ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1779
เฟร็ดหยิ่งผยองอย่างมาก
เขาไม่เพียงแต่เป็นผู้กำกับเท่านั้น แต่เขายังมาจากฮ่องกงอีกด้วย บ่อยครั้งที่เขากอบกุมอำนาจสำคัญในประเทศ H และแม้แต่ตำรวจก็ไม่กล้าแตะต้องเขา
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงมั่นใจว่าเขาจะสามารถเหยียบย่ำเหล่าข้าราชการที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาได้
“คุณเป็นผู้กำกับเหรอ?” ฮาร์วีย์ถามอย่างใจเย็น
“ถูกต้องแล้ว! คุณคือ…?”
เพี๊ยะ!
ก่อนที่เฟร็ดจะพูดจบ ฮาร์วีย์ก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วตบหน้าเขาอย่างแรง
แค่ตบธรรมดา ๆ ใบหน้าของเฟร็ดก็บิดเบี้ยวและบวมเป่งเสียแล้ว
เฟร็ดตัวแข็งทื่อและร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด เขายกมือขึ้นกว่ากุมใบหน้าและกรีดร้อง “ไอ้ส*รเลว! กล้าดียังไงมาตบฉัน?!
“แกไม่รู้จักความตายงั้นสินะ?!”
ผู้ติดตามข้างหลังเขากำลังเดือดดาล
“รู้หรือเปล่าว่าที่นี่ที่ไหน? ไอ้ส*รเลว! กล้าดียังไงมาตบคนที่นี่?!
“แกคิดว่าฉันจะจัดการแกไม่ได้หรือไง!
“ผู้กำกับมิลเลอร์เป็นชนชั้นสูง แกกล้าดียังไงมาตบเขา? แกจบเห่แน่!”
ฝูงชนที่ติดตามพุ่งขึ้นด้วยความโกรธในขณะที่ฮาร์วีย์เดินไปข้างหน้าอย่างเมินเฉย
เพี๊ยะ!
“ผมจะตบแล้วมันจะทำไมล่ะ?!
“คุณนี่ช่างสูงส่งจริง ๆ จะสอนให้ผมรู้จักความตายงั้นเหรอ! มาเลยสิ! มาสอนหน่อย!”
เพี๊ยะ!
“เป็นแค่ผู้กำกับกล้าขวางการทำงานของตำรวจเหรอ?! คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?!”
เพี๊ยะ!
“คุณไม่ยอมชี้แจงถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับซีนเธียร์ให้กับผมอย่างยุติธรรม แล้วยังอวดอำนาจของตัวเองต่อหน้าผมอีกเหรอ?!”
เพี๊ยะ!
“คุณทำตัวเป็นลูกผู้ชายไม่ได้ก็เลยโยนความผิดทั้งหมดไปให้ผู้หญิงไม่มีทางสู้งั้นสินะ?!”
เพี๊ยะ!
“ไร้ยางอายขนาดนี้เลยหรอ?!
“เป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า?!
“ผมตีคุณแล้วจะทำไมล่ะ?! ต่อให้ผมจะตีคุณจนตายก็ไม่มีใครช่วยคุณได้หรอก!
“ยังมาพูดถึงสี่ตระกูลชั้นนำของฮ่องกงด้วยงั้นเหรอ? โทรหาแมทธิวสิ ถามเขาว่าเขาจะอยากจะมีเอี่ยวในเรื่องนี้ด้วยไหม?!”
ฮาร์วีย์ไม่ไว้หน้าเฟร็ดผู้ซึ่งโยนความผิดให้กับสาวน้อยไร้เดียงสาเลย
ฮาร์วีย์ตบเขาแล้วก็ตบอีก หัวของเฟร็ดหมุนไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“สารวัตร! สารวัตร! เขากำลังตีผม! เขาตีผมต่อหน้าคุณเชียวนะ! รีบรีบมาจับเขาไปสิ!”
เฟร็ดขลาดกลัวอย่างไร้สติ เขาไม่คิดเลยว่าฮาร์วีย์จะตีเขาไม่หยุดอย่างนี้
“สารวัตรบอร์น! จับกุมเขาเดี๋ยวนี้เลย!”
แต่เจย์ บอร์นยังนิ่งเฉย “ผู้กำกับมิลเลอร์ คุณเป็นคนบอกผมเองนี่ว่าผมไม่มีอำนาจจับกุมคนในเฮงเดียน เวิร์ล สตูดิโอไม่ใช่เหรอ?
“เพราะนี่คือของสี่ตระกูลชั้นนำจากฮ่องกง
“อย่าอย่าทำให้ผมต้องตกงานสิ”
“คุณ…”
เฟร็ดหายใจไม่ออก เขาชี้นิ้วที่สั่นเทาไปที่เจย์อย่างหมดคำจะพูด
ฮาร์วีย์หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาและเริ่มเช็ดมือ จากนั้นเขาก็พูดอย่างใจเย็นว่า “เอาล่ะ ไร้สาระกันมามากพอแล้ว
“ขอผมถามคุณอย่างหนึ่ง คุณจะอธิบายสถานการณ์ของซีนเธียร์ให้ผมฟังได้รึยัง?”
“อธิบายเหรอ?!” เฟร็ดตะโกนเขากุมริมฝีปากที่บาดเจ็บเอาไว้
“ทำไมฉันต้องอธิบาย! ผู้หญิงคนนั้นทำให้สเตซี่ตกอยู่ในอันตราย ซึ่งเป็นสาเหตุให้ซีอีโอคีตันตบตีเธอ! ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!”
“ฉันจะเตือนนายเอาไว้เลยนะ! อย่ามาอวดดีเพียงเพราะบังเอิญมีเส้นสายกับตำรวจ!”
“เพราะฉันก็มีเหมือนกัน!”
“นายเชื่อไหมว่าหลังจากฉันโทรหา พรุ่งนี้นายจะต้องทุกข์ทรมานแสนสาหัส?!”
หลังจากถูกตบต่อหน้าสาธารณชน เฟร็ดก็โกรธไม่จบไม่สิ้น
เขาเป็นผู้กำกับที่มีชื่อเสียงในมอร์ดู ศักดิ์ศรีของเขาสำคัญอื่นใด!
“อย่างนั้นเหรอ?”
ฮาร์วีย์หาที่นั่ง เขานั่งไขว่ห้าง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบตามปกติของเขา “ผมให้เวลาคุณโทรครึ่งชั่วโมง”
“ถ้าคุณหาคนมาปราบผมได้ ผมจะคุกเข่าให้คุณ”
“แต่ถ้าทำไม่ได้ ก็เตรียมตัวตายได้เลย!”
