ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1487
ทริสตัน และคนอื่น ๆ หัวเราะออกมา นายน้อยเบเกอร์กำลังข่มขู่อยู่แน่ ๆ!
เพี๊ยะ!
แมนดี้เหวี่ยงฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของฮิวจ์ “นายน้อยเบเกอร์ กรุณาให้เกียรติกันด้วย!”
“ให้เกียรติเหรอ?!”
ฮิวจ์จับไหล่ของแมนดี้แล้วส่งยิ้มชั่วร้ายให้เธอ
“ผมรู้แค่วิธีให้เกียรติคนบนเตียงเท่านั้น!”
“ก็ได้ ผมจะบอกอะไรคุณให้”
“ผมโทรหาพ่อบุญธรรมของผมเมื่อเช้านี้ เขาบังเอิญมาทำธุรกิจที่นี่พอดี ดังนั้นเขาก็จะมาช่วยผมอีกแรงด้วย”
“ผมรู้ว่าคุณก็ไม่ธรรมดา เพราะได้รับการสนับสนุนจากเจ้าชายยอร์ก!”
“น่าเสียดายที่เจ้าชายยอร์กไม่มีความหมายอะไรต่อหน้าพ่อบุญธรรมของผม!”
“ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะเชื่อฟังคำสั่ง ผมอาจจะอ่อนโยนลงอีกหน่อยถ้าคุณเชื่อฟัง”
ปัง!
ในขณะนี้ ประตูห้องถูกเปิดออก
“ฮิวจ์ เบเกอร์! ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้ ถ้าแกยอมทำ แกก็จะรอด!”
เสียงเยือกเย็นสะท้อนออกมาจากทางเข้าห้อง
ฮาร์วีย์อยู่ที่นั่นพร้อมกับไทสัน เขาเข้าไปในห้องอาหาร สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย
ไม่นานมานี้ คนที่ไทสันมอบหมายให้ปกป้องแมนดี้ส่งข่าวมาว่าเธอกำลังพบกับฮิวจ์
ด้วยเหตุนี้ ฮาร์วีย์จึงรีบเดินทางมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อย่างนี้สิ! ในที่สุดนายก็มาถึงที่นี่สักที!”
ฮิวจ์ปล่อยแมนดี้และจ้องมองฮาร์วีย์ “เราจะชำระหนี้ระหว่างเราให้หมด!”
ตั้งแต่ฮิวจ์ตื่นขึ้นในเช้าวันนี้ เขาก็ตามล่าหาที่อยู่ของฮาร์วีย์จนแทบจะเสียสติ น่าเสียดายที่ไม่มีข้อมูลอะไรเลย
การใช้แมนดี้มาบังคับให้ฮาร์วีย์ปรากฏตัวเป็นเพียงแผนพื้น ๆ เท่านั้น แต่ดูเหมือนมันว่าจะประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก
ใบหน้าของทริสตันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาแทบจะเดินเข้าไปกระชากคอฮาร์วีย์ด้วยซ้ำ เขาจะไม่มีวันลืมความอัปยศอดสูที่ฮาร์วีย์ยัดเยียดให้เขาไปตลอดชีวิต และเขาโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของฮาร์วีย์
ในเวลาเพียงชั่วพริบตา คนไม่กี่สิบคนก็ล้อมฮาร์วีย์ไว้แล้ว แผนการของพวกเขานั้นชัดเจน นั่นคือการฆ่าฮาร์วีย์
ฮาร์วีย์ไม่สนใจสายตาของคนเหล่านั้นและรีบไปหาแมนดี้ ก่อนจะกระซิบ “ที่รัก คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ฉันไม่เป็นอะไร ทำไมคุณถึงทำให้พวกนายท่านจากซานฟรานซิสโกไม่สบอารมณ์ได้ล่ะ? คุณ…”
แมนดี้จนปัญญา
ฮาร์วีย์มีพรสวรรค์ในการสร้างปัญหามากเกินไป
“ไม่มีอะไรหรอก เขาก็แค่เศษขยะ คุณและคนของคุณควรไปรอผมข้างนอก ให้ผมจัดการเรื่องนี้เอง”
ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น จากนั้นหันไปจ้องฮิวจ์
“ฮิวจ์ เบเกอร์ คุกเข่าลง ถ้าแกทำเช่นนั้น ฉันจะไว้ชีวิตโสโครกของแก”
“แต่ถ้าแกช้ากว่านี้ ฉันเกรงว่ามันจะสายเกินไป”
ฝูงชนจ้องมองที่ฮาร์วีย์เหมือนเขาเป็นคนไร้ปัญญา
‘ชายคนนี้พาลูกน้องมาด้วยแค่คนเดียว แต่เขากล้ากวนน้ำให้ขุ่นเช่นนี้อีก’
‘เขามันสมองขี้เลื่อย!’
ทริสตันอุทานเสียงดัง “ฮาร์วีย์ ยอร์ก นายเชื่อไหมว่าฉันจะฆ่านายเสียเดี๋ยวนี้!”
“นายท่านทริสตัน กรุณาสงบสติอารมณ์ด้วย”
ฮิวจ์โบกมือและจ้องไปที่ฮาร์วีย์ “ไม่ได้เจอนายแค่วันเดียว และนายก็พยายามอวดดีด้วยการพาลูกน้องมาที่นี่ด้วย สำหรับฉันแล้ว ดูเหมือนว่านายจะคิดว่าตัวเองเป็นมหาเศรษฐีจริง ๆ สินะ”
“บัดซบ ฉันส่งคนไปตรวจสอบประวัตินายแล้ว ฉายาที่ปรึกษาของรัฐบาลที่แสร้งทำเป็นเก่งกล้าสามารถต่อหน้าฉัน นายจะต้องชดใช้!”
“นายหนีจากสิ่งที่นายทำเมื่อวานไม่ได้หรอก! ภรรยาของนายกับซีนเธียร์ก็เหมือนกัน!”
“พวกนายทุกคนจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เกิดขึ้น!”
สีหน้าของฮิวจ์นั้นเย็นชา
