ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 144
ไวแอตต์หัวเราะอย่างเย็นชา
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมหรอก แม้ว่าคุณจะออกไปตอนนี้ ผมก็ต้องแจ้งให้ตระกูลรู้ว่ามีหัวขโมยในบ้านของพวกแล้วยังมีหน้ามาที่นี้ให้เกะกะสายตา พวกเขาคงต้องให้คำอธิบายที่ดีให้ผม”
“แน่นอน ผมให้โอกาสคุณ ขอรองและอ้อนวอนผมสิ แล้วผมจะปล่อยให้เรื่องมันผ่าไป คุณจะว่าไง?”
ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างไร้คำพูดใด ๆ ไม่แม้แต่จะตอบกลับไวแอตต์
ดอว์สันไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและระเบิดอารมณ์ออกมา “มิสเตอร์จอห์นสัน คุณเสียสติไปแล้วหรือไง?”
ดอว์สันเคยอยากรู้จักกับฮาร์วีย์มาระยะหนึ่งแล้ว แต่ไม่มีโอกาสเสียที การเชิญเขาเข้าร่วมการประมูลยนี้ก็เป็นเพียงการขอโทษเขา
เขารู้ดีว่าฮาร์วีย์เป็นคนสุขุมรอบคอบ ด้วยเหตุนี้เขาจึงยืนเงียบ ๆ แต่เมื่อเห็นว่าฮาร์วีย์กำลังถูกดูถูกมากเกินไปเขาก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
“มิสเตอร์ร็อบบินส์ คุณไม่คิดจริง ๆ หรือว่าลูกเขยคนนี้จะนำความยุ่งเหยิงมาให้เรา?”
ไวแอตต์มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ แน่นอนว่าเขารู้ว่าดอว์สันคือใคร แต่ชู้รักของเขาเป็นคนสำคัญจากเมืองหลวง ในความคิดของเขาประธานธนาคารพาณิชย์ต่ำ ๆ อย่างดอว์สันไม่มีความหมายอะไรเลย ความจริงที่ว่าดอว์สันดูเหมือนจะปกป้องฮาร์วีย์นั้นทำให้ไวแอตต์ไม่พอใจ
สำหรับไวแอตต์สาเหตุที่เขากลายเป็นผู้ชายลับ ๆ ก็เพราะฮาร์วีย์ เขาจะไม่หยุดจนกว่าจะพบวิธีที่ทำให้ชีวิตของฮาร์วีย์พังพินาศ
วันนี้ช่างเป็นวันที่โชคดีของเขา เขาสามารถทำลายชีวิตของฮาร์วีย์ได้และยังได้ทำความคุ้นเคยกับโรซาลีสาวสวยจากเมืองหลวง เขาอาจจะหลุดพ้นจากหญิงชราคนนั้นที่ทำให้เขาต้องกินยาทุกคืนและบางทีอาจจะถูกรับเลี้ยงจากหญิงสาวแสนสวยคนนี้แทน นั่นจึงทำให้ไวแอตต์พยายามอย่างยิ่งที่จะทำให้โรซาลีพอใจ
โดยไม่เสียเวลาให้คิดแม้แต่วินาทีเดียว ไวแอตต์ก็เกิดความกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าและจ้องที่ดอว์สันอย่างเย็นชา
“มิสเตอร์ร็อบบินส์ คนอื่น ๆ อาจจะกลัวประธานบริษัทเช่นคุณ แต่ผมไม่เข้าใจ ถ้าจะพูดแรง ๆ คุณก็เป็นแค่เจ้าของร้านธรรมดา ๆ คุณมีสิทธิอะไรที่จะเผด็จการกับคนรวยอย่างเราเป็นคนเอาเงินไปฝากธนาคารของคุณ? คุณกล้าแตะต้องผมหรือไง? ผมเป็นวีไอพีของธนาคารของคุณ! ถ้าคุณแตะต้องผมและผมจะโอนเงินทั้งหมดของจอห์นสันออกจากธนาคารของคุณในวันพรุ่งนี้ทันที มาดูกันว่าคุณเป็นอย่างไร!”
ดอว์สันโกรธมาก ชายที่มีรูปร่างสูงใหญ่อย่างเขาไม่เคยสะทกสะท้านใด ๆ เลย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับนายน้อยจากตระกูลชนชั้นสามที่คุกคามเขา ความสงบเยือกเย็นของเขาก็หายไป โดยสัญชาตญาณเขายกฝ่ามือขึ้นและเหวี่ยงมันอย่างแรงไปที่ใบหน้าของไวแอตต์ทันที
เพียะ!
เสียงฝามือของดอว์สันกระทบลงบนใบหน้าของไวแอตต์จนดูบวมอย่างน่าเจ็บปวด
“คุณ…”
ไวแอตต์เอามือปกปิดใบหน้าของเขาและดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา
‘นี่มันอะไรกัน? ดอว์สันไม่สนใจว่ามันจะทำลายชื่อเสียงของเขาหรือไม่? เขากล้าทำร้ายฉันจริงเหรอนี่?’
การตบนั้นเกือบทำให้ดอว์สันระบายความโกรธทั้งหมดออกมา
“มิสเตอร์จอห์นสันนั่นก็เพียงพอแล้ว” โรซาลีพูด เธอหมุนตัวจากไปด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอและมุ่งหน้าไปที่ห้องประมูล
แม้ว่าเธอจะรู้จักไวแอตต์แค่เผิน ๆ แต่เธอก็เข้าใจดีว่าดอว์สันเป็นผู้ชายแบบไหน จะดีกับตัวธอหากไม่ยั่วยุใครจากตระกูลร็อบบินส์
