ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1606
ข่าวลือแพร่กระจายไม่นานหลังจากฮาร์วีย์จากไป
ไคโตะ ยามากุจิ หนึ่งในยอดฝีมือจากประเทศหมู่เกาะ พยายามลอบสังหารซามูเอล บาวเออร์ ดังนั้นจอช วอร์ดและครอบครัวของเขาได้ต่อสู้กับไคโตะอย่างกล้าหาญและเสียชีวิตในสมรภูมิดังกล่าว!
ด้วยเหตุนี้ ซามูเอลจึงเรียกร้องคำชี้แจงจากทางชินดัน เวย์
การแพร่กระจายของข่าวแสดงให้เห็นว่าฮาร์วีย์ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้
ฮาร์วีย์ตัวแข็งเล็กน้อยก่อนที่จะดึงสติกลับมาได้
ซามูเอลไม่ต้องการให้ฮาร์วีย์ดังกระฉ่อนไปทั่วมอร์ดู ก่อนที่เขาจะเข้าไปเหยียบที่นั่น
จะดีกว่าหากซามูเอลจะปล่อยให้ฮาร์วีย์จัดการเรื่องต่าง ๆ ในมอร์ดูอย่างสุขุมรอบคอบ สิ่งนี้จะเป็นประโยชน์ต่อหลงเหมินเช่นกัน
แน่นอนแล้วว่าฮาร์วีย์จะมุ่งหน้าไปยังมอร์ดู
กลับมาที่การ์เด้น เรสซิเด้นท์ แมนดี้ยุ่งอยู่กับการจัดการธุรกิจของตระกูลซิมเมอร์แห่งเซาท์ไลท์และยังไม่อาจกลับบ้านได้
ฮาร์วีย์ก็ไม่อยากรบกวนเธอเช่นกัน มันเป็นโอกาสที่ดีสำหรับแมนดี้ที่จะได้เลื่อนตำแหน่ง ฮาร์วีย์เข้าใกล้การปล่อยให้แมนดี้สร้างครอบครัวที่มั่งคั่งด้วยตัวเธอเองไปอีกก้าวหนึ่งแล้ว
ฮาร์วีย์ขอให้ไทสันส่งข้อมูลเกี่ยวกับมอร์ดูมาให้ จากนั้นก็พลิกดูหน้าต่าง ๆ ขณะที่รอแมนดี้กลับบ้าน
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!
ในตอนที่ฮาร์วีย์ครุ่นคิดเรื่องธุรกิจของมอร์ดู โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
หมายเลขที่ไม่รู้จักโทรเข้ามา เป็นหมายเลขจากมอร์ดูเสียด้วย
รูม่านตาของฮาร์วีย์ขยายออกเล็กน้อย นอกจากคนใกล้ตัวเขาแล้ว ก็มีคนไม่มากที่รู้หมายเลขโทรศัพท์ส่วนตัวของฮาร์วีย์
ในตอนที่เขากำลังจะมุ่งหน้าไปยังมอร์ดู ก็หมายเลขที่ไม่รู้จักจากมอร์ดูโทรมาเสียอย่างนั้น…
ฮาร์วีย์จ้องโทรศัพท์โดยยังไม่รับสาย มือของเขาเคาะที่โต๊ะสองสามครั้งในขณะที่เขาจมดิ่งลงไปในห้วงความคิด
แต่ฝ่ายที่โทรมาไม่ยอมวาง โทรศัพท์ยังคงดังขึ้นและดังขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อโทรศัพท์ดังเป็นครั้งที่สาม ในที่สุดฮาร์วีย์ก็รับสาย
“สวัสดี? นี่ฮาร์วีย์รึเปล่า?”
เสียงเรียบ ๆ ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ มันปลุกความทรงจำที่ลางเลือนของฮาร์วีย์ให้ตื่นขึ้น
เขาตัวแข็งแล้วถามด้วยความลังเลเล็กน้อย “ลุงมาโลน?”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ฮาร์วีย์จริง ๆ ด้วย! ลุงไม่ได้โทรผิดเบอร์ใช่ไหม? ลุงรบกวนเพื่อนมาตั้งหลายคนกว่าจะได้หมายเลขนี้มา!”
“ยังจำลุงได้ไหม ฮาร์วีย์”
ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ เขาจำได้
คนที่โทรมาชื่อ เคลลี่ มาโลน เป็นเพื่อนเก่าของพ่อ
แต่มาโลนและยอร์กไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลาสิบปีเต็ม
เคลลี่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ฮาร์วีย์ พริบตาเดียวเธอก็โตขึ้นขนาดนี้แล้ว ครอบครัวของเราไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ!”
“ธุรกิจในมอร์ดูของลุงกำลังไปได้สวยเลยล่ะ”
“ลุงรู้ข่าวแล้วว่าพ่อแม่ของเธอหายตัวไปที่ภูเขาคีล แต่ไม่ต้องห่วง ลุงจะส่งคนไปตามหาพวกเขา…”
“ถ้าได้เบาะแสอะไร แล้วลุงจะโทรบอก”
“ถ้าเธอมีเวลา ก็มาหาลุงที่มอร์ดูนะ เรามาเดินเล่นกันสักหน่อย!”
ดวงตาของฮาร์วีย์เป็นประกายแวบหนึ่ง เขายิ้ม
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใยครับคุณลุงมาโลน แต่ผมส่งคนไปตามหาพ่อแม่ของผมแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเลย”
“เธอส่งคนไปที่นั่นแล้วเหรอ?”
เคลลี่หยุดไปชั่วขณะหนึ่งแล้วหัวเราะเบา ๆ
“โอ้ ฮาร์วีย์! หยุดทำตัวเย็นชากับลุงสักที่น่า ลุงรู้เรื่องของเธอมาหมดแล้ว ลุงรู้ว่าเธอเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านและยังถูกไล่ออกจากตระกูลอีก!”
“แต่อย่ากลัวเลย ลุงมาโลนจะไม่ทอดทิ้งเธอหรอก ถ้าเธอไม่อาจอยู่รอดได้ในบัควู้ดได้ เธอก็มาหาลุงได้ทุกเมื่อ เข้าใจไหม?”
“ถ้าเธอต้องหย่ากับภรรยาก็ไม่เป็นไรหรอก อย่าลืมสิ! เฮเซลลูกสาวของลุงเองก็อยากแต่งงานกับเธอมาตั้งแต่เด็กแล้ว!”
“มาเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านของลุงที่มอร์ดูก็ได้ ฉันจะดูแลเธออย่างดีเลย!”
