ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1623
สตีเว่น วอล์คเกอร์ถอนหายใจ เขาเหนื่อยเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียงกับฮาร์วีย์ ยอร์กอีกต่อไป เขามองไปที่เคลลี่ มาโลนและพูดว่า “ลุงมาโลน ผมจะไม่บอกลุงของผมที่เป็นถึงรองหัวหน้าสาขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะเห็นแก่เฮเซลและคุณป้ามาโลน
“แต่คุณควรส่งไอ้บ้านนอกนี่กลับไปยังที่ที่เขาจากมา”
“ไม่อย่างนั้น ขืนปล่อยให้เขาออกไปพ่นเรื่องไร้สาระข้างนอก ผมคงช่วยอะไรไม่ได้”
สตีเว่นถอนหายใจ จากนั้นหันหลังกลับและจากไปหลังจากพูดคำเหล่านั้น เขาก็รู้สึกเหมือนถูกลากเข้าไปพัวพัน ถ้าเขายังอยู่ในห้องเดียวกับฮาร์วีย์
แขกคนอื่น ๆ หางตากระตุก จากนั้นทุกคนก็ยืนขึ้นและแสดงรอยยิ้มฝืน ๆ บนใบหน้า
“ซีอีโอมาโลน ผมยังมีธุระที่ต้องจัดการที่บ้าน ดังนั้นผมต้องขอกลับก่อน ครั้งหน้าผมจะเป็นเจ้ามือเอง! คราวหน้านะ!”
หลังจากพูดไม่กี่คำ แขกก็เพ่นไปเร็วยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก
ฮาร์วีย์พ่นเรื่องไร้สาระออกมาราวกับคนบ้า พวกแขกจะมีปัญหาเช่นกันหากมีคนจากหลงเหมินรู้เรื่องนี้
แขกทุกคนล้วนเป็นจิ้งจอกแก่เจ้าเล่ห์ ใครจะกล้าทำให้หลงเหมิน องค์กรธุรกิจและตระกูลขนาดใหญ่ขุ่นเคือง เพราะคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่พวกเขาเพิ่งพบ?
หลังจากนั้นไม่นาน ห้องจัดเลี้ยงที่คึกคักไปด้วยแขกก็เหลือเพียงฮาร์วีย์ เคลลี่และครอบครัวของเขา
ข้าวของเครื่องใช้บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารยังคงตั้งอยู่เช่นนั้น ทั้งห้องให้ความรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก
ดวงตาของจูนกระตุก เธอจ้องฮาร์วีย์อย่างโมโหและร้องขึ้นว่า “ดูนายสิ! นายมันตัวซวย!”
“นายน้อยวอล์คเกอร์จากไปก็เพราะนาย!
“แขกก็หายไปหมดแล้ว!
“นายมาที่นี่ก็เพื่อสูบเลือกสูบเนื้อเราและทำลายตระกูลของเราจนไม่เหลือซาก!”
เคลลี่ขมวดคิ้วและตอบว่า “จูน คุณจะพูดแบบนั้นไม่ได้”
“ฮาร์วีย์เป็นวัยรุ่นเลือดร้อน เขาก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น”
“อีกอย่าง ผมไม่สนใจผู้ชายเจ้าสำอางค์อยู่แล้ว! ฮาร์วีย์ทำให้เขาโกรธก็คือว่าสมควรแล้ว!”
“คุณต้องการอะไรกันแน่?!”
จูนเดือดดาลด้วยความโกรธ
“หมายความว่าคุณเป็นคนบอกให้เขาพูดว่าเขาเป็นหัวหน้าสาขาของหลงเหมินในมอร์ดูงั้นรึ?!”
“ไม่รู้หรือว่าหากพูดแบบนั้นแล้วผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร?!”
“จะบอกไว้ให้เลยว่าตระกูลเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฮาร์วีย์ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!”
“ถ้าคุณยังคิดจะเก็บเขาไว้ที่นี่ ฉันจะพาเฮเซลไปด้วยและฟ้องหย่ากับคุณซะ!”
จูนเริ่มรำคาญฮาร์วีย์ซึ่งมาที่นี่เพื่อเกาะเคลลี่แล้ว เธอกลัวว่าเคลลี่จะเสียเงินให้เขา
หลังจากได้รับข้ออ้างในการทำเช่นนั้นเธอก็ไม่รักษาภาพพจน์อีก เธอไม่เกรงใจฮาร์วีย์อีกต่อไป
เคลลี่โกรธมากหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น
“ฮาร์วีย์เป็นหลานชายของผม! ถ้าผมไม่ดูแลเขาแล้วใครจะดูแล?!”
“ผมจะบอกเอาไว้เลยว่าไม่เพียงแต่ผมจะพาเขาไปรอบ ๆ มอร์ดู เท่านั้น แต่ผมจะให้เขาทำงานในบริษัทและอาศัยอยู่ในวิลล่าหลังใหม่ที่ผมเพิ่งซื้อด้วย!”
“ก็ได้! ฉันเข้าใจแล้ว! ทั้งวิลล่าที่คุณเพิ่งซื้อและตำแหน่งว่างสำหรับเขา คุณทำทั้งหมดนี้เพื่อตัวซวยอย่างฮาร์วีย์ ใช่ไหม?!”
จูนหัวเราะด้วยความโกรธ
“สุดยอดไปเลย เคลลี่ มาโลน! ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาปลิงมาเลี้ยงแค่เพราะคุณมีเงินเหลือเฟือ! ลืมไปแล้วรึไง?!”
“แล้วถ้าผมจะต้อนรับพวกเขาแล้วมันจะทำไม?!”
เคลลี่กระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะ
“เมื่อก่อนผมกับเฒ่ายอร์กเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกัน! ถ้าไม่ใช่เพราะเขาและตระกูลคอยช่วยเหลือ เราคงอดตายไปแล้ว!”
“ตอนนี้สถานการณ์ของฮาร์วีย์ไม่สู้ดี แล้วในฐานะลุง ผมจะไม่ช่วยเขาได้ยังไง?!”
“ผมจะบอกไว้ให้เลยว่าไม่เพียงแต่ผมจะสนับสนุนเขาเท่านั้น ปต่ผมจะทำให้เขามาเป็นลูกเขยของเราด้วย!
“คุณไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับมัน!”
“คุณบ้าไปแล้วหรือเคลลี่?!”
จูนตัวสั่นด้วยความโกรธ
“อยากให้เขาเป็นลูกเขยของเรางั้นเหรอ?! เขาคู่ควรที่จะการแต่งงานกับเฮเซลตรงไหน?!”
