ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 1419

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1419

อาเวลหยิบกล่องไม้โบราณจากมือหนึ่งในลูกน้องของเขาขึ้นมา เขาเปิดมันต่อหน้าฮาร์วีย์ ข้างในกล่องมีอัญมณีสีแดงดุจเลือดอยู่เม็ดหนึ่ง

อัญมณีนั้นเป็นสีแดงก่ำ แต่มีริ้วเข้มข้างใน ดูมีค่าพอสมควร

“ซีอีโอยอร์กครับ อัญมณีเม็ดนี้คืออัญมณีของแม่ทัพในตำนาน ว่ากันว่าแม่ทัพโบราณถูกฝังไปพร้อมกับอัญมณีเม็ดงามเม็ดนี้ครับ”

“ผมได้ยินมาจากตาแก่ว่าคุณเชี่ยวชาญด้านการประเมินค่าวัตถุโบราณ ผมก็เลยเอาของขวัญชิ้นนี้มาให้คุณครับ ถือว่าเป็นคำอวยพรเล็ก ๆ จากผม”

ฮาร์วีย์ไม่ได้เอื้อมมือไปหยิบอัญมณีเลย แต่กลับจ้องมันอยู่ชั่วขณะใหญ่

“คุณเสียเงินให้เจ้านี่ไปมากเท่าไหร่?”

อาเวลยิ้มแล้วตอบกลับมา “ก็ไม่มากครับ ราคาประมาณ 1.5 ล้าน เงินขี้ประติ๋วมาก”

“1.5 ล้านเหรอ?”

ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างสงบนิ่ง

“ขอบคุณพระเจ้าที่ผมรู้ว่าคุณเป็นเจ้านายกลุ่มนักเลงที่ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับธุรกิจจริง ๆ ของตระกูลไนส์เวลล์”

“ไม่อย่างนั้นแล้ว ผมอาจจะบีบคอคุณจนตายไปพร้อมกับทั้งครอบครัวคุณเลยก็ได้”

อาเวลถึงกับช็อก

“ซีอีโอยอร์ก ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะครับ?”

“ผมซื้ออัญมณีนี้มาจากร้านขายวัตถุโบราณของตระกูลฟลินน์ที่เพิ่งเปิดใหม่นะครับ! ร้านที่หนึ่งในตระกูลดังสี่ตระกูลของฮ่องกงอย่างตระกูลฟลินน์เป็นคนเปิด”

“ผมไปร้านนั้นมาหลายรอบแล้ว พวกเขาถึงยอมขายขุมทรัพย์ของร้านอย่างอัญมณีเม็ดนี้ให้ผม!”

“แล้วมันก็เป็นอัญมณีที่หายากด้วย ทั้ง ๆ ที่เป็นของแทนคำอวยพรแท้ ๆ แต่ทำไมถึง…?”

อาเวลรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย

“มันเป็นของปลอมเหรอครับ?”

ฮาร์วีย์ตอบต่ออย่างสงบ “คือต่อให้เป็นของปลอม ผมก็ไม่คิดอยากฆ่าล้างตระกูลคุณเพราะสาเหตุนั้นหรอก”

พอพูดจบ เขาก็คว้ากล่องไม้มาแล้วเขวี้ยงลงกับพื้น

กล่องไม้แตกกระจายพร้อมกับเสียงดังแกร๊ง อัญมณีข้างในกล่องแตกเป็นสองซีก

ภายในอัญมณีสีแดงโลหิตมีหินสีดำขนาดแตกต่างกันอัดอยู่ข้างใน ดูน่าขยะแขยงทีเดียว

“ซีอีโอยอร์กครับ นั่นมันอะไรกัน?”

อาเวลไม่ใช่คนโง่ เขาก็รู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างมันดูแปลก ๆ

“สิ่งนี้คือสารกัมมันตรังสีประเภทหนึ่ง ปกติแล้วคุณไม่ได้สิ่งนี้มาได้ง่าย ๆ แน่ สารกัมมันตรังสีเยอะขนาดนี้ราคา 1.5 ล้านก็คงไม่แปลก”

“พวกนี้จะปล่อยรังสีออกมาอย่างมหาศาลเลยล่ะ ถ้าเก็บอัญมณีนี้ไว้กับตัวนาน ๆ สักสิบถึงสิบห้าวัน ร่างของคนถือก็จะละลาย ถึงแก่ความตายในที่สุด”

“สรุปง่าย ๆ ก็คือ คุณจะมอบเจ้านี่เป็นของขวัญให้แก่คนที่คุณอยากให้ตายแค่นั้นแหละ”

อาเวลหลุดกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ร่างกายเขาสั่นสะท้านอย่างน่ากลัว

ถ้าฮาร์วีย์เข้าใจผิดแล้วคาดการณ์ว่าอาเวลอยากจะใช้อัญมณีฆ่าเขาแล้วล่ะก็ ทั้งตระกูลไนส์เวลล์คงจะลงเหวไปพร้อม ๆ กับอาเวลเป็นแน่

เหงื่อเย็น ๆ อาบหลังอาเวล เขาพยายามอธิบายสถานการณ์อย่างสุดความสามารถ

“ซีอีโอยอร์กครับ! ผมเพิ่งซื้ออัญมณีนี้มาเมื่อเช้านี้เอง แต่ผมไม่ได้วางแผนจะใช้มันทำร้ายคุณนะครับ!”

ฮาร์วีย์ยังคงใจเย็น “ผมรู้ คุณไม่ผิดหรอก”

“คนที่ขายเจ้านี่ให้คุณต่างหากที่มีจุดประสงค์ชั่วร้าย”

“พวกเขาคงจะรู้ว่าคุณจะเอาอัญมณีนี้มาให้ผม ก็เลยต้องลงทุนเตรียมตัวหาอัญมณีนี้มาในชั่วข้ามคืน เจ้านี่ก็มีราคามากพอสมควรด้วย…”

“ถ้าเป็นไปตามแผนพวกนั้นล่ะก็ ผมจะตายเพราะผมไม่รู้คุณสมบัติที่แท้จริงของอัญมณีนี้แล้วเก็บมันกลับบ้านไป”

“ถ้าผมรู้เรื่องอัญมณีแล้วติดต่อตระกูลไนส์เวลล์เรื่องนี้ แล้วผมคาดการณ์ว่าคุณพยายามจะฆ่าผม ตระกูลคุณทั้งตระกูลก็จะโดนถล่มจนหายไปเหมือนกัน”

“ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!”

สีหน้าของฮาร์วีย์ดูจะรื่นเริง

‘พวกเขาจะจัดการฉัน มีแผนใหญ่ซะด้วย น่าสนใจดีนี่!’

สีหน้าของอาเวลเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว ใบหน้าของเขาดูบิดเบี้ยว

ถ้าพูดตรง ๆ ก็คือ อาเวลถูกหลอกใช้

เขาหันหลังกลับไปคุยกับลูกน้อง แล้วแผดเสียงที่ปะทุจากความโกรธออกมา

“ไปเร็วพวกเรา ไปถล่มร้านขายวัตถุโบราณของตระกูลฟลินน์!”