ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1685
ทั้งห้องโถงดูค่อนข้างหรูหราแต่ก็ดูทันสมัยไปพร้อม ๆ กัน นี่เป็นสถานที่โปรดสำหรับคนมีชื่อเสียงทั้งหลายจากมอร์ดูสำหรับการเข้าสังคม
แต่ฮาร์วีย์ ยอร์กไม่สนใจคนเหล่านั้นเลย เมื่อเห็นคนดังที่เขาคุ้นหน้าเขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองซ้ำเป็นครั้งที่สอง จากนั้นเขาก็คว้าจานของเขาและเริ่มกิน
ฮาร์วีย์อดอาหารมาทั้งวัน ถือเป็นเรื่องดีที่มีอาหารมื้อใหญ่ที่นี่อยู่ดี นั่นจะช่วยประหยัดเวลาในการออกไปหาอาหารข้างนอกทานได้เยอะเลย
“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”
ขณะที่ฮาร์วีย์กำลังเคี้ยวสเต็กสามชิ้นอยู่ น้ำเสียงแปลก ๆ ของใครบางคนก็ดังก้องอยู่ข้างหลังฮาร์วีย์
ฮาร์วีย์หันกลับมาและเห็นชายหนุ่มเจ้าสำอางค์สวมสูทลายตารางหมากรุกและแว่นตาขอบทองกำลังจ้อ
ฮาร์วีย์อยู่
ฮาร์วีย์ โยนสเต็กที-โบนกลับไปบนจาน จากนั้นก็เช็ดปาก
“คุณคือใคร? เรารู้จักกันหรือ?”
“คุณกำลังแสร้งทำเป็นไม่รู้หรือ หนุ่มน้อย?”
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะมาอยู่ที่นี่ได้ หลังจากเกาะตระกูลมาโลนกินแล้ว!”
อีกฝ่ายเอ่ยปากออกมาอย่างเย็นชา
“โอ้ โอ้ โอ้ คุณคือนายน้อยวอล์คเกอร์!”
ฮาร์วีย์จำได้แล้วว่าคนหน้านี้คือใคร ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากสตีเว่น วอล์คเกอร์นี่เอง
ฮาร์วีย์แทบจะไม่มีความประทับใจอะไรในตัวคน ๆ นี้เลย ทว่าเขากลับจำฮาร์วีย์ได้แม่น
หลังจากพินิจมองสตีเว่นแล้ว ฮาร์วีย์ก็เอ่ยถามอย่างใจเย็นว่า “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“ปัญหาเหรอ?!”
สตีเว่นหัวเราะอย่างชั่วร้าย เมื่อครั้งก่อนเขาเสียชื่อเสียงก็เพราะฮาร์วีย์และยังไม่สามารถหาโอกาสแก้แค้นได้ตั้งแต่นั้นมา
เขาวิเคราะห์ฮาร์วีย์และถามอย่างเย็นชาว่า “ขอถามอะไรหน่อย คุณมาที่นี่ได้อย่างไร?!”
“คนบ้านนอกอย่างคุณจะเข้ามาที่นี่ได้หรือ?”
“การที่ผมมาที่นี่มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!”
ฮาร์วีย์สนใจของเรื่องของตัวเองและคว้ากุ้งล็อบสเตอร์ไว้
“คุณเป็นเจ้าของพาราเมาท์เหรอ? หรือคุณจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำนี้ขึ้น? คุณเช่าห้องโถงทั้งหมดหรือไง?”
“แต่ดูจากสภาพคุณแล้ว ผมไม่คิดว่าคุณจะเช่าห้องโถงระดับไฮเอนด์แบบนี้ได้หรอก และก็ไม่คิดว่าคุณจะมีเส้นสายและความสามารถในการจัดงานเลี้ยงแบบนี้ได้!”
“ทุกคนเป็นลูกค้าของที่นี่ อยากกินก็กินเบื่อที่จะกินก็กลับ! ทำไมคุณต้องสนใจว่าเหตุผลอะไรทำให้ผมมาอยู่ที่นี่? คุณไม่มีอะไรจะทำอีกแล้วเหรอ?”
“คุณ…”
สตีเว่นไม่สามารถพูดอะไรได้อีก มีเพียงโทสะเท่านั้นที่ครอบงำเขา
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาชีวิตของเขาย่ำแย่เหลือทน การที่ฮาร์วีย์อยู่ที่นี่ในขณะที่เขาสูญเสียผู้ติดตามไปพร้อมกับว่าที่ภรรยาอันมีค่าของตัวเองไป มันทำให้เขาอับอาย
เขาโยนความผิดทั้งหมดไปให้ฮาร์วีย์ทันที
สตีเว่นกัดฟันและเอ่ยอย่างเย็นชา “ฟังให้ดีนะ ไคท์ วอล์คเกอร์เป็นคนจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้น ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ แน่นอนว่าผมมีสิทธิ์ที่จะกังวลเกี่ยวกับพวกบ้านนอกที่มาเข้าร่วมงานเลี้ยงของเธออย่างมีแรงจูงใจแอบแฝง!”
“ตอนนี้ผมชักอยากรู้แล้วว่าใครกันที่เชิญคุณมาที่นี่?!”
“และอย่าบังอาจพูดว่าเป็นคุณหนูวอล์คเกอร์เองที่เชิญ! คุณทั้งคู่มาจากโลกที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว!”
“คนบ้านนอกอย่างได้ไม่มีวันได้รับคำเชิญจากเจ้าหญิงอย่างเธอหรอก!”
ฮาร์วีย์ตอบอย่างขี้เล่นว่า “ขอโทษนะ แต่ผมไม่อยากบอกคุณหรอก!”
“ผมจะบอกคุณเหมือนกัน มีบางเรื่องที่คุณไม่มีสิทธิ์ถาม และมีบางอย่างที่คุณไม่คู่ควรจะได้ครอบครอง!”
จากนั้นฮาร์วีย์ก็หันหลังกลับและวิ่งเหยาะ ๆ หนีไปหลังจากที่เขาพูดจบ
“คุณ…”
ดวงตาของสตีเว่นกระตุกด้วยความโกรธ เขาต้องการที่จะเหยียบฮาร์วีย์ให้จมดิน
แต่เขาอ้างตนว่าเป็นชนผู้มีอารยะ หลังจากกัดฟันแล้ว เขาจึงเลือกที่จะไปหาคนอื่นแทน
สตีเว่นอยากจะเหยียบย่ำเขาให้ตายมากกว่าปล่อยให้มีชีวิตอยู่
ฮาร์วีย์เดินหาอาหารในขณะที่ถือจานโดยไม่สนใจสตีเว่นแม้แต่น้อย
แม้ว่าที่นี่จะเป็นสถานที่จัดงานสังสรรค์ แต่ก็มีไม่กี่คนที่กำลังมองหาอาหารเหมือนกับฮาร์วีย์ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้กลายเป็นจุดสนใจของคนอื่น ๆ
ในไม่ช้า ทุกคนก็จ้องมองฮาร์วีย์ในขณะที่พากันซุบซิบนินทา
ผู้หญิงบางคนถึงกับมองฮาร์วีย์อย่างดูแคลน
