ ใช้สมบัติทั้งสามนี้เป็นฐานหลักศูนย์กลางของค่ายกล สามารถทำให้ค่ายกลที่เขาสร้างไว้สามารถบรรจุพลังแห่งเกณฑ์ที่มีพลังเต๋าได้ ปล่อยความแข็งแกร่งของค่ายเทพระดับเจ็ดออกมาได้
พลังแห่งเกณฑ์ที่ถูกกระตุ้นโดยความช่วยเหลือของค่ายกลนั้นแข็งแกร่งกว่าที่เขาการวิวัฒนาการด้วยวิถีไร้ลักษณ์เล็กน้อย
สำหรับเรื่องที่หลัวซิวต้องทำก็คือการเปิดพื้นโลกปริภูมิระหว่างโลกร้างและมหาโลกาพันสาม เขาได้ตั้งหลักที่ภูเขาว่านเริ่นแล้วและแน่นอนว่าถึงเวลาที่จะต้องนำเผ่าจี้ และตระกูลเทพสงครามจากสามพันโลกมาด้วยกัน
ดังนั้นเรื่องที่หลัวซิวต้องทำคือเปิดเส้นทางดาราที่คล้ายกับเขาดึกดำบรรพ์ในอดีต อย่างนี้แล้วจะสามารถนำผู้คนจำนวนมากจากเผ่าจี้และตระกูลเทพสงครามผ่านเส้นทางดารามาถึงภูเขาว่านเริ่นได้โดยตรง
สนามฝึกที่เขาให้ลวี่โหลวแบ่งออกมานั้นถูกเตรียมไว้ล่วงหน้าสำหรับตระกูลเทพสงครามและเผ่าจี้
“ด้วยผลการฝึกตนของเจ้าไม่ยากที่จะฉีกพื้นโลกปริภูมิออก เจ้าสามารถล็อกพิกัดนี้ได้หรือไม่?”
หลัวซิวจารึกพิกัดของเผ่าจี้ลงบนม้วนหยกและมอบให้ลวี่โหลว
มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่านางชื่อลวี่โหลวและคนที่รู้จักนางเรียกนางว่าประมุขเขาว่านเริ่น
และนางสามารถนั่งในตำแหน่งประมุขเขาว่านเริ่นได้ และการฝึกฝนของนางนั้นไม่ธรรมดา เป็นแดนเทพมารระดับแปด
“ได้” ลวี่โหลวตรวจสอบพิกัดในม้วนหยกด้วยตัวสำนึกของนาง และพยักหน้าหลังจากครุ่นคิด
“เอาล่ะ ข้าจะจารึกค่ายกลตอนนี้ และเมื่อข้าบอกให้เจ้าลงมือ เจ้าก็ฉีกพื้นโลกปริภูมิออก” หลัวซิวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
ทันทีหลังจากนั้น หลัวซิวก็เริ่มจารึกลายลักค่ายกล และรอบ ๆ ของ หุบเขาเทพจันทราก็ถูกปิดกั้นโดยค่ายกลของเขา หุบเขาเทพจันทราเป็นสถานที่สำคัญของภูเขาว่านเริ่น ยกเว้นศิษย์ใจกลางเท่านั้น ก็มีแต่ผู้อาวุโสตำแหน่งขึ้นไปเท่านั้นถึงจะเข้าออกได้โดยเสรี
ดังนั้นเรื่องที่หลัวซิวกำลังทำอยู่ที่นี่จะไม่ถูกรบกวน แม้ว่าจะมีการเคลื่อนไหวบ้างเมื่อพื้นโลกปริภูมิถูกฉีกออกจากกัน ก็มีลวี่โหลวคอยจัดการกับปัญหาเหล่านี้
หลัวซิวใช้เวลาสามวันในการจารึกค่ายกล และเมื่อทุกอย่างพร้อม เขาก็ยกมือขึ้นและผนึกค่ายกล “ลงมือ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ร่างกายของลวี่โหลวก็ระเบิดออร่าที่ทรงพลังและแข็งแกร่งออกมา ด้วยผลการฝึกตนของเทพมารระดับแปดก็ถูกกระตุ้นอย่างเต็มที่ โบกมือฉีกอนัตตาออกจากกัน รอยแยกแผ่ขยายขึ้นไปบนท้องฟ้า ราวกับถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
แม้ว่าพื้นโลกปริภูมิจะถูกฉีกออกจากกัน แต่ถ้าต้องการเดินทางระหว่างสองโลก ก็ต้องมีผลการฝึกตนและความแข็งแกร่งที่เพียงพอ หากไม่มีความแข็งแกร่งระดับมหาจักรพรรดิยุทธ์ขึ้นไป เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินทางผ่านความว่างเปล่าอนัตตาของทั้งสองโลก
และสิ่งที่หลัวซิวต้องทำคือใช้พลังค่ายกลเพื่อสร้างเสถียรภาพให้กับเส้นทางดาราระหว่างสองโลก ด้วยวิธีนี้ แม้แต่ศิษย์ของเผ่าจี้และตระกูลเทพสงครามที่มีผลการฝึกตนที่อ่อนแอกว่าก็สามารถผ่านไปได้ สามารถเดินทางผ่านเส้นทางดารามาสู่!
นี่เป็นความสำเร็จของการย้ายรากฐาน!
