ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1659
ผู้ที่ไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
สาว ๆ เหล่านี้จ้องมองด้วยสายตารังเกียจอย่างที่สุด พวกเธอดูแคลนฮาร์วีย์จนสุดหัวใจ สำหรับพวกเธอแล้ว ฮาร์วีย์เป็นพวกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเท่านั้น
“แกมันสารเลว! กล้าดียังไงมายั่วโมโหไอเดน บาวเออร์? แกไม่รู้เหรอว่า…”
ไอเดนเต็มไปด้วยความโกรธและก้าวไปข้างหน้าอย่างเกรี้ยวกราดเพื่อมาเผชิญหน้ากับฮาร์วีย์อย่างใกล้ชิด
วินาทีต่อมา ทั้งสองสบตากัน
ในเสี้ยววินาทีที่เขาได้เห็นใบหน้าของฮาร์วีย์ ไอเดน บาวเออร์ผู้เย่อหยิ่งอย่างที่สุดตกอยู่ในภวังค์แห่งความหวาดกลัว
จิตใจของเขาว่างเปล่าลงราวกับถูกฟ้าผ่าในช่วงเวลาสั้น ๆ
เขาไม่เคยคิดว่าเจ้านายใหม่ของเขาคือไอ้บ้านนอกที่ทุกคนพูดถึง
“คุณ…ยอร์ก…”
ร่างของไอเดนเดินโซเซไปพร้อมกับสองเท้าของเขา สัญชาตญาณทำให้เขาอยากจะคุกเข่าลง
แต่เนื่องจากขาซ้ายของเขาถูกใส่เฝือกเอาไว้ เขาจึงทำไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเฝือก เขาคงลงไปกองกับพื้นในไม่กี่วินาที
“นายน้อยบาวเออร์! เขานั่นแหละ! ฮาร์วีย์ ยอร์ก!”
ทิโมธีหันหน้าไปชี้ที่ฮาร์วีย์
“เขาไม่เพียงแต่เตะและตบผม แต่เขายังเอาอิฐทุบหัวผมด้วย!”
“และเขายังเรียกคุณว่าหมาจรจัดต่อหน้าทุกคนอีก!”
ทิโมธียุ่งจดจ่ออยู่กับกาีจ้องมองฮาร์วีย์อย่างอาฆาต ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าอันแสนหวาดกลัวของไอเดน
ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็นว่า “ก็จริงนี่ ไอเดนก็แค่หมาตัวหนึ่ง และผมก็เป็นเจ้าของมัน”
“มาสิ เห่าให้ผมฟังหน่อย”
สีหน้าของทุกคนดูแย่ลงเพราะไม่เชื่อในคำพูดของฮาร์วีย์
ทิโมธีหัวเราะอย่างเย็นชา ฮาร์วีย์เป็นคนปัญญานิ่มสินะ! เขาถึงไม่รู้ว่าการยั่วโมโหไอเดนภายใต้สถานการณ์เหล่านั้นก็ไม่ต่างไปจากการเปิดประตูนรก
“ฮาร์วีย์ ยอร์ก ฉันคิดว่าแกต่างหาก ที่เป็นฝ่ายที่ควรคุกเข่าและเห่าเหมือนหมา!”
“ถ้าแกยอมทำ แกก็อาจยังมีโอกาสรอด!”
“หรือแกจะรอจนกว่าไอเดนจะโกรธ?!”
ทิโมธีท้าทายฮาร์วีย์
ในตอนนี้สาว ๆ เริ่มหน่ายใจกับฮาร์วีย์แล้ว พวกเธอมองด้วยความยินดีที่ฮาร์วีย์จะได้สัมผัสกับความโชคร้าย และรอคอยให้เขาถูกเล่นงาน
“แกมันหน้าด้าน!”
ไอเดนเรียกกลับสติกลับมาได้ เขาเหวี่ยงไม้ค้ำใส่ศีรษะของทิโมธี
ปัง!
ทิโมธีล้มลงไปกับพื้น ใบหน้าที่ช้ำอยู่แล้วยิ่งช้ำเข้าไปอีก
ทุกคนจ้องมองที่เอเดนด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ
‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น?!’
การแสดงออกของทิโมธีดูเหวอเป็นพิเศษ เขาหันไปจ้องมองไอเดนด้วยแววตาน่าสมเพช
เมื่อใดก็ตามที่พวกเขารู้สึกเบื่อ คนทั้งคู่ต่างทำตัวไร้ยางอายและบ่กพร่องศีลธรรมมาด้วยกัน ต่างคนต่างใช้ชีวิตอย่างหรูหราฟุ่มเฟือยและเหยียบย่ำคนอื่นมาเสมอ โดยไม่เคยต้องหวั่นเกรงต่อใครหน้าไหน
ไอเดนมักจะสนับสนุนทิโมธี ในขณะที่ทิโมธีเองก็มักจะพูดถึงไอเดนในแง่ดีกรอกหูเบนจามินเสมอ
ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเป็นไปด้วยดีมาตลอด
แล้วทำไมเอเดนถึงทำร้ายทิโมธีได้?
ทิโมธีคิดแล้วคิดอีก แต่เขาไม่สามารถหาคำอธิบายได้
ในทางกลับกัน ไอเดนคิดเพียงอยากจะบีบคอทิโมธีให้ตาย
หากเป็นไอ้บ้านนอกที่ไหนก็ไม่รู้ก็คงไม่เป็นอะไรหรอก แต่นี่ทิโมธีกลับมาหาเรื่องเจ้านายคนใหม่ของไอเดนเสียอย่างนั้น! ไม่เพียงแค่นั้น เขายังเรียกไอเดนมาที่นี่ด้วย!
เจ้านายใหม่ของเขากำชับเขามาเป็นพิเศษให้จัดการกับตระกูลสมิธและสาขาหลงเหมินของมอร์ดู แต่เขากลับออกมารังแกผู้คนที่นี่เสียอย่างนั้น…
ขณะที่เขาครุ่นคิดถึงหลุมศพที่เขาขุดขึ้นเอง ไอเดนก็อยากจะร้องไห้ น่าเสียดายที่น้ำตาของเขาเหือดแห้งไปนานแล้ว
“คุณหูหนวกรึไง?”
ฮาร์วีย์กอดอก
“ไม่ได้ยินที่ผมพูดรึไง?”
ฮาร์วีย์ไม่เกรงใจเอเดน เห็นได้ชัดว่าสัตว์เลี้ยงใหม่ตัวนี้ยังไม่ได้เรียนรู้บทเรียนของมันเลย และยังเตร็ดเตร่ออกมาเที่ยวข่มขวัญชาวบ้านไปทั่วอีก
หากเหยื่อไม่ใช่ฮาร์วีย์ ไอเดนคงจะบดขยี้ผู้บริสุทธิ์ผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างไร้ความปราณีในวันนี้อย่างแน่นอน
เอเดนกลับมามีสติอีกครั้ง เขากระแทกเข่าลงกับพื้นแม้จะเจ็บปวดที่ขา
จากนั้นเขาก็ยกมือทั้งสองข้างแลบลิ้นออกมา
“โฮ่ง! โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!”
