ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1678
เมื่อเห็นว่าท่านอาจารย์ซิกเลอร์กำลังจะถูกลากออกไปข้างนอก…
จู่ ๆ ฮาร์วีย์ ยอร์กก็กระซิบว่า “นายท่านลินช์ ทักษะของท่านอาจารย์ซิกเลอร์อาจจะไม่ได้น่าทึ่งอะไรนัก แต่เขาพยายามช่วยจริง ๆ”
“ช่วยผมหน่อย ให้เขามีชีวิตรอดต่อไปเถอะ อย่างไรเสียนายหญิงลินช์ก็เพิ่งจะฟื้นตัว เธอต้องทำบุญทำทานเสียหน่อย”
“ก็ได้ เอาตามที่คุณว่า น้องยอร์ก!” แม้ว่าเบนจามิน ลินช์จะไม่รู้ว่าเหตุใดฮาร์วีย์จึงช่วยเหลืออาจารย์ซีกเลอร์ แต่เขาก็ไม่สนใจคนไม่สำคัญเช่นเขา
“ส่งเขาไปรักษาตัวโรงพยาบาล แล้วอย่าได้มาปรากฏตัวต่อหน้าผมอีก!”
“ขอบคุณนายท่านลินช์ ขอบคุณนายน้อยยอร์ก!”
ท่านอาจารย์ซิกเลอร์ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นและวิงวอนต่อฮาร์วีย์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลังจากที่สามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่สิ้นหวังและยังมีลมหายใจต่อไปได้
สำหรับฮาร์วีย์แล้วนั่นอาจเป็นเพียงโยคสั้น ๆ แต่สำหรับเขาแล้ว คำพูดเหล่านั้นได้ช่วยชีวิตเขาไว้
“นายน้อยยอร์ก คุณช่วยชีวิตผมไว้ ผมจะไม่มีวันลืมเลย”
หลังจากพูดจบ เขาก็ถูกผู้คุ้มกันพาตัวออกไป พวกเขาจะไม่ปล่อยให้เขาอยู่เป็นหนามยอกอกที่นี่อีกต่อไป
หลังจากที่ท่านอาจารย์ซิกเลอร์หายไป เบนจามินก็เหลือบไปมองทิโมธี เฟจ
หางตาของทิโมธีกระตุก มีคนผลักเขาให้เข้าใกล้ฮาร์วีย์ ทิโมธีกระซิบ “นายน้อยยอร์ก ผมขอโทษ โปรดยกโทษให้กับความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของผม กรุณายกโทษให้ผมด้วย!
“สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนบ่ายล้วนเป็นความผิดของผม ฉันให้คนไปก่อกวนคุณและยังจบลงแบบนี้ มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด!”
เบนจามินพูดอย่างเฉยชาว่า “นายรู้กฎของฉัน”
ทิโมธีหน้าซีดแล้วเหลือบมองสหายที่อยู่ข้างหลังเขาแล้วพูดว่า “นายมาจัดการที”
แม้ว่าใบหน้าของสหายผู้นี้จะดูไม่ดีนัก แต่เขาก็ยังเดินไปและเริ่มตบทิโมธีอย่างแรง
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!
หลังจากถูกตบมากกว่าสิบครั้ง จมูกและใบหน้าของทิโมธีก็บวมเป่ง จากนั้นเขาก็กัดฟันพูดว่า “นายน้อยยอร์ก โปรดยกโทษให้ผมด้วย”
จากนั้นฮาร์วีย์ก็เอื้อมมือออกไปและตบหน้าทิโมธี เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “ดีแค่ไหนแล้วที่ผมทำคุณแค่นี้
“ผมเห็นแก่นายท่านลินช์เลยจะปล่อยให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อไป
“แต่ถ้าคุณทำให้ผมไม่พอใจอีก ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
ฮาร์วีย์ดูเฉยเมย หากแต่ทิโมธีเหงื่อแตกพลั่กหลังจากฟังคำพูดเหล่านั้น
ทัศนคติของเขาที่มีต่อฮาร์วีย์ถูกเปลี่ยนจากการดูหมิ่นดูแคลนเป็นการเชื่อถืออย่างสมบูรณ์ในตอนนี้
อย่างที่ฮาร์วีย์พูด ถ้าเขาไม่ได้เห็นแกนายท่านลินช์ในวันนี้ คงจะฆ่าเขาไปอย่างง่ายดายแล้ว
“ผมไม่ได้ต้องการจะกะเกณฑ์อะไรกับคุณหรอก แต่ผมหวังว่าคุณจะเลิกยุ่งย่ามกับโยนา ลินช์เสียที”
ฮาร์วีย์พูดอ้อม ๆ
ใบหน้าของทิโมธีซีดเผือด และเขาพยักหน้ารับ “ครับ!”
โยนาดูพอใจ เธอถูกทิโมธีก่อกวนมาโดยตลอด เธอไม่อาจใช้ไม้แข็งกับเขาได้เนื่องจากความสัมพันธ์ของพวกเขา
ทิโมธีเข้าใจจุดนี้ดีจึงตอแยเธอไม่เลิก
วันนี้ฮาร์วีย์กำจัดปัญหาที่ฝังรากอยู่นี้ได้อย่างง่ายดายด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว
โยนาพยักหน้าให้ฮาร์วีย์และพูดว่า “ขอบคุณ นายน้อยยอร์ก และเพื่อแสดงความขอบคุณคุณ ฉันจะเลี้ยงอาหารค่ำคุณในคืนนี้”
ฮาร์วีย์ยิ้มและพูดว่า “คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอก มันก็แค่คำพูดเพียงประโยคเดียว”
เบนจามินรู้สึกอายเล็กน้อยเช่นกัน “น้องยอร์ก ผมต้องขอโทษที่รบกวนคุณด้วยเรื่องในตระกูลของตัวเอง แน่นอนว่า…”
ฮาร์วีย์ยิ้มและเรื่อง เขาพูดว่า “นายท่านลินช์ คุณช่วยพาคนอื่น ๆ ออกไปก่อนได้ไหม?”
เบนจามินผงะไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็บอกให้คนอื่น ๆ ออกไป เหลือเพียงเขา โยนา และฮาร์วีย์อยู่ในลานนั้น
ฮาร์วีย์พูดอย่างเมินเฉย “นายท่านลินช์ คุณรู้หรือไม่ว่าภรรยาของคุณไม่ได้ถูกผีสิง? เธอถูกใครบางคนชักใยด้วยมนต์สะกด และจุดประสงค์ของคนผู้นั้นก็คือการฆ่าคุณ”
เบนจามินถอนหายใจและพูดว่า “เมื่อก่อนผมอาจจะไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว”
“แล้วคุณรู้ไหมว่านี่เป็นฝีมือของคนจากตระกูลสึจิมิคาโดะจากประเทศหมู่เกาะ”
สีหน้าของเบนจามินเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเขาได้ยินคำว่าตระกูลสึจิมิคาโดะ
