ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 142
ในขณะนั้น ร่างกายของพนักงานเสิร์ฟสั่นเทา
‘ไม่มีทางที่เธอคนนี้เป็นผู้หญิงของมิสเตอร์ร็อบบินส์ จริงไหม? ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วผู้ชายคนนี้ล่ะ…’
คำถามมากมายปรากฎเต็มใบหน้าของเขา เขาแทบจะรั้งพวกมันไว้ไม่อยู่
ฮาร์วีย์ไม่ได้รีบร้อนอะไร
‘เจคใช้ความสัมพันธ์ของเขากับผู้บริหารระดับสูงของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ เพื่อเข้าใกล้แมนดี้ ปัญหาคือพวกเขาจะไม่ทำดีใด ๆ กับเขาทั้งสิ้น’
ทันทีที่พนักงานเสิร์ฟมาถึงฮาร์วีย์ก็พูดกับเขาว่า “คุณบอกผมเองว่าผมไม่สามารถเข้าร่วมการประมูลได้โดยไม่ได้รับคำเชิญไม่ใช่หรือ? ทำไมคุณถึงมาที่นี่เพื่อตามผมกลับไป? มันเรื่องตลกอะไรกัน?”
บริกรกำลังกรีดร้องอยู่ในใจ
‘ไอ้คนเลวทราม! ไม่สิ ไอ้สิบแปดมงกุฎ! ยังกล้าอวดอีกเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะมิสเตอร์ร็อบบินส์ นายไม่มีสิทธิ์ที่จะได้มาล้างห้องน้ำของเมาน์เทนท็อปวิลล่าด้วยซ้ำ!
อนิจจาเขาไม่กล้าระเบิดอารมณ์ในตอนนี้ เขาได้แค่พูดด้วยความเคารพว่า “ผมขอประทานโทษครับ ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นแขกคนสำคัญของมิสเตอร์ร็อบบินส์ โปรดยกโทษให้เราด้วยที่ทำตัวไม่ดีกับคุณ”
ขณะที่เขาพูดบริกรคนนั้นก็งอมือลงด้วยความปวดร้าว
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองก็ยืนนิ่งพร้อมกับปล่อยมือลงข้างตัว พวกเขาไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ทั้งสิ้น ใครจะรู้ว่าสองคนนี้เป็นแขกคนสำคัญของมิสเตอร์ร็อบบินส์ หากพวกเขาไม่พาทั้งสองกลับไปพวกเขาอาจเสียงานนีไปก็ได้
ที่ทางเข้าเลานจ์วีไอพีภายในงานประมูล
ดอว์สันยืนยิ้มเมื่อเห็นฮาร์วีย์และอีวอนน์เดินตรงมาหาเขา
“คุณอยู่ที่นี่แล้ว”
ซีอีโอบริษัทอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ไม่ไกลเห็นภาพตรงหน้าก็ประหลาดใจ ชายหนุ่มหน้าตามอมแมมคนนี้ได้รับการยกย่องอย่างสูงจากประธานธนาคารพาณิชย์แห่งนิอัมมี่ได้อย่างไร?
พวกเขารู้จัก เขาพูดเสียงเบา “ผมรู้ว่าคุณเป็นคนรอบคอบระมัดระวังตัวดังนั้นผมจึงไม่ได้ทักทายคุณทันทีที่ทางเข้าหลัก พนักงานเสิร์ฟพวกนั้นไม่รู้ตัวตนของคุณ โปรดยกโทษให้กับความหยาบคายของพวกเขาด้วยนะครับ”
ฮาร์วีย์ยอร์คหัวเราะ “โทษพวกเขาไม่ได้หรอก ผมยากจนเกินไปที่จะซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วยซ้ำ”
“ฮ่า ๆ ๆ คุณนี่ชอบเล่นตลกอยู่เสมอมิสเตอร์ยอร์ก” ดอว์สันพูดพลางหัวเราะเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้นเข้ามาในห้องรับรองของผมก่อนเถอะครับคนนอกมองไม่เห็นข้างใน วิธีนี้จะไม่มีใครมารบกวนเราได้”
“ให้อีวอนน์อยู่ในห้องรับรอง ถ้ามีอะไรที่ผมต้องการเธอก็แค่ถ่ายรูปส่งให้ผม ผมอยากลงไปข้างล่างแล้วดูรอบ ๆ” ฮาร์วีย์พูดหลังจากคิดไตร่ตรอง
อีวอนน์พยักหน้ารับมี เธอเข้าใจดีว่าฮาร์วีย์ยอร์กต้องมีเรื่องใหไปจัดการ เธอจึงเดินเข้าไปในห้องรับรองวีไอพีโดยไม่มีคำถามเพิ่มเติม
ในทางกลับกันฮาร์วีย์ต้องการที่จะไปดูแมนดี้ เขาไม่ต้องการให้ใครมาหลอกลวงหญิงสาวผู้บริสุทธิ์คนนี้
ดอว์สันหัวเราะ
“ไม่มีปัญหาตราบใดที่มิสเตอร์ยอร์กยังโอเคกับมัน ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว งั้นก็พักผ่อนในห้องรับรองของผมไปก่อนที่การประมูลจะเริ่มขึ้น”
“แน่นอน” ฮาร์วีย์ยิ้ม
ในขณะที่ทั้งสองคุยกัน เสียงกรีดร้องแห่งความโกรธดังก้องมาจากด้านหลังของห้องโถง
สาวงามที่ดุดันได้เข้ามาในห้องโถง การปรากฏตัวของเธอคนเดียวดึงดูดความสนใจของทุกคนที่อยู่ข้างในทันที
ฮาร์วีย์ยอร์กมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น เธอดูคุ้นเคย แต่เขาจำเธอไม่ได้
ดอว์สัน ร็อบบินส์สูดหายใจเข้าลึก ๆ “เธอมาที่นี่ทำไม?”
ฮาร์วีย์มองตามสายตาของดอว์สัน “คุณรู้จักเธอหรือมิสเตอร์ร็อบบินส์?”
“แน่นอน ผมรู้จัก” ดอว์สันพูดอย่างเบา ๆ “สถานะของเธอก็แค่คนธรรมดา เธอเป็นลูกสาวคนโตของไนส์เวลส์จากเมืองหลวง”
“ตระกูลไนส์เวลส์?”
ฮาร์วีย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้
“คุณหมายถึงเนสเวลส์ที่กำลังทำธุรกิจรับซื้อของเก่าอยู่ใช่ไหม?”
“ถูกตัอง เธอคือเลดี้แห่งไนส์เวลส์ ชื่อ โรซาลี ไนส์เวลล์”
ดอว์สันถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ดูเหมือนว่าพวกเขาทำธุรกิจรับซื้อของเก่าทั่วไป แต่ความจริงมันลึกซึ้งกว่านี้มาก สำหรับไนส์เวลล์ เงินสดและสินทรัพย์เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของทรัพย์สินของพวกเขา ของเก่าหายากและมีเอกลักษณ์เป็นทรัพย์สินที่แท้จริงของครอบครัว”
“และมิสไนส์เวลล์…เธอเป็นลูกค้าที่ถือบัตรเอเม็กซ์แบล็คการ์ดด้วยเช่นกัน”
ฮาร์วีย์เข้าใจทันที ใครก็ตามที่มีบัตรเอเม็กซ์แบล็คการ์ดจะต้องมีทรัพย์สินมูลค่าอย่างน้อยหลายพันล้านดอลลาร์ นี่ไม่ใช่ว่าที่ใครจะทำได้
ใครจะคิดว่าผู้หญิงที่เย็นชาราวกับลมอาร์กติกจะร่ำรวยได้ขนาดนี้
“มิสไนส์เวลล์”
ดอว์สันเดินมาหาเธอพร้อมกับยิ้มทักทาย
“อ้า…มิสเตอร์ร็อบบินส์ ไม่เจอกันเสียนาน”
โรซาลี ไนส์เวลล์ เป็นผู้หญิงที่เย็นชา แต่ถึงแม้เธอจะรู้ว่าดอว์สัน ร็อบบินส์ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา ๆ แต่เธอก็ส่งยิ้มอย่างเสแสร้งออกมา
