ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1755
ไคท์ วอลค์เกอร์ตัวคนเดียวตั้งแต่ที่แม่ของเธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลในยุโรปตอนเหนือในฐานะผู้ป่วยติดเตียงที่นอนเป็นผัก และหลังจากที่พ่อของเธอแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น
สำหรับคนนอกแล้วไคท์ถูกมองว่าเป็นคนดุร้ายและเย็นชา และเป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียงของมอร์ดู
เพียงแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอทั้งอ่อนแอและบอบบาง
เมื่อยามค่ำคืนที่เงียบเหงาและอ้างว้าง เธอมักจะหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีใครสักคนเข้ามาคอยปกป้องเธอจากอันตราย
จนไคท์คิดว่าคนแบบนั้นไม่มีอยู่จริง
เธอไม่คิดว่าฮาร์วีย์จะลุกขึ้นมาปกป้องเธอ
แม้แต่คนที่เย็นชาและไร้ความรู้สึกอย่างไคท์ก็รู้สึกอบอุ่นในขณะนี้
“ไอ้สารเลว!”
แองเจลีน่า จอห์นยืนขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว แมวในอ้อมแขนของเธอกระโดดลงพร้อมกับส่งเสียงร้องเหมียวอย่างดัง
“ฮาร์วีย์ ยอร์ก ดูเหมือนว่าแกจะไม่รู้ซะแล้วว่าอะไรควรหรือไม่ควร!
“แกคิดจริง ๆ เหรอว่าตอนนี้แกใหญ่โตมาก? เจ้าโง่!”
สายตาของแองเจลิน่าเต็มไปด้วยความเย็นชา หลังจากที่จ้องฮาร์วีย์แล้ว เธอก็ละสายตาไปที่ไคท์
“ฉันจะให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย
“ตบหน้าไอ้นี่สักสองทีแล้วพามันไปพ้นหน้าฉันซะ!
“ไม่อย่างนั้นฉันจะให้การ์ดหักขามันและโยนมันออกไป!”
บอดี้การ์ดหลายสิบคนที่สวมสูทสีดำในห้องโถงจ้องฮาร์วีย์ด้วยเจตนาฆ่า
ไคท์แจ้งว่า “ฉันไม่เลือกทั้งสอง!”
ไคท์จ้องแองเจลีน่ากลับด้วยความแน่วแน่
“ฉันจะพาฮาร์วีย์กลับไปเอง!
“วันนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อประนีประนอมหรือเจรจากับคุณ
“ฉันมาที่นี่เพื่อบอกว่าฉันมีแฟนแล้ว! และพวกคุณควรจะยอมแพ้ได้แล้ว!
“อย่าแม้แต่คิดจะให้ฉันแต่งงานกับลูคัส ฌองอีกเลย!
“อย่าบังอาจเอาคุณแม่มาขู่ด้วย! ถ้าคุณยังตามรังควานฉันอีก ฉันไม่มีปัญหาที่จะตัดความสัมพันธ์เรา!
“ฉันจะไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่!
“ไม่มีใครสามารถบังคับฉันได้! ไม่ว่าจะเป็นพวกคุณ หรือแม้แต่คุณพ่อ!”
ฮาร์วีย์ถอนหายใจก่อนที่จะมองไคท์
“อย่าเสียเวลากับพวกเขาเลยไคท์ตี้ ไปกันเถอะ!”
ฮาร์วีย์อยากจะลงมือ ณ ตอนนั้นเลยแต่เขาทำได้เพียงชวนไคท์กลับหลังจากที่เห็นอารมณ์เธอไม่มั่นคงเพื่อป้องกันไม่ให้เธอสติแตก
“หยุดตรงนั้นเลยนะ!”
สีหน้าของแองเจลีน่าเยือกเย็น
“ใครอนุญาตให้พวกเธอไป?!
“ไคท์ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่แม่ที่แท้จริงของเธอ แต่ฉันก็ยังเป็นเมียหลวงของพ่อเธอนะ!
“เธอกล้าเดินออกไปจากประตูนี้ทั้ง ๆ ที่ฉันยังไม่ได้อนุญาตเธอเหรอ?”
บอดี้การ์ดเป็นโหลขวางทางออกของฮาร์วีย์และไคท์ทันที
“คุณพูดเองไม่ใช่เหรอว่าให้พวกเราออกไป?
“ผมจะไม่ลงมือเพราะเห็นแก่ไคท์
“แต่ถ้าเป็นคนอื่น ผมจะไม่ลังเลที่จะตบพวกเขาเลย” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น
“ที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเพราะเห็นว่าคุณเป็นแม่เลี้ยงของไคท์ ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ?”
ฮาร์วีย์จงใจเตือนแองเจลีน่าด้วยความใจเย็นว่าไม่ให้ล้ำเส้น
ผู้หญิงอีกคนข้าง ๆ แองเจลีน่าระเบิดออกมาด้วยความโกรธ
“แกกล้าดียังไงถึงพูดแบบนั้น?!
“แกไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดด้วยซ้ำ!
“อยากตายหรือไง?!”
แองเจลีน่าเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและจ้องฮาร์วีย์อยากเยือกเย็นก่อนที่จะตอบด้วยความสงบว่า “ฉันบอกให้แกออกไป ไม่ได้บอกให้พาลูกสาวฉันไปด้วย
“ไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง? หรือหูหนวก?
“ต้องให้ฉันเตือนอีกครั้งไหม?!”
