ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1497
โอลิเวอร์ บาวเออร์ หัวหน้าสาขาของหลงเหมินแห่งมอร์ดู?!
เขาเป็นพ่อบุญธรรมของฮิวจ์ เบเกอร์จริงหรือ?
ไม่ ไม่ ไม่ ควรพูดว่าเขาจะปรากฏตัวในบัควู้ดจริงเหรอ?!
มาที่นี่เพื่อสนับสนุนฮิวจ์โดยเฉพาะเลยเหรอ?
ในขณะนี้ สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก เว้นก็แต่ฮาร์วีย์ ยอร์ก พวกเขาทุกคนมองไปที่ฮิวจ์ด้วยความเหลือเชื่อ!
เขายอดเยี่ยมมาก!
ฮิวจ์เป็นนายน้อยลำดับที่สองของตระกูลเบเกอร์จากซานฟรานซิสโก เส้นสายบุคคลนี้น่าทึ่งมาก!
หากหัวหน้าสาขาของหลงเหมินปรากฏตัวขึ้น ฮาร์วีย์จะต้องตายอย่างแน่นอน!
เพราะคนในระดับนั้นเป็นตัวแทนของอำนาจบนท้องถนนอย่างแท้จริง
แม้แต่รัฐบาลและห้างสรรพสินค้าก็ยังต้องเกรงใจหลงเหมิน นับประสาอะไรกับท้องถนน
ไทสัน วูดส์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นราชาแห่งถนนในเซาท์ไลท์ แต่เขาก็รู้แก่ใจว่าหลงเหมินไม่ได้ตั้งสาขาที่นี่เนื่องจากปัจจัยทางประวัติศาสตร์
ดังนั้นเขาจึงสามารถครองถนนได้
มิฉะนั้น ผู้แข็งแกร่งที่สุดบนท้องถนนย่อมเป็นหลงเหมิน
เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะอธิบายถึงอิทธิพลของหัวหน้าสาขาของหลงเหมิน
ดูเหมือนว่าเรื่องในวันนี้จะกลายเป็นความขัดแย้งครั้งใหญ่
ในความเห็นของไทสัน แน่นอนว่าเรื่องนี้บานปลายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ในตอนนี้เขาไม่สนใจการรวมกลุ่มกันของคนพวกนี้แล้ว เขาแค่ดูเพื่อความสนุกแทน
ฮิวจ์เดินออกมาด้วยท่าทางพอใจ เขารู้สึกยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้ “ใช่ พ่อบุญธรรมของฉันมาทำธุรกิจที่นี่ ฉันเพิ่งโทรหาเขา เขากำลังจะมาที่นี่ในไม่ช้า!”
เสียงเซ็งแซ่ดังจากทุกทิศทุกทาง
“พ่อบุญธรรมของคุณน่าทึ่งมากเลยเหรอ?”
ฮาร์วีย์เข้าหาฮิวจ์ด้วยสีหน้าเฉยเมย
“เชื่อไหมว่าถ้าเขายั่วโมโหฉัน เขาก็ต้องคุกเข่าลงต่อหน้าฉันเหมือนกัน”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ให้พ่อบุญธรรมของฉันคุกเข่าให้แกเหรอ?!”
ฮิวจ์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นเขาก็มองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยสายตาเหมือนคนบ้า “ไอ้ยอร์ก แกคิดว่าแกเป็นใคร? เป็นราชางั้นเหรอ?
“ขอให้พ่อบุญธรรมของฉันคุกเข่า? แกคงอยากตายมากสินะ?!
“คนอย่างแกไม่สมควรแม้แต่จะถูกเขากระทืบจนตายด้วยซ้ำ”!
“เขาสามารถบดขยี้แกได้อย่างง่ายดายด้วยปลายนิ้วของเขา!”
“ความตายเรียกหาแกอยู่!”
ฮิวจ์ไม่ต้องการพูดกับฮาร์วีย์ให้มากความ เขาเคยเห็นคนที่หยิ่งยโสมากมาย แต่ไม่เคยเห็นใครโอหังถึงขั้นนี้
กลุ่มของชนชั้นสูงและสาว ๆ ได้สติกลับคืนมา หลังจากที่พวกเขาได้เรียนรู้ว่าหลงเหมินยิ่งใหญ่แค่ไหนจากผู้คนรอบตัว พวกเขาทุกคนก็แสดงสีหน้าเย้ยหยันและดูแคลน
ฮาร์วีย์จะทำร้ายคนในระดับนั้นได้หรือ?
“ซีอีโอยอร์ก คุณอยากโทรหาพันโทอีธาน ฮันต์ไหม?”
ไทสันเข้าหาฮาร์วีย์และเตือนเขา
“แม้ว่าโอลิเวอร์ บาวเออร์เพียงคนเดียวไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก แต่หลงเหมินก็ยังถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อยู่ดี…”
ฮาร์วีย์พูดเบา ๆ ว่า “หลงเหมินคือถิ่นของผู้อาวุโสบาวเออร์ ดังนั้นฉันมักจะไม่แตะต้องหลงเหมินเพราะเห็นแก่เขา”
“แต่หากผู้คนจากหลงเหมินประพฤติตัวไม่เหมาะสม ฉันก็ยินดีจะฆ่าพวกเขาสักสองสามคน”
ไทสันไม่ได้พูดอะไรอีกเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเอาแต่โทษตัวเองที่พูดมากเกินไป
ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที
เมอร์เซเดส เบนซ์ มายบัค หลายรุ่นขับเข้ามาและหยุดต่อหน้าฝูงชน
ประตูรถถูกเปิดออก ชายในชุดคลุมสามสิบหกคนเดินลงมา
คนเหล่านั้นมีสีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาดุร้าย และมีท่างท่าที่แข็งแรงอย่างน่าอัศจรรย์
จากนั้นชายชราสวมสูทก็ก้าวออกมา
เขาสูงไม่ถึงห้าฟุตสองนิ้ว แต่เขากลับมีรัศมีที่สูงส่งและเดินอย่างราชา เขาเปลางรัศมีที่ไม่อาจบรรยายได้ยามเมื่อเขาเดิน
เขาคือโอลิเวอร์ บาวเออร์หัวหน้าสาขาของหลงเหมินแห่งมอร์ดู!
