ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1503
ณ การ์เด้นส์ เรสซิเด้นซ์
ฮาร์วีย์ ยอร์กเดินเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง เขากำลังจะเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
แต่ด้วยการเปิดไฟครั้งเดียว ห้องนั่งเล่นทั้งห้องที่มืดมิดเหมือนกลางคืนก็สว่างขึ้น
แมนดี้ ซิมเมอร์และซีนเธียร์ ซิมเมอร์สวมชุดนอนนั่งอยู่บนโซฟา พวกเธอกอดอกในขณะที่จ้องมองไปที่ ฮาร์วีย์
นายท่านยอร์กซึ่งเพิ่งทำให้หัวหน้าสาขาของหลงเหมินพิการ รู้สึกมึนหัว
เขาต้องฝืนยิ้มและถามว่า “แมนดี้ ซีนเธียร์ ทำไมคุณสองคนยังไม่เข้านอนอีก?”
“คุณออกไปทำอะไรข้างนอก? แล้วทำไมกลับมาดึกแบบนี้?”
แมนดี้ขมวดคิ้ว
ฮาร์วีย์ตอบว่า “ไม่มีอะไรหรอก ผมเพิ่งไปคุยกับพ่อบุญธรรมของฮิวจ์มา”
“แล้วเกิดอะไรขึ้น?”
“สองพ่อลูกก็ตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเอง พวกเขาสัญญาว่าจะไม่มาเหยียบบัควู้ดอีก จากนั้นก็จับมือกันและแยกย้าย” ฮาร์วีย์กล่าวด้วยความมั่นใจ
แมนดี้และซีนเธียร์มองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อ แต่พวกเธอเห็นว่าฮาร์วีย์ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ เลย ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ออกไปมีเรื่องกับใคร
จากนั้นฮาร์วีย์ก็พูดต่อ
“อ้อ ต่อไปคุณไม่ควรกินข้าวกับคนแปลกหน้าอีก หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นอีกอย่าลืมโทรหาผม!”
“และอย่าออกไปข้างนอกในเวลานี้ อยู่แต่ในบ้าน โดยเฉพาะเธอ! หยุดออกไปข้างนอกและหยุดก่อเรื่องใหญ่โต!”
ฮาร์วีย์จ้องไปที่ซีนเธียร์
“ฉันไม่!”
ซีนเธียร์รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก
ฮาร์วีย์ส่งสัญญาณให้แมนดี้จัดการกับซีนเธียร์ แล้วตรงไปอาบน้ำ
ฮาร์วีย์รู้สึกเหมือนการปรากฏตัวของฮิวจ์ เบเกอร์ และโอลิเวอร์ บาวเออร์เป็นเพียงฟ้าสดใสก่อนเกิดพายุลูกใหญ่จะถล่ม
เรื่องราวต่าง ๆ คงไม่จบลงง่าย ๆ เช่นนี้
บางทีนี่อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้น
***
โวลซิ่งห่างจากบัควู้ดหนึ่งพันไมล์ เป็นเมืองเศรษฐกิจ การเมืองและศูนย์กลางวัฒนธรรมของประเทศ H
เฉพาะกลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศ H ซึ่งเป็นกลุ่มชนชั้นนำเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เติบโตที่นี่
ภายในลานบ้านโบราณที่ตั้งอยู่ในถนนวงแหวนที่สองของเมืองโวลซิ่ง ชายในชุดคลุมสีขาว นั่งพิงเก้าอี้ตัวใหญ่
มีเตาถ่านอยู่ข้างหน้าเขากับเหล้าองุ่นที่กำลังถูกอุ่นอยู่ กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ โชยออกมา
ในขณะนี้ ชายสวมสูทคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่ดูหวาดหวั่น
“นายท่าน! แย่แล้วครับ!”
ซามูเอล บาวเออร์ ผู้นำของหลงเหมินลืมตาขึ้นอย่างใจเย็นและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
สีหน้าของผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเปลี่ยนไปในฉับพลันแล้วกระซิบว่า “โอลิเวอร์ บาวเออร์ถูกฆ่าตายในบัควู้ดครับ!”
ประโยคเรียบง่าย ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนใหญ่โตอย่างซามูเอลชะงักไป
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยิ้มออกมา
“ฮาร์วีย์ไม่สนชื่อเสียงของฉันแล้วสินะ?”
“ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ฝีมือหัวหน้าผู้ฝึกสอนครับ”
ผู้ส่งสารรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของฮาร์วีย์
“จากแหล่งข่าวของเรา หัวหน้าผู้ฝึกสอนแค่ทำให้โอลิเวอร์พิการเท่านั้นครับ เขาไม่ได้ลงมือสังหาร”
“โอลิเวอร์กำลังเดินทางไปสนามบินของบัควู้ดในตอนที่ถูกมือปืนลอบสังหารเขา”
“มันเป็นการฆ่าด้วยปืนเพียงนัดเดียว ไม่พบเหตุจูงใจของผู้กระทำความผิดครับ”
หลังจากที่ซามูเอลเงียบไปพักหนึ่ง เขาก็ตอบว่า “ดูเหมือนจะมีใครบางคนพยายามจัดการกับหัวหน้าผูู้ฝึกสอนของเรา”
“กระจายคำสั่งของฉันออกไปว่าคนจากหลงเหมินไม่ได้รับอนุญาตให้นำกำลังพลไปยังบัควู้ดเพราะเหตุการณ์นี้!”
“ถ้ามีใครในองค์กรของฉันกล้าที่จะออกไปเพราะตั้งใจจะแก้แค้น ให้จัดการประหารพวกเขาทันที!”
สีหน้าของผู้ใต้บังคับบัญชาในเวลานี้เปลี่ยนไป
“นายท่าน เหตุใดเราจึงต้องกลัวเขาด้วยล่ะครับ?”
“นายไม่เข้าใจหรอก”
ซามูเอลจิบไวน์ด้วยท่าทางสงบ
“มีเพียงคนที่ใกล้ชิดกับชายคนนั้นเท่านั้นที่รู้ว่าแท้จริงแล้วเขาแข็งแกร่งเพียงใด”
“ที่ฉันห้ามไม่ให้พวกเขาไปก็เพราะฉันไม่อยากให้พวกเขาพาตัวเองไปตายเปล่า!”
“ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ฉันก็ไม่อาจเทียบเขาได้…”
การแสดงออกของผู้ใต้บังคับบัญชาเปลี่ยนไปอีกครั้ง เขาไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
