ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 173
บ่ายวันนั้นฮาร์วีย์ได้รับโทรศัพท์จากแมนดี้
“ฮาร์วีย์ เพิ่งได้รับเงินโอนงวดแรกของจากยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ ฝากขอบคุณมิสซาเวียร์ด้วยนะคะ” แมนดี้ร้องขอด้วยน้ำเสียงของเธอที่มีความสุข
“ฮะ?” ฮาร์วีย์แทบจะกระโดดออกจากที่นั่ง แมนดี้รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้วงั้นหรือ?!
“เธอไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นของคุณเหรอ? ฉันอยากจะเลี้ยงอาหารเธอสักมื้อหากเธอว่าง” แมนดี้พูดต่ออย่างร่าเริง
“เอาล่ะ เรามาดูว่ามันจะเป็นอย่างไร ผมได้ยินมาว่าปกติแล้วเธอจะค่อนข้างยุ่งมาก” ฮาร์วีย์รู้สึกโล่งใจที่ควาามลับของเขาไม่ถูกเปิดเผยออกมาและปฏิเสธข้อเสนอของแมนดี้อย่างระมัดระวัง พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าผู้หญิงสองคนนั้นกลายมาเป็นเพื่อนกัน
“โอ้ คืนนี้ผมคงจะกลับบ้านดึกนะครับ ผมมีบางอย่างที่ต้องจัดการก่อน” ฮาร์วีย์บอกกับแมนดี้ในขณะที่เขาวางแผนที่จะไปพบเลียม สโตนในคืนนี้
“โอเค… แต่ฉันจะไม่ล็อค…ประตู…” แมนดี้พูดอย่างเขินอายหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง
ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…
แมนดี้วางสายทันที
ฮาร์วีย์รู้สึกตื่นเต้นหลังจากได้ยินสิ่งที่แมนดี้พูดและหวังว่าเขาจะกลับไปให้เร็วกว่านี้
เลียม สโตน เป็นหนึ่งในอันธพาลที่ใหญ่ในเมืองนิอัมมี่ ลูกน้องของเขาเดิมทีเป็นนักเลงประจำถิ่นจนกระทั่งตระกูลบรู๊คเข้ามาเกี่ยวข้อง ด้วยคนและเงินของบรู๊ค เขาเปลี่ยนตัวตนอย่างรวดเร็วและเริ่มดำเนินธุกิจถูกกฎหมาย
ตอนนี้ เลียม สโตน เป็นที่ปรึกษาอาวุโสของบริษัทรักษาความปลอดภัยของตระกูลบรู๊ค แม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียงและมีอำนาจ แต่เลียมก็ค่อนข้างรู้สึกไม่ปลอดภัยดังนั้นเขาจึงอยู่ในห้องใต้ดินของบริษัทรักษาความปลอดภัยแห่งหนึ่งของบรู๊ค
ห้องใต้ดินนั้นเป็นจุดรวมตัวของพวกอันธพาลของเขาและเป็นสถานที่สำหรับการแข่งขันชกมวยใต้ดินเป็นประจำซึ่งทำให้ที่นี่เป็นที่นิยมสำหรับนักเลงในเมืองนิอัมมี่
อย่างไรก็ตามเลียมไม่ใช่คู่แข่งของไทสันอย่างแน่นอนทั้งในเรื่องโชคลาภและอำนาจเนื่องจากฮาร์วีย์ให้การสนับสนุนไทสัน
อย่างไรก็ตามหากพวกเขาเปรียบเทียบจำนวนและความสามารถของลูกน้องใต้บังคับบัญชาไทสันแล้ว ไทสันอาจมีปัญหา
ในห้องของเลียม เลียมกำลังสูบบุหรี่กับลูกน้องสองสามคนที่อยู่รอบตัวเขา
“เจ้านาย ผมได้ยินมาว่าไทสัน วูดส์ จะมาที่สนามของเรา” ลูกน้องรายงานขณะจุดบุหรี่ให้เลียม
“ไทสัน วูดส์เหรอ? ฉันได้ยินมาว่าเขาทำตัวสะอาดขาวใสแล้วทำไมเขาถึงมาที่นี่?” เลียมถามพลางเกาหัวโล้น เขาสับสนในขณะที่เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไทสัน เนื่องจากทั้งสองคนทำงานเฉพาะในอาณาเขตของตนเท่านั้น
“อาจเป็นเพราะพนักงานสองคนจากยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์” ลูกน้องใต้บังคับบัญชาตอบอย่างลังเล
สีหน้าของเลียมดูตึงเครียด เขาไม่ต้องการมีปัญหากับยอร์ก เอ็นเทอ์ไพรส์ พนักงานทั้งสองคนถูกทำร้ายเพราะเลียมไม่คุมอยู่ที่นั่นในเวลานั้น ไม่เช่นนั้นเลียมคงจะควบคุมสถานการณ์ได้เพราะเขารู้ว่ายอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ทรงอำนาจเพียงใด
เขารู้สึกหนักใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพนักงานทั้งสองคน
“ไทสันทำงานให้กับตระกูลยอร์กงั้นหรือ” เลียมถาม
“อาจจะไม่ใช่ แต่เขาได้จัดเตรียมบางอย่าง ดังนั้นพวกเขาสามารถทำงานร่วมกันได้ การมาของเขาในวันนี้น่าจะเกี่ยวกับพนักงานที่ได้รับบาดเจ็บ” ลูกน้องใต้บังคับบัญชากล่าวอย่างครุ่นคิด
“ไทสัน วูดส์ น่าจะไม่มีปัญหา อย่างไรก็ตามคนของยอร์ก…ไปเอาเงินคืนสามหมื่นดอลลาร์จากฝ่ายการเงิน และโยนให้ไทสันเมื่อเขามาถึง แล้วบอกว่านี่คือคำขอโทษของเราที่มีต่อพนักงานทั้งสองคนและเขาไม่ควรมาที่นี่อีกต่อไป” เลียมสั่ง
“เจ้านายจะไปพบเขาไม่ใช่เหรอครับ” ลูกน้องมองเขาอย่างงง ๆ
“นายโง่เหรอ? ทำไมเขาถึงมาที่นี่? เขาต้องมีคนคอยช่วยเหลือแน่นอน! ฉันจะรอจนกว่าเขาจะไม่เหลืออะไร แล้วฉันจะกำจัดเขาทันที” เลียมตอบพร้อมกับยิ้มเยาะ
“แต่เจ้านายครับ ผมได้ยินมาว่าเขาพาคนขับรถมาเท่านั้น” ผู้ใต้บังคับบัญชากล่าวเสริมอย่างไม่แน่ใจ
“คนขับรถ? อืมมาดูสิ่งที่เขาคิดพยายามจะทำกัน ถ้าเขากล้าทำให้เกิดปัญหา…” เลียมทิ้งท้ายด้วยความโล่งใจที่ได้ยินว่าไทสันไม่ได้นำคนมามากนัก
‘เขาพามาแค่คนเดียว? มันจะง่ายมากที่จะกำจัดมันออกไป ‘
“พวกเขาอยู่ที่ไหนแล้ว?” เลียมถามผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา
“เจ้านายครับ พวกเขาซื้อตั๋วสำหรับการแข่งขันของเรา” ลูกน้องพูดช้า ๆ ดูสับสน
“ทำไมเขาถึงไปที่การแข่งขันแทนที่จะมาพบฉัน? เป็นไปได้ไหมที่เด็กไทสันคนนี้ต้องการอะไรจากเรา? ใครจะคิดว่าหัวขโมยตัวยงอย่างไทสันที่เคยชินกับธุรกิจด้านกฎหมายจะมาเรียนรู้จากเรา!” เลียมอุทานด้วยความสับสน
ในขณะเดียวกันฮาร์วีย์และไทสันก็เดินเข้าไปในพื้นที่ของเลียม ฮาร์วีย์ถอดเสื้อนอกและโยนให้ไทสันเผยให้เห็นกล้ามเนื้อของเขา
“ท่านครับ ท่านกำลังพยายามทำอะไรอยู่?” ไทสันถามอย่างเป็นห่วง เขาเต็มใจที่จะสละชีวิตเพื่อปกป้องฮาร์วีย์และที่นี่ฮาร์วีย์กลับกำลังหาปัญหาให้ตัวเอง
“ไม่มีอะไรมากแค่อยากความสนุก” ฮาร์วีย์พูดอย่างสดใสขณะชี้ไปที่เวทีมวย นักมวยสองคนกำลังต่อสู้กันจนกระทั่งหนึ่งในนั้นถูกเตะออกจากวง
