ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1717
“อันนี้ก็ไม่ได้ อันนั้นก็ไม่ได้ ทำไมไม่บอกมาเลยล่ะว่าจะให้ฉันทำยังไง?!” เดนเซลตะคอกอย่างร้อนรน
ไบรอันยังคงคร่ำครวญต่อไป
“ได้โปรด พี่เดนเซล! ช่วยผมคิดหาทางอออกด้วย! ถ้าพี่ช่วยผมได้ ผมจะมอบทรัพย์สินทุกอย่างของตระกูลโฮลท์ให้พี่!
“มันอาจจะไม่เยอะ แต่อย่างน้อยก็ล้านดอลลาร์! ตราบใดที่พี่รักษาชีวิตผมได้…!
“พี่เดนเซล พวกเราเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันนะ พี่จะปล่อยให้ผมไปตายไม่ได้!”
ทามาร่าก็คร่ำครวญเช่นกัน เธออยู่ที่นั่นขณะที่เกิดเหตุ แม้ว่าหลงเหมินจะไม่ฆ่าเธอ แต่เธอก็รู้ดีว่าชะตากรรมของเธออาจเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย
เดนเซลเสริมด้วยความใจเย็น “ถ้าฉันจำไม่ผิด สตีเว่นก็ไปที่นั่นด้วยใช่ไหม?
“เขาเป็นหลานของจัสตินไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่ให้เขาช่วยแกล่ะ?
ไบรอันตอบอย่างเหยียดหยามว่า “เขาโกหก เขาเป็นเพียงญาติห่าง ๆ กับครอบครัววอล์คเกอร์เท่านั้น ตอนนี้เขาเองก็กำลังคุกเข่าอยู่หน้าบ้านครอบครัววอล์คเกอร์
“พวกเขาอาจจะไม่ฆ่าเขาเพราะเขาใช้ชื่อวอล์คเกอร์ แต่ถึงเขาจะพยายามช่วยผม มันก็จะเป็นไปไม่ได้อยู่ดี”
เดนเซลขมวดคิ้ว
“ตามที่แกเล่าให้ฉันฟัง แกไม่น่าจะเอาชนะเก๊บได้ด้วยซ้ำ แต่หลังจากที่ได้คำแนะนำของฮาร์วีย์ แกก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าปกติอย่างนั้นเหรอ?
“ด้วยคำสั่งของฮาร์วีย์ แกไม่เพียงแต่สามารถทำร้ายเขาได้อย่างต่อเนื่อง แต่แกยังฆ่าเขาได้อีกด้วยเหรอ?”
ไบรอันตัวแข็ง จากนั้นเขาก็ยิ้มด้วยความดีใจ
“ใช่แล้วพี่เดนเซล! ผมไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าใคร ฮาร์วีย์เป็นคนสั่งการผม ผมแค่ทำตามที่เขาสั่ง!
“เขาคือฆาตกรตัวจริง!”
เดนเซลแสยะยิ้ม
“ใช่แล้ว เขาเป็นฆาตกรตัวจริง
“ทุกคนรู้ความสามารถของแกอยู่! ปกติเก๊บจะทุบแกจนแหลกในการต่อสู้แบบตัวต่อตัว
“แต่คราวนี้ฮาร์วีย์สะกดจิตแกให้ทำอย่างนั้น เขาเป็นคนที่เริ่มเรื่องทั้งหมดนี้!
“เขาคือฆาตกรตัวจริง”
ทามาร่าและคนอื่น ๆ กลับมามีสติอีกครั้งและพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นพร้อมเพรียงกัน
“ใช่แล้วพี่เดนเซล! พวกเราทุกคนเป็นพยานได้ว่านายน้อยโฮล์ทถูกฮาร์วีย์สะกดจิต
“นายน้อยโฮลท์จะเอาชนะเก๊บด้วยทักษะอันน้อยนิดของเขาได้อย่างไร?”
ไม่มีใครสนใจว่าข้อแก้ตัวของพวกเขาจะฟังดูไร้สาระเพียงใด ตราบใดที่พวกเขาสามารถดิ้นหลุดปัญหาและรอดพ้นจากความตายได้พวกเขาก็จะยอมทำทุกอย่าง
“พี่เดนเซล!”
ทันใดนั้นเลนนี่ก็รีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำ
เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะสงบสติอารมณ์ แต่แววตาของเขากลับแฝงด้วยความหวาดกลัว
เดนเซลเงยหน้าขึ้นก่อนที่จะหรี่ตาลง
“มีอะไร?”
เลนนี่ตอบอย่างสั่นคลอนว่า “ผมเจอเพชรเมื่อเช้านี้”
“เจอเหรอ?”
ไบรอันกลับมารู้สึกตัว แววตาของเขาเป็นประกาย
“ผู้จัดการ คุณเจอมันที่ไหน? ไอ้ฮาร์วีย์นั่นซ่อนมันไว้ที่ไหน?!”
ดวงตาของทามาร่าเป็นประกายเช่นกัน ดีแล้วที่พวกเขาเจอเพชรเม็ดนั้น ท้ายที่สุดเดิมทีมันก็เป็นของเธออยู่แล้ว
ไม่มีใครรู้ว่าเพชรเม็ดนั้นไปอยู่ที่ไหน แม้หลังจากที่ขุดหาไปสามฟุตเมื่อวันก่อน
เลนนี่พูดต่อดวยความตัวสั่น “เมื่อวานผมไม่อยากยอมแพ้ ในเมื่อไม่มีใครเอาเพชรกลับบ้านไปด้วย แสดงว่ามันควรจะยังอยู่ในห้องโถง”
“ดังนั้นผมจึงให้ผู้เชี่ยวชาญมาช่วยค้นหาเพชร และพวกเขาก็เจอมันที่นั่นจริง ๆ”
“นี่ครับ…”
ขณะที่เขาพูด เลนนี่ก็หยิบถุงออกมาถุงหนึ่ง ภายในนั้นมีฝุ่นที่แวววาวอยู่
เมื่อเดนเซลเห็นฝุ่นนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนทันที สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและความเกลียดชัง
‘เขาบดเพชรเป็นผุยผงเลยเหรอ?!’
‘ผู้ชายคนนั้นระดับพระกาฬจริง ๆ!’
