ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1427
ดาร์เรนชะงักอีกครั้งพอได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ จากนั้นก็ระเบิดหัวเราะออกมา
“อะไรกัน? วิธีจัดการพวกเราด้วยเหตุผลที่นายว่าก็คือการซื้อของในร้านเราทั้งหมดเนี่ยนะ?”
“นี่จะมาระบายอารมณ์หรือแค่แจกเงินให้พวกเรากันแน่?”
ก่อนหน้านี้ เฟย์ก็คาดหวังกับแผนต่อไปของฮาร์วีย์เช่นกัน พอได้ยินดังนั้นเธอก็อดขำไม่ได้ เธอหันไปมองฮาร์วีย์ด้วยแววตาเหยียดหยาม
“ระบายอารมณ์ด้วยการซื้อของเนี่ยนะ? ตลกนักเหรอ?”
‘ของในร้านขายวัตถุโบราณของตระกูลฟลินน์มีมากมายก็จริง แต่ไม่มีสักชิ้นเลยที่เป็นของโบราณมีค่าอย่างแท้จริง’
‘ต่อให้ฮาร์วีย์สามารถเลือกวัตถุโบราณที่มีค่าจริง ๆ ได้สักสองสามชิ้นจากการใช้การสังเกตอันหลักแหลมของเขา ร้านก็ไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากอยู่ดี’
‘อีกอย่าง การหยิบวัตถุโบราณไปจริง ๆ จะถือเป็นการโฆษณาร้านฟรี ๆ เสียด้วยซ้ำ’
‘ถ้าฮาร์วีย์หยิบของเก่าออกไป อันนั้นก็เป็นปัญหาของเขาแล้วล่ะ’
‘แต่เขายังดูหนุ่มมาก ๆ อยู่เลย เขามีความสามารถด้านการประเมินวัตถุโบราณจริง ๆ เหรอ?’
เฟย์ไม่อยากเชื่อ นักประเมินวัตถุโบราณต้องสั่งสมประสบการณ์มากมายหลายปี คนปกติธรรมดาแยกไม่ออกระหว่างของจำลองคุณภาพสูงกับต่ำด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ให้แยกวัตถุโบราณของจริงกับของปลอมเลย
ฝูงชนมองไปทางฮาร์วีย์ด้วยแววตาดูหมิ่น
พวกเขาคิดว่าฮาร์วีย์กำลังจะใช้กลยุทธ์อะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็จบลงที่เขาวางแผนจะซื้อของในร้านเฉย ๆ เอง
เขาจะไปเอาชนะเฟย์กับดาร์เรนได้ยังไง?
เขาจะหาวัตถุโบราณที่แท้จริงในร้านเจอได้ทุกชิ้นเหรอ?
แม้แต่เชน ไนส์เวลล์ยังอาจจะไม่มั่นใจขนาดนี้เลย
ในทางกลับกัน อาเวลกำลังมองฮาร์วีย์ด้วยแววตาตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
คนอื่นอาจจะไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของฮาร์วีย์ แต่อาเวลรู้
ในสายตาของเขา ผู้ชายอย่างฮาร์วีย์สามารถทำได้ทุกอย่าง
ฮาร์วีย์เมินทุกคน เขาเอ่ยเสียงสุขุมกับดาร์เรนว่า “ตอบผมมาทีว่าถ้าคุณขายวัตถุโบราณในร้านแล้ว คุณจะไม่มีสิทธิ์เกี่ยวข้องกับวัตถุโบราณนั้นอีกหลังจากผมซื้อไปเรียบร้อยแล้ว ถูกไหม?”
ดาร์เรนตอบด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง “ตั้งแต่ที่ร้านขายวัตถุโบราณของตระกูลฟลินน์เปิดขึ้นมา พวกเราก็ขายวัตถุโบราณมาโดยตลอด พวกเราจะขายให้ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นมิตรหรือศัตรู”
“ของทุกอย่างในร้านนี้มีป้ายราคาบอกไว้หมดแล้ว ถ้านายสนใจ ก็ยอมจ่ายมาแล้วไสหัวไปซะ!”
“แต่วัตถุโบราณกับพวกอัญมณีหายากบางเม็ดก็ราคาราว ๆ พันล้านดอลลาร์ไปแล้ว มีเงินแค่ร้อยสิบห้าล้านจะซื้อได้มากแค่ไหนกันเชียว?”
เฟย์มีสีหน้าเจ้าเล่ห์
“ในเมื่อที่ปรึกษายอร์กอยู่ที่นี่แล้ว พวกเราก็เคารพเขาสักหน่อยจะเป็นอะไรไป ไม่ว่าเขาจะซื้ออะไร พวกเราจะให้ส่วนลดเขาห้าเปอร์เซ็นต์ทุกอย่าง”
“แต่หลังจ่ายเงินเสร็จ ของทุกชิ้นที่ออกจากเคาน์เตอร์ไป พวกเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรทั้งนั้น!”
ฮาร์วีย์ยิ้มออกมา
“คุณพูดเองนะครับ คุณนับเป็นตัวแทนของร้านขายวัตถุโบราณของตระกูลฟลินน์ได้ใช่ไหม?”
ดาร์เรนตอบเสียงแข็ง “แน่อยู่แล้ว คำพูดของเจ้าหญิงก็อดดาร์ดถือเป็นประกาศิตที่แทนทุกอย่างของร้านนี้ได้!”
“ถ้าอย่างนั้น นี่ก็น่าจะได้…”
“เดี๋ยวผมช่วยนายน้อยไนส์เวลล์เอง”
สีหน้าของฮาร์วีย์ยังคงฉายความไม่รู้หนาวรู้ร้อนต่อไป
เฟย์กอดอกแล้วจ้องฮาร์วีย์ตั้งแต่หัวจรดเท้า “ถ้าคุณช่วยเขาได้จริง ๆ ล่ะก็ ฉันยอมคุกเข่าส่งคุณออกจากร้านเลย!”
เฟย์มองว่าลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้ก็แค่ประเมินตัวเองสูงเกินไป เขาแค่พยายามสร้างความพอใจให้กับฝูงชนก็แค่นั้นเอง
ถ้าไม่ใช่ว่าเขามีฐานะเป็นที่ปรึกษารัฐบาลแล้วล่ะก็ เฟย์ไล่เขาออกจากร้านไปตั้งนานแล้ว ก่อนที่เขาจะได้ทันสร้างความอับอายขายขี้หน้าให้ทุกคน
ฮาร์วีย์มองไปรอบ ๆ ตัว สีหน้าของเขาดูจริงจัง เลิกพูดเรื่องไร้สาระอีกต่อไป จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วไปที่วัตถุบางชิ้น
“นายน้อยไนส์เวลล์ครับ ชิ้นนี้ ชิ้นนี้ แล้วก็ชิ้นนี้ พวกเราจะซื้อทั้งหมดนี่”
“จากนั้นก็ชิ้นนี้ แล้วก็ชิ้นนี้ และชิ้นนี้…”
นอกจากวัตถุโบราณบางอย่างที่ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นของจริงหรือปลอม ฮาร์วีย์ยังให้อาเวลซื้ออัญมณีดิบบางเม็ดด้วย
เงินหนึ่งร้อยสิบห้าล้านถูกใช้ไปในพริบตา
ฝูงชนในร้านต่างก็ตกตะลึง
‘หมอนี่บ้าไปแล้วหรือเปล่า? เขากล้าซื้อของมากขนาดนั้นเชียวเหรอ?!’
