ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1701
“เอาล่ะ ทีนี้คุณมีอะไรจะพูดไหมครับคุณผู้จัดการทอมป์สัน?” ฮาร์วีย์ถามด้วยความใจเย็น
เลนนี่ที่กำลังจะเดินจากไปชะงักในฝีก้าวของเขาและหันไปมองทามารา ผู้สมรู้ร่วมคิดที่ไร้ประโยชน์ของเขาก่อนที่จะหายใจเข้าลึก ๆ และถามด้วยความเย็นชาว่า “คุณหมายความว่ายังไงเหรอฮาร์วีย์?
“ก็เธอเพิ่งจะยอมรับเองว่าเธอเป็นคนเอาเพชรมาใส่กระเป๋าผมด้วยความตั้งใจว่าจะใส่ร้ายผม
“คุณไม่มีอะไรจะอธิบายจริง ๆ เหรอ?”
ฮาร์วีย์พูดต่อด้วยร้อยยิ้มที่เย้ยหยัน
“เหรอ? คุณเอโบนี่พูดอย่างนั้นเหรอ?” เลนนี่แสร้งทำเป็นตกใจ “พวกคุณได้ยินเหมือนกันไหม?”
ไบรอันเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นและออกความคิดเห็น “ก็ไม่นะ!”
“ใช่ คุณเอโบนี่คือเหยื่อ เธอจะเป็นคนเอาเพชรไปใส่กระเป๋าคุณได้ยังไง?
“ในกระเป๋าคุณก็ไม่ได้มีของกลางสักหน่อย คุณพูดมาได้ยังไงว่าเธอตั้งใจจะใส่ร้ายคุณ?”
สตีเว่นตอบโต้อย่างฉะฉาน
ทามาราใช้โอกาสนี้ในการแก้ไขข้อผิดพลาดของตนเองและตะโกนด้วยความโกรธว่า “หยุดเหลิงได้แล้วยอร์ก! ฉันแค่หลุดปากพูดไปเฉย ๆ!”
“เหตุผลเดียวที่คุณเข้ามาในพาราเมาท์ได้เป็นเพราะฉัน ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันจะให้คนมาไล่คุณออกไปเดี๋ยวนี้!”
เลนนี่ส่งเสียงเยาะเย้ย “ใช่แล้วคุณเอโบนี่ คุณคือคนที่ชวนเขามา ถ้าคุณไม่อยากให้เขาอยู่ที่นี่แล้ว เราสามารถไล่เขาออกไปทุกเมื่อ!”
ทามาราเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว “ใช่แล้ว! ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา พาเขาออกไป!”
เลนนี่ส่งยิ้มร้ายกาจให้ฮาร์วีย์และทำท่าทางอ้อนวอน “เชิญคุณยอร์ก เราออกไปคุยกันดี ๆ ข้างนอกดีกว่า”
ฮาร์วีย์ไม่สะทกสะท้าน เขาเพียงแต่มองหน้าเลนนี่ด้วยความสนใจแทนและพูดว่า “นี่ผมเข้าใจถูกแล้วใช่ไหมว่าผู้จัดการทอมป์สันไม่เพียงแต่จะไม่อธิบายอะไรให้ผมฟัง แต่คุณยังจะไล่ผมออกไปด้วย?”
“นี่คือกฏของพาราเมาท์ที่เขาลือกันว่าเหนือกฏหมายอีกอย่างนั้นเหรอ?”
เลนนี่ตะคอกอย่างเย็นชา “ถูกต้องแล้ว นี่คือกฎของพวกเรา!”
“ที่นี่คือพาราเมาท์และคุณจะต้องทำตามกฏไม่ว่าคุณจะเห็นชอบด้วยหรือไม่!”
“ทีนี้คุณจะยอมตามผมไปดี ๆ หรือคุณจะรอให้คนของผมมาลากคุณออกไป?”
ฮาร์วีย์ยังคงยิ้มเหมือนเดิม “ในเมื่อผู้จัดการทอมป์สันไม่ยอมให้คำอธิบายกับผม ผมจะหาความจริงด้วยตัวเอง!”
เพี๊ยะ!
เมื่อพูดจบ ฮาร์วีย์ก็ก้าวไปข้างหน้าและส่งทามาราลงพื้นด้วยการตบ
“สนุกใช่ไหมที่เอาของมาใส่กระเป๋าผมเพื่อที่จะใส่ร้ายผม?”
เพี๊ยะ!
“สนุกใช่ไหมที่ได้ลองดี?”
เพี๊ยะ!
“ผมยังไม่เคยเห็นดวยซ้ำว่าเพชรนั้นหน้าตาเป็นแบบไหน แต่คุณก็ยังยืนหยัดว่าผมเป็นคนขโมยมัน สนุกมากใช่ไหม?”
เพี๊ยะ!
“คุณใส่ร้ายผมไม่ได้และยังไม่ยอมให้คำอธิบายผมอีก ซึ่งไม่เป็นไร แต่คุณยังยืนกรานและจะไล่ผมออกไปอีกด้วย คุณวางแผนสกปรก ๆ ไว้เพื่อทำลายผมอยู่แล้ว ช่างหน้าไม่อาย!”
เพี๊ยะ!
“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีบ้างเหรอ? และไหนจะกฏของพาราเมาท์อีก?!”
ฮาร์วีย์ยังคงตบทามาราซ้ายทีขวาทีอยู่เรื่อยจนใบหน้าอันบอบบางของเธอบิดเบี้ยว เธอเริ่มมึนหัวเมื่อเลือดเริ่มกบปากของเธอ เธอเจ็บปวดมากจนไม่อาจพูดอะไรได้
“ฮาร์วีย์! พอได้แล้ว! ถ้าคุณกล้าตบคุณเอโบนี่อีก ผมจะฆ่าคุณ!”
ไบรอันรีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่น่ารังเกียจขณะที่ชี้หน้าฮาร์วีย์อย่างโกรธเคือง
“นี่คุณเป็นผู้ชายแบบไหนถึงได้กล้าตบผู้หญิง?!”
เพี๊ยะ!
ฮาร์วีย์ตอบไบรอันด้วยการตบหน้าเขาอย่างรุนแรง
“ผมยังไม่พร้อมที่จะคิดบัญชีกับคุณเลย แต่คุณกลับเสนอตัวมารนหาที่ตายเองอย่างนั้นเหรอ?”
เพี๊ยะ!
“นี่คุณกล้าอ้างว่าคุณไม่ได้มีส่วนร่วมที่จะใส่ร้ายผมเหรอ?!”
เพี๊ยะ!
“ตระกูลโฮลท์เป็นเพียงตระกูลชนชั้นหนึ่ง คุณหลงตัวเองไม่น้อยเลยนะ กล้าดียังไงถึงได้เบ่งอำนาจในที่แบบนี้?”
เพี๊ยะ!
“ถ้ายังทำตัวไร้สาระอีก ผมสาบานเลยว่าผมจะปิดชีวิตคุณวันนี้เลย!”
ตบครั้งสุดท้ายถึงกับทำให้ไบรอันเซ เขาล้มลงที่มุมห้องด้วยเสียงดังและไม่อาจลุกขึ้นได้สักพักใหญ่ ๆ
“คุณ…”
ตอนแรกสตีเว่นตั้งใจว่าจะเข้าไปปกป้องเพื่อนของเขา แต่เมื่อเขาเห็นฮาร์วีย์ที่โกรธจัดเขาก็กลัวขึ้นมาและจึงทำได้เพียงเฝ้าดูไบรอันถูกตบจนเซไปกระแทกกับกำแพง
