ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1632
“มีคนอย่างน้อยแปดพันคนพยายามฆ่าฉัน ไม่อย่างนั้นก็คงราว ๆ หนึ่งหมื่นคน พูดตามตรงนะ แกไม่ได้อยู่ในรายชื่อด้วยซ้ำ”
สีหน้าของฮาร์วีย์ ยอร์กยังคงเมินเฉย
“แต่แกควรจะคิดหาวิธีรักษาชีวิตกระจอก ๆ ของตัวเองไว้ในตอนนี้!”
ฮาร์วีย์คว้าซิการ์ของไอเดน บาวเออร์ในตอนพูดของเขา แล้วยัดมันเข้าไปในปากของไอเดนเพื่อปิดปากเขา
“อื้อ!”
ในตอนนี้ไอเดนไม่กล้าแม้แต่จะกรีดร้อง ร่างกายของเขากระตุกไปทั้งตัวเพราะความเจ็บปวด เขาไม่สามารถโต้ตอบกลับไปได้ในขณะนั้น
บรรดาชายและหญิงที่สวมเสื้อผ้าแบบดั้งเดิมกำลังตากระตุก พวกเขาคิดว่าฮาร์วีย์บ้าบิ่นและไร้ยางอายเกินไป!
ในสถานที่อย่างมอร์ดู มีคนนอกไม่กี่คนที่กล้ายั่วยุนายน้อยบาวเออร์ถึงขนาดนี้?
ช่างน่าขัน!
คนบ้านนอกไม่กี่คนมีสิทธิ์อะไรจะมาชี้นิ้วให้นายน้อยบาวเออร์?
“ไอ้หนู! การที่แกปฏิบัติต่อนายน้อยบาวเออร์แบบนั้นแกได้ตายแน่ ฉันบอกแกแล้ว! ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ !”
เมื่อเห็นไอเดนอยู่ในสภาพเช่นนั้น วิกเตอร์ก็สามารถจินตนาการถึงจุดจบของตัวเองได้ในทันที
“ฉันสาบานด้วยชีวิตของฉันเลยว่าฉันจะไม่มีวันปล่อยให้แกหนีไปได้!”
ฝูงชนทั้งหมดดุร้าย
แกร๊ก!
ฮาร์วีย์จับมือซ้ายของไอเดนและหักมันออกอย่างแรง
คราวนี้ไอเดนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงของเขาฟังดูคล้ายกับหมูที่ถูกเชือด
ฮาร์วีย์ยิ้มขณะมองไปที่วิกเตอร์
“อะไร? ฉันไม่ได้ยิน นายพูดซ้ำได้ไหม?”
วิกเตอร์ตัวสั่นด้วยความโกรธ
“ไอ้สารเลว กล้าดียังไงมาหักแขนนายน้อยบาวเออร์ ฉันจะบอกไว้ให้นะ…”
แคร๊ก!
ฮาร์วีย์ยกขาขึ้นแล้วกระทืบขาซ้ายของไอเดนจนหัก
“ว่ายังไงนะ? พูดให้ดัง ๆ หน่อย พูดให้ชัดด้วย!”
ร่างของไอเดนกระตุกอย่างไม่หยุดหย่อนในขณะมองดูที่มือและขาที่หักของเขา ในขณะที่สีหน้าโกรธของวิกเตอร์และคนอื่น ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความกลัว
พวกเขารู้ในขณะนี้ว่าผู้คนที่ดูเป็นบ้านนอกพวกนี้ไร้ความปราณีอย่างยิ่ง
พวกเขาเป็นคนที่ไม่มีใครกล้าเข้าใจ
“พูดจบแล้ว?”
“ถึงเวลาที่ฉันจะได้พูดแล้วหรือยัง”
ฮาร์วีย์มองไปที่ไอเดนซึ่งยืนพิงกำแพงโดยกระตุกจนสุดแล้วถามอย่างเป็นกันเองว่า “นายช่วยบอกฉันทีสิว่าวันนี้ใครจะเป็นคนพูดคนสุดท้าย”
ไอเดนตัวสั่นขณะจ้องมองฮาร์วีย์ เขารู้ว่าหากยังพูดพล่ามต่อไป เขาจะต้องถูกหักแขนและขาอีกข้าง
ไม่ว่าไอเดนจะรู้สึกไม่เต็มใจแค่ไหน ไม่ว่าที่นี่เขาจะมีนักสู้กี่คน เขาก็รู้ว่าไม่มีอะไรหรือใครที่สามารถปกป้องเขาจากฮาร์วีย์ได้
ถ้าไอเดนยังเย่อหยิ่งต่อไป จุดจบของเขาคงจะน่าสมเพชกว่านี้
และจากสายตาเมินเฉยของฮาร์วีย์ ไอเดนได้กลิ่นของความตาย
ไอเดนเชื่อว่าหากฮาร์วีย์ต้องการ เขาสามารถหักคอของไอเดนได้อย่างง่ายดาย
ไอเดนยอมแพ้และหยุดดิ้นรนในทันทีเขายังมีเวลาอีกทั้งชีวิตรออยู่ข้างหน้าเพื่อที่จะได้เพลินเพลินไปกับเกียรติยศและความร่ำรวยของโลกทั้งใบ ทำไมเขาถึงจะต้องมายอมตายที่นี่ทำตัวน่าโอ้อวด?
เขาไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่ากำลังจะตาย
ไม่ว่าใครจะแก้แค้นให้เขาก็ไม่สำคัญ
อีกอย่างน้องชายคนสุดท้องของไอเดนอาจให้รางวัลคนพวกนี้เป็นล้านดอลลาร์หากเขาต้องตายที่นี่!
ในตอนนี้ ไอเดนตระหนักถึงสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเขาเอง
เขาเอามือเช็ดเลือดที่ปาก จากนั้นอุทานเบา ๆ ว่า “เอาเลย!”
เพี๊ยะ!
ฮาร์วีย์เหวี่ยงหลังมือไปที่ใบหน้าของไอเดน
“วันนี้นายไม่กินข้าวเหรอ? พูดให้ดังกว่านี้!”
ไอเดนยอมแพ้ในที่สุด เขาอุทานเสียงดังว่า “เอาเลย! นายจะพูดอะไรก็เชิญเลย!
“ฉันยอมแพ้แล้ว!”
