ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 1656

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1656

เสียงดังตูมดังตามมา

ทิโมธีถูกส่งตัวให้ลอยขึ้นไป ก่อนร่วงใส่รถคันหนึ่งที่จอดอยู่ใกล้ ๆ ไฟหน้าของรถแตกเป็นเสี่ยง ๆ ในขณะที่ร่างของเขากระแทกเข้ากับรถ

หน้าผากของทิโมธีมีเลือดไหลออกมา ซิการ์ที่เขากำลังคีบอยู่ระหว่างนิ้วตกลงบนพื้น

จี่!

ฮาร์วีย์ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เขาหยิบซิการ์ขึ้นมาจากพื้น แล้วกดมันลงบนหน้าผากที่มีเลือดไหลของทิโมธี

“อ๊ากกกกกกก!”

ทิโมธีกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงของเขาดังราวกับหมูถูกเชือด

ซิการ์นั้นร้อนมาก อาจร้อนได้ถึงสองร้อยองศา ถ้าทิโมธีไม่กรีดร้อง เขาคงไม่ใช่มนุษย์

ร่างของทิโมธีกระตุกด้วยความทรมาน เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว พยายามขยับออกห่างจากปลายซิการ์สีแดงสด

แต่ในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้น ฮาร์วีย์ก็ยัดซิการ์เข้าไปในปากของเขาทันที

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของทิโมธีดังกว่าที่เคย

ฝูงชนทั้งหมดตกตะลึงพลึงเพลิด

ทุกคนตกตะลึง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ไม่มีใครคาดคิดว่าฮาร์วีย์จะกล้าทรมานทิโมธีถึงขนาดนี้

ผู้ติดตามของทิโมธีตกอยู่ในภวังค์ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นคนที่กล้าปฏิบัติต่อทิโมธีเช่นนี้ในมอร์ดู

แม้แต่พวกบ้าไร้ยางอายจากโลกใต้ดินก็ยังจากไปด้วยความยำเกรงหลังจากค้นพบตัวตนของทิโมธี

การทำให้เขาขุ่นเคืองอาจหมายถึงความตาย

ผู้หญิงทุกคนปิดปากด้วยความสยดสยอง พวกเธออยากจะกรีดร้อง แต่ก็ไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้เนื่องจากกลัวสุดขีด

แต่มันไม่ได้จบลงเพียงแค่นั้น ฮาร์วีย์หยิบอิฐก้อนหนึ่งขึ้นมาจากพื้นและทุบเข้าที่หัวของทิโมธีโดยไม่กระพริบตา

ปัง!

“คุณให้คนของคุณสะกดรอยตามผมงั้นเหรอ?”

ปัง!

“พาคนมาสร้างปัญหาให้ผมถึงที่นี่เลยเหรอ?”

“การที่ฉันเป็นเพื่อนกับเบนจามินและโยนาเป็นปัญหาสำหรับคุณใช่ไหม?”

ปัง!

“คุณคิดว่าตัวเองเป็นราชาเหรอ? ถึงได้มาบอกให้ผมคุกเข่าแล้วหักแขนตัวเอง?”

“คุณมีค่าขนาดนั้นเลยหรือ?”

ก้อนอิฐเริ่มแตกในขณะที่ศีรษะของทิโมธีมีเลือดไหลชุ่ม ใบหน้าของเขาเศร้าหมอง

เขาไม่เคยนึกไม่เคยฝันมาก่อนเลยว่าเขาจะได้พบกับผู้ชายที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ ฮาร์วีย์ไม่เพียงแต่กล้าโจมตีทิโมธีเท่านั้น แต่เมื่อลงมือโจมตีแล้วเขายังไร้ความปรานีอีกด้วย

พวกผู้หญิงเริ่มกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ในขณะที่สีหน้าของพวกนัเลงอันธพาลเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน

“ฮาร์วีย์ ยอร์ก คุณคิดถึงผลที่ตามมาจากการทำร้ายผมบ้างไหม?!”

ทิโมธีเดือดดาลด้วยความโกรธ

เพี๊ยะ!

ฮาร์วีย์เหวี่ยงหลังมือเข้าไปที่ใบหน้าของทิโมธี

“แล้วถ้าฉันตีคุณแล้วมันจะทำไมล่ะ? ผลที่ตามมาเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ผมจะบอกคุณอีกครั้ง ผมอยากให้คุณคุกเข่าขอโทษ แล้วหักแขนตัวเองซะ!”

“แต่ผมรู้ว่าคุณไม่เต็มใจ ดังนั้นผมจะให้โอกาสคุณ!”

“ผมจะให้เวลาคุณสิบนาที โทรหาใครก็ได้ที่คุณต้องการ รวมทั้งพี่เขยที่รักของคุณด้วย ถ้าหนึ่งในนั้นทำให้ผมสั่นกลัวได้ ฉันจะหักแขนขาทั้งสี่ข้างของตัวเองให้คุณเลย”

“แต่ถ้าทำไม่ได้ ผมจะหักแขนขาของคุณแทน!”

ฮาร์วีย์ตบทิโมธีอย่างแรงอีกครั้งซึ่งนั่นส่งทิโมธีให้ปลิวออกไป ทิโมธีหล่นลงกับพื้น ร่างกายกระตุกและสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด

“ไป! พวกแกมายืนทำอะไรกัน! ไปจัดการเขา!”

พวกอันธพาลกระโจนไปข้างหน้าในพริบตา แต่ในไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็ถูกเหวี่ยงลงไปกับพื้นและนอนหงายราบ เหลือแต่พวกผู้หญิงเท่านั้นที่ยืนดูเหตุการณ์ด้วยความสยดสยอง

ทิโมธีรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า

เขากอบกุมศีรษะและอุทานอย่างโกรธเกรี้ยว “หาใครสักคนมา! พาทุกคนมาที่นี่เดี๋ยวนี้!”

“ฉันอยากให้ฮาร์วีย์ ยอร์กรู้ว่ามอร์ดูเป็นของฉัน!”

“ฉันทิโมธี เฟจไม่ใช่คนที่ไอ้บ้านนอกนี่จะยั่วยุได้!”

“เอาคนจากหลงเหมินมาที่นี่ด้วย! ถ้าวันนี้ฉันฆ่าเขาไม่ได้ ฉันจะยอมเป็นลูกหมา!”