ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1661
เพี๊ยะ!
“ใครใช้ให้แกมาก่อกวนคุณยอร์ก!”
เพี๊ยะ!
“ใครให้แกกล้าท้าทายเขา?!”
เพี๊ยะ!
“ใครทำให้แกรังแกชาวบ้าน?!”
ไอเดนตบหน้าทิโมธีอย่างไร้ความปราณี จากบาดแผลของทิโมธีเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมา เขามีรอยฟกช้ำอย่างหนักทั่วใบหน้า
ทิโมธียกมือกุมแก้มที่บาดเจ็บของเขาและพึมพำอย่างไม่พอใจ “นายน้อยบาวเออร์ คุณตีผมทำไม?!”
“คุณควรช่วยผมฆ่าฮาร์วีย์!”
“คุณควรเล่นงานผู้ชายคนนั้น!”
ทิโมธีโกรธมาก เขาไม่พอใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมเศรษฐีเสเพลเลื่องชื่ออย่างไอเดนถึงยอมคุกเข่าและยอมแม้กระทั่งเห่าเหมือนหมาตัวหนึ่งต่อหน้าฮาร์วีย์
ต่อให้อย่างน้อย ฮาร์วีย์จะมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่คนอย่างไอเดนจะโจมตีทิโมธีเพื่อพยายามเอาใจฮาร์วีย์พอใจ
ทิโมธียังถูกสั่งให้คุกเข่าและขอโทษฮาร์วีย์อีกต่างหาก!
ทิโมธีไม่กลัวคนที่ไอเดนกลัวหรอก ทิโมธีเป็นถึงน้องภรรยาของเบนจามิน เพราะฉนั้นแล้วเขาจึงอยู่ภายใต้การคุ้มครองของตระกูลลินช์!
“แกยังดื้ออยู่อีกหรือ?”
“แกไม่เข้าใจหรือว่าคุณยอร์กเป็นเจ้านายของฉัน?!”
ไอเดนตบหน้าทิโมธีอีกหลายครั้ง
“เลิกทำตัวไร้สาระ! คุกเข่าขอโทษเดี๋ยวนี้!”
ทิโมธีโซซัดโซเซ ยกมือขึ้นกอบกุมใบหน้า เขายังเอ่ยปากท้าทาย
“ผมไม่มีวันคุกเข่า!”
เพี๊ยะ!
“แกยังไม่เข้าใจอีกหรือว่าแกทำอะไรผิด?!”
“ไอเดน บาวเออร์!”
ทิโมธีไม่สามารถทนความเจ็บปวดได้อีกต่อไป เขาก้าวถอยหลังและตวาดเสียงดัง “พอได้แล้ว!”
“ไอ้บ้านนอกหน้าโง่นี่จะทำอะไรได้! ทำไมคุณถึงกลัวเขาขนาดนี้?!”
“ทำไมคุณถึงบอกว่าตัวเองเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา!”
“ไอ้ขยะโสโครกนี่ที่เอาแต่โกหก มีสิทธิ์อะไรมาทำให้คุณกลัวจนหัวหดกัน?!”
“ถึงคุณจะกลัวเขา แล้วทำไมผมต้องกลัวด้วยล่ะ? คุณคิดว่าผมเป็นใคร?”
“ผมมีเบนจามินและตระกูลลินช์หนุนหลัง! สำหรับผมแล้ว มันไม่ยากเลยที่จะเหยียบคนอย่างเขาให้จมดิน! ทำไมผมต้องคุกเข่าให้เขาด้วย?!”
“คุณอยากให้ผมขอโทษเหรอ! โถ่เอ๊ย!”
ทิโมธีไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ ถึงตอนนี้ฮาร์วีย์ก็ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะแตะต้องเขา!
ไอเดนตัวสั่นด้วยความโกรธ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำอะไรเพื่อฮาร์วีย์ ถ้าเขาไม่สามารถจัดการเรื่องแบบนี้ได้อย่างเหมาสม เขาจะมีสิทธิ์อยู่ในฐานะสัตว์เลี้ยงของฮาร์วีย์ได้อย่างไร?
ปัง!
วินาทีต่อมา ไอเดนเตะทิโมธีเข้าอย่างแรง ฝูงชนที่มองอยู่อย่างไม่วางตาต่างพากันตกตะลึง จากนั้นเขาก็คว้าไม้เบสบอลที่อยู่ใกล้ตัวและเหวี่ยงมันใส่หัวเข่าของทิโมธีอย่างไร้ความปรานี
“อ๊าาาาา!”
เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังก้อง ทิโมธีล้มกลิ้งลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
“ไอเดน บาวเออร์! กล้าดียังไงมาหักขาผม?!”
“ใครใช้ในคุณกล้ามาทำแบบนี้กับผม?!”
เพี๊ยะ!
“อ๊าาาาาาาา!”
ทิโมธีพูดไม่ออกอีกต่อไป ในขณะที่ไอเดนหักแขนขาทั้งสี่ของเขาในชั่วพริบตาเดียว
ในขณะที่ทิโมธีกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างน่าสลดใจ ไอเดนก็รีบสาวเท้าเข้าไปหาฮาร์วีย์และโค้งคำนับด้วยความยำเกรง
“คุณยอร์ก ผมหักแขนขาของเขาทั้งสี่ข้างแล้ว แต่ผมทำให้เขาคุกเข่าขอโทษคุณไม่ได้ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง”
ฮาร์วีย์ไม่แยแสทิโมธีซึ่งกำลังกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด เขาตบหน้าไอเดนเบา ๆ และพูดอย่างใจเย็นว่า “เหลือเวลาอีกเพียงสองวัน ก่อนจะถึงเส้นตายที่ผมขีดไว้ให้คุณ”
“แต่เพราะคุณมีเวลาเหลือเฟือถึงขนาดออกมากลั่นแกล้งผู้คนอย่าง หากคุณจัดการภารกิจเสร็จไม่ทันเวลาที่กำหนด คุณจะต้องมีคำชี้แจงที่ฟังขึ้นให้ผม”
ฮาร์วีย์หันหลังกลับและจากไปโดยไม่แม้แต่จะตบหน้าไอเดนซ้ำ
เหงื่อเย็นชุ่มแผ่นหลังของไอเดนขณะที่เขาเฝ้าดูฮาร์วีย์เดินจากไป
เศรษฐีนิสัยเสียอย่างไอเดนจำเป็นต้องถูกทุบตีสักหน่อย ไม่อย่างนั้นเขาก็คงทำตัวไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม
ไอเดนปรากฏตัวได้ถูกที่ถูกเวลา
ฮาร์วีย์ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก ไอเดนเป็นเพียงปลาซิวปลาสร้อยในสายตาของเขา
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฮาร์วีย์ก็มาถึงบ้านของเคลลี่ ในมือของเขาคือกล่องของขวัญที่ชำรุดเล็กน้อยซึ่งบรรจุชาดำอัดก้อนเอาไว้ด้านใน
