ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 1603

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1603

นักดาบของประเทศหมู่เกาะ เปล่งรัศมีที่ไม่ดูสูงส่งว่าศัตรูนับพัน

ดาบยาวที่เขาถืออยู่ในมือเปรียบดั่งสายฟ้า ทุกครั้งที่เขากวัดแกว่งมัน ใบมีดจะเปล่งประกายออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว

สาวกสองคนของหลงเหมินถือดาบยาวก้าวไปข้างหน้าพร้อมกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาดูเหมือนจะอยู่ในอีกระดับหนึ่ง เมื่อเทียบกับเหล่าสาวกที่เหลือ

ดาบของพวกเขาส่องแสงเป็นประกาย พวกมันมุ่งเป้าไปที่นักดาบผู้นั้น

นักดาบไม่ได้ถอยหนี ทว่ากลับเหวี่ยงดาบออกไปสู้แทน

แกร๊ง!

ดาบยาวทั้งสองหักครึ่งในทันที สาวกทั้งสองถอยหลังอย่างช้า ๆ ขณะที่พวกเขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและไม่ยอมแพ้ ในไม่ช้าพวกเขาก็ล้มลงกับพื้นแน่นิ่งไป

สาวกคนอื่น ๆ ที่ถูกครอบงำอย่างหนักไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าอีก พวกเขาและคนอื่น ๆ ถอยกลับไปเพื่อปกป้องซามูเอลและฮาร์วีย์

แต่ไม่มีใครมองออกว่าความกล้าหาญของพวกเขามลายหายไปหมดเพราะนักดาบผู้นั้น

ไทสันขมวดคิ้ว เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ จากนั้นดึงดาบที่เอวของเขาออกมาและถามว่า “นายเป็นใคร?!”

“ฉันเป็นใครเหรอ?”

ใบหน้าของนักดาบเย็นชา เขาเช็ดใบมีดด้วยแขนเสื้อและตอบอย่างใจเย็นว่า “ฉันคือไคโตะ ยามากุจิแห่งชินดัน เวย์ คุณจอชได้ช่วยเหลือฉันมามากมาย”

“ฉันจะฆ่านาย เพราะวันนี้นายฆ่าครอบครัวเขาจนหมด ฮาร์วีย์ ยอร์ก!”

“นายกล้าจะต่อกรกับฉันหรือเปล่าล่ะ!”

“ไคโตะ ยามากุจิเหรอ?!”

สีหน้าของไทสันเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน

“ผู้ดูแลแห่งชินดัน เวย์ ในศูนย์ฝึกเคนโดแห่งมอร์ดู?!”

ไคโตะกล่าวว่า “ถูกต้องแล้ว ฉันเอง”

หลังจากเห็นท่าทางของไทสัน ฮาร์วีย์ก็ถามว่า “ไทสัน ผู้ชายคนนี้มันทำไมเหรอ?”

ไทสันหันไปหาฮาร์วีย์ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม

“ซีอีโอยอร์ก นักดาบคนนี้ถูกจัดให้เป็นหนึ่งในสิบปรมาจารย์เคนโด”

“เขาเป็นหนึ่งในนักดาบรุ่นใหม่ที่เก่งที่สุดของยุคนี้ในประเทศหมู่เกาะ ตอนที่เขาเปิดศูนย์ฝึกเคนโดในมอร์ดู มีคนจากโลกใต้ดินร่วมโหลไปท้าดวลกับเขา คนพวกนั้นล้วนแล้วแต่เสียชีวิตทั้งหมด”

“มีข่าวลือว่าเขาเรียกคนจากประเทศ H ว่าพวกหมาป่วยแห่งตะวันออกไกลอย่างเปิดเผย และยังบอกอีกว่าไม่มีใครที่สู้เขาได้”

‘พวกหมาป่วยแห่งตะวันออกไกล?!’

ฮาร์วีย์หรี่ตา ชายจากประเทศหมู่เกาะคนนี้หยิ่งผยองเกินไป

ทหารชั้นสูงทั้งหลายในหมู่ทหารของประเทศเกาะถูกกำจัดระหว่างสมรภูมิยูโร-อเมริกันไปเกือบหมด

แต่ความกระหายในการต่อสู้และความเย่อหยิ่งของชาวประเทศหมู่เกาะนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงหรือลดน้อยถอยลง

เฉกเช่นนักดาบคนนี้ที่ยังกล้าทำตัวอวดเบ่งที่นี่ เขาไม่ให้เกียรติฮาร์วีย์และประเทศ H แม้แต่น้อย

“ฉันจะจัดการเอง”

ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็นเช่นเคย เนื่องจากนักดาบคนนี้พุ่งเป้ามาที่เขา เขาจึงไม่รังเกียจที่จะเป็นคนส่งนักดาบคนนี้ไปลงนรก

“ซีอีโอยอร์ก เขาเป็นแค่พวกปลาซิวปลาสร้อย ทำไมให้ถึงมือคุณด้วย? ถ้าเราต้องพึ่งพาแขกอย่างคุณตลอด หลงเหมินคงต้องเปลี่ยนอาชีพแล้วล่ะ”

ซามูเอลดึงฮาร์วีย์ให้นั่งลง จากนั้นก็เริ่มชงชาอย่างไม่ยี่หระ

“มาลองชาต้าหงเผาของผมก่อนสิ”

ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ และรับถ้วยชาไป

ชาต้าหงเผามีราคาปอนด์ละไม่กี่พันเหรียญ แต่ก็คงอธิบายได้ว่าชาถือเป็นเครื่องเซ่นสำหรับซามูเอล ยิ่งกว่านั้น นายท่านแห่งหลงเหมินเองก็เพลิดเพลินกับชาระดับนี้

ขณะที่ทั้งสองยกถ้วยชาขึ้น สาวกของหลงเหมินอีกหลายคนก็พุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง

“ฮาร์วีย์ ยอร์ก แกไม่กล้ารับคำท้าฉันงั้นสินะ! ไอ้ขี้ขลาด!”

ไคโตะหัวเราะอย่างเย็นชา

“นอกจากหัวหน้าผู้ฝึกสอนแล้ว พวกแกจากประเทศ H ทุกคนก็ไร้ค่าทั้งนั้น!”

พวกสาวกต่างเดือดดาล พวกเขาเหวี่ยงอาวุธในมือออกไปพร้อมกัน การทำลายล้างครั้งใหญ่เกิดขึ้น

“ขยะไร้ประโยชน์มาอยู่รวมกันก็เป็นได้แค่ขยะไร้ประโยชน์อยู่วันยันค่ำ!”

เมื่อเผชิญกับการโจมตีจากทุกทิศทุกทาง ไคโตะก็เอื้อมมือไปหยิบดาบสั้นที่คาดอยู่ข้างเอว