ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1730
แกร๊ก!
ในตอนที่มีดยาวหัวตัดปะทะเข้ากับตะเกียบ พลังอันน่าสะพรึงกลัวอย่างเหลือเชื่อก็แผ่กระจายออกมาในทันที
ผิวในทุกรูขุมขนบนแขนของบิ๊กฟลายปริออก
ส่วนที่อยู่ระหว่างนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ปริแตกในทันที และแขนของเขาก็ขาดออกเป็นชิ้น ๆ
มีดยาวหัวตัดในมือของเขาหักออกเป็นสองท่อนเช่นกัน
“อ๊าก!”
เสียงร้องโอดครวญของบิ๊กฟลายดังออกไปอย่างไม่อาจห้ามได้ ทำให้สหายหกหรือเจ็ดคนตัวแข็งทื่อ ร่างกายของบิ๊กฟลายกระตุกอยู่ตลอดเวลาขณะที่เขานอนอยู่บนพื้น
เขาแพ้ราบคาบ!
ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว!
ใบหน้าของบิ๊กฟลายซีดเซียว
“อะไรกัน!?”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!”
“มันก็แค่ตะเกียบ ทำไมถึงได้น่ากลัวได้ขนาดนี้?”
“พี่บิ๊กฟลายมั่นใจเกินไปหรือเปล่า?!”
เมื่อพวกเขาเห็นฮาร์วีย์ ยอร์กจัดการบิ๊กฟลายโดยใช้ตะเกียบ สหายของบิ๊กฟลายทุกคนต่างตกตะลึง และร่างกายของพวกเขาก็แข็งทื่อ
พวกเขาไม่สามารถยอมรับในสิ่งที่พวกเขาเห็นได้ คนอย่างบิ๊กฟลายจะกลายเป็นคนอ่อนแอในเงื้อมมือของฮาร์วีย์ได้อย่างไร?
แม้แต่ใบหน้าของเดนเซลที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ใก็เปลี่ยนไป
“แกเป็นใคร?!”
ในขณะเดียวกันบิ๊กฟลายก็จับแขนของตัวเอง เขากระตุกไปทั้งตัว แบะแทบกลั้นเสียงกรีดร้องเอาไว้ไม่อยู่
“กล้าดียังไงมาทำลายฉัน!”
“อยากตายนักหรือไง!”
แม้ว่าบิ๊กฟลายจะตะโกนออกมา แต่ในใจของเขาก็มีแต่ความหวาดกลัวอย่างหาที่สุดไม่ได้
การที่ศัตรูที่ทรงพลังเช่นนี้ที่จะบดขยี้เขามันง่ายนิดเดียว!
เขารู้ดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายอย่างแน่นอน
“ผมก็บอกแล้วไง…”
ฮาร์วีย์หยิบมีดยาวหัวตัดอีกครึ่งที่เหลือขึ้นมาด้วยท่าทีสบาย ๆ
“เหตุผลที่คุณมาที่นี่ก็เพราะผมต้องการให้คุณมาปรากฏตัว”
“ไปลงนรกซะ!”
บิ๊กฟลายกัดฟันและยืนขึ้น จากนั้นเขาก็ตะโกนว่า “ฆ่าเขาเลย!”
“ฆ่ามัน!”
สหายที่เหลืออีกหกคนพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกัน พวกเขาคือแก๊งนักเลงจากท้องถนน มีหลายคนที่ตายด้วยน้ำมือของพวกเขา พวกเขายังคงเคลื่อนไหวอย่างเฉียบขาดแม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะกลัวก็ตาม
ในชั่วพริบตา มีดยาวหัวตัดของพวกเขาก็ถูกยกขึ้น มันสั่นไหวภายใต้แสงไฟจนเป็นประกายระยิบระยับ
วืด วืด วืด…
ฮาร์วีย์ไม่ถอยหนี เขากลับเดินหน้าเหวี่ยงมีดยาวหัวตัดครึ่งเดียวในมือ เขาโจมตีเพียงครั้งเดียวใบมีดก็ระเบิดออก!
เพียงแค่ก้าวเดียว เขาก็ผ่านสหายทั้งหกมาได้แล้ว
“อั่ก…”
แก๊งนังเลงทั้งหกคนกรีดร้องและล้มลงไปกับพื้น พวกเขาต่างพากันกระอักเลือดออกมา
เลือดที่กระเซ็นซ่านทำให้บิ๊กฟลายล่าถอยโดยสัญชาตญาณ และสีหน้าของเขาดูแย่มาก
มันรุนแรงและน่ากลัวเกินไป
“แก!”
ความโกรธของบิ๊กฟลายไม่อาจวัดได้ “แกรู้ไหมว่าแกทำอะไรลงไป?”
“แกกล้าดียังไงถึงฆ่าพวกเขา?”
วืด!
ฮาร์วีย์ไม่พูดให้มากความ และมีดยาวหัวตัดก็ลอยออกไป
บิ๊กฟลายตระหนกเป็นอย่างมาก เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลบหนี แต่ก็ไม่อาจเร็วกว่ามีดได้ ไม่ว่าเขาจะเร็วแค่ไหนก็ตาม
ดาบเล่มหนึ่งพุ่งผ่านไปและแขนซ้ายของเขาก็หักลง
บิ๊กฟลายเป็นคนบอกเองกับปากว่าเขาอยากจะหักแขนทั้งสองข้างของฮาร์วีย์ ทว่ากลับเป็นฮาร์วีย์ที่หักแขนของเขาลงทันที
“ยอดฝีมือ คุณนี่มันยอดฝีมือจริง ๆ…”
เดนเซล วอชิงตันที่เพิ่งจุดซิการ์หรี่ตาขณะมองดูฉากนี้และคร่ำครวญ
“ผมไม่คิดเลยว่าคนหนุ่มอย่างคุณจะเก่งกาจได้ถึงขนาดนี้ ระดับของคุณใกล้เคียงกับเทพสงครามแห่งกองทัพอย่างหาที่เปรียบไม่ได้!”
“ดูเหมือนว่าเราจะคิดผิดเรื่องคุณและประเมินคุณต่ำไป!”
สามารถเอาชนะยอดฝีมือจำนวนมากได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาคงจะเป็นยอดฝีมือในระดับใกล้เคียงกับเทพสงครามแห่งกองทัพอย่างแน่นอน
ฮาร์วีย์ไม่รีบร้อนที่จะฆ่าบิ๊กฟลาย แต่เขากลับเตะอีกฝ่ายลงกับพื้นและพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ใช่ คุณประเมินผมผิดไป”
เดนเซลมองไปที่ฮาร์วีย์อย่างเห็นอกเห็นใจและถอนหายใจ “น่าเสียดาย ถ้าคุณไม่ยั่วยุผมและซุ่มต่อไปอีกสักสองสามปี ผมอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณในอนาคตก็เป็นได้”
“แต่คุณแสดงตัวเร็วเกินไป แถมยังดูถูกเราอย่างยากจะอภัย”
“คุณน่ะยอดเยี่ยมมาก แต่ในสายตาของผม คุณไม่ได้พิเศษอะไรเลย…”
