ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1266
พวกเขาพยายามใส่ร้ายฮาร์วีย์ทุกวิถีทางอย่างไม่หยุดหย่อน
ราชาแมงดาแห่งบัควู้ด เป็นตำแหน่งที่พวกเขาตั้งให้
ในสายตาของคนเหล่านั้น ฮาร์วีย์ ยอร์กไม่ได้ดีไปกว่าหนูโสโครกที่ตัวสั่นอยู่ตรงมุมห้อง รอโอกาสที่จะออกจากบัควู้ด
แต่ฮาร์วีย์ดันอยู่ในศูนย์นิทรรศการจริง ๆ!
แถมเขายังยืนอยู่กับรองคณบดีอีก!
สมองของซาช่า ลาร์สันขาวโพลนไปหมด เธอตะโกนออกไปโดยไม่รู้ตัวทันที “ฮาร์วีย์ ไอ้หนูโสโครก! แกมาทำอะไรที่นี่?! นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะมาได้เสียหน่อย!”
ทุกคนเงียบกริบหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ
พนักงานทุกคนเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่ซาช่าด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ ราวกับสิ่งที่เธอนั้นร้ายกาจ
ซาช่าเสียวสันหลังวาบเมื่อเห็นสายตาของทุกคนที่จ้องมองมา
สมองบอกเธอว่าที่ไม่ใช่เรื่องจริง!
ในขณะนั้นเอง พนักงานคนหนึ่งเดินมาหาเธอจากด้านข้างทันที ก่อนกระซิบว่า “ตัวแทนลาร์สัน คุณกำลังพูดอะไร?! เขาเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนคนสำคัญเชียวนะ!”
“คุณไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วรึไง?! ทำไมคุณกล้าตะโกนชื่อเขาแบบนั้น?!”
“หัวหน้าผู้ฝึกสอนงั้นเหรอ?”
“เป็นไปไม่ได้! ฮาร์วีย์ ยอร์กเป็นแค่แมงดาไม่ใช่รึไง?”
“ใช่! ทุกคนในบัควู้ดรู้เรื่องที่เขาถูกขังเอาไว้!”
“เราควรไล่คนแบบนี้ออกจากบัควู้ดไปซะ!”
“เราจะปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงนั้นได้ยังไง!”
ซาช่า และคนที่เธอเคารพกำลังแสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง พวกเขาทุกคนก็ต้องอ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัว
เพี๊ยะ!
ทิม เซเปดาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซาช่าคือใคร แต่ทันทีที่เขาได้ยินซาช่าดูถูกฮาร์วีย์ เขาก็เดินไปตบหน้าเธอทันที
หลังจากฟาดมือออกไปแล้ว เขาก็จ้องซาช่าอย่างโกรธเกรี้ยวและพูดอย่างเหยียดหยามว่า “คุณเป็นใครกัน? กล้าดียังไงมาด่าท่านหัวหน้าผู้ฝึกสอน?”
“คุณรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”
หลังพูดจบ ทิมจ้องเพอร์ซีย์ วิลเลียมส์อย่างเย็นชา
“ไม่เลวเลยเพอร์ซี่!”
“การเป็นรองคณบดีของมหาวิทยาลัยมอร์ดูน่าภูมิใจนักรึ?! กล้าดียังไงมาดูถูกท่านหัวหน้าผู้ฝึกสอนยอร์กต่อหน้าเขาอย่างนี้! คุณอยากให้มหาวิทยาลัยมอร์ดูพังพินาศใช่ไหม?!”
เปรี้ยง!
คำพูดของทิมราวกับสายฟ้าฟาด มันทำให้ซาช่าและเหล่าคนที่เธอนับหน้าถือตาเหล่านั้นสั่นสะท้านอย่างหยุดไม่ได้
ในตอนนี้ทุกคนเข้าใจแล้ว!
ฮาร์วีย์ ยอร์กเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนในตำนานของยอร์ก!
ชายผู้รับผิดชอบเรื่องสภาการลงทุนและการร่วมมือทางธุรกิจ!
และพวกเขาได้ทำให้ชายผู้นี้ขุ่นเคืองอย่างที่สุด!
ซาช่าและคนอื่น ๆ ยืนนิ่งด้วยความหวาดกลัว สมองของพวกเขาว่างเปล่าเหมือนเศษกระดาษ ราวกับว่าพวกเขางี่เง่าไร้สมอง
เพอร์ซีย์กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เหงื่อเย็นชุ่มโชกไปทั้งแผ่นหลัง
จากการกระทำของซาช่าทำให้เขาผวาโดยไม่รู้ตัว
เขาไม่เคยคิดเลยว่าซาช่าผู้หญิงไร้สมองคนนี้ จะดูถูกหัวหน้าผู้ฝึกสอนยอร์กตั้งแต่ที่ก้าวเท้าเข้าไปในงาน
ฮาร์วีย์ยิ้มแล้วตอบว่า “มหาวิทยาลัยของคุณต้องจิตใจดีแน่ ๆ เพอร์ซีย์! ดูเหมือนว่าพวกคุณทุกคนจะไม่สนใจผมที่เป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนของรัฐบาลบัควู้ดเลยด้วยซ้ำ!”
ทันทีที่ได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ เพอร์ซีย์ก็ตัวสั่นด้วยความกลัว
แม้ว่าเขาจะมีอำนาจมากมายในมหาวิทยาลัยมอร์ดู แต่เขาก็เป็นเพียงรองคณบดีเท่านั้น
เขารู้ดีว่าหัวหน้าผู้ฝึกสอนของรัฐบาลมีอิทธิพลเพียงใด
พูดกันตามตรง จะไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำ หากฮาร์วีย์ต้องการให้เพอร์ซีย์หายไปจากโลกนี้
เพอร์ซี่พยายามที่จะอ้าปากพูด
“หัวหน้าผู้ฝึกสอนยอร์ก ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น… ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ… ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้งนะครับ ผมจะแก้ไขข้อผิดพลาดนี้เอง…”
หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปข้างหน้าและถีบซาช่าลงไปที่พื้น
จากนั้นเขาก็เตะเธอต่อพร้อมกับดุด่าเธอด้วยความเกลียดชัง “นังส*รเลว! กล้าดียังไงมาหลอกฉัน! กล้าดียังไง?!”
