ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1797
ฮาร์วีย์ ยอร์กออกจากศูนย์กลางแห่งมอร์ดูเพียงลำพัง
เขาไม่สนใจนักว่าเซธ คีตันจะลงเอยอย่างไร เขาเชื่อว่าไอเดน บาวเออร์จะจัดการกับเซธได้อย่างเหมาะสม เพราะรู้ถึงรูปแบบในการจัดการเรื่องต่าง ๆ ของเขา
สำหรับทิโมธี เฟจก็ถูกเขาจัดการไปแล้ว ถ้าเขายังกล้าเข้ามายุ่งย่าม ฮาร์วีย์จะทำลายเขาในไม่กี่นาที
ติ๊ด…
มีสายที่ไม่คุ้นเคยโทรเข้ามาขณะที่ฮาร์วีย์กำลังเดินออกจากศูนย์กลางแห่งมอร์ดู
ฮาร์วีย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดรับสาย ไม่นานเสียงที่สง่างามก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ “สวัสดีฮาร์วีย์ ฉันจัสติน วอล์กเกอร์”
“สวัสดีตอนบ่าย รองหัวหน้าสาขาวอล์คเกอร์ โทรหาผมในเวลานี้มีอะไรให้ช่วยงั้นเหรอ?”
“คิดจะชวนผมไปเลี้ยงอาหารค่ำหรือไง?”
เสียงของจัสตินฟังดูเย็นชาเขาก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “มาพบฉันที่มอร์ดูบรอดเวย์ในอีกครึ่งชั่วโมง ฉันจะเลี้ยงอาหารค่ำคุณ
“ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
ฮาร์วีย์ดูซาบซึ้งและพูดว่า “รองหัวหน้าสาขาวอล์คเกอร์ ผมต้องยอมรับว่าถึงแม้คุณรอที่จะได้ฆ่าผมไม่หวาดไม่ไหว แต่ถึงกระนั้นคุณก็ยังมีแก่ใจชวนผมไปทานอาหารค่ำ”
“แม้ว่าผมจะไม่ได้ตื่นเต้นกับมื้อค่ำในวันนี้มากนัก…”
“แต่ผมก็ไม่รังเกียจที่จะคุยกับคุณเพราะเห็นแก่ความหน้าด้านของคุณ”
ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ จัสตินกำลังโกรธ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฮาร์วีย์รอให้รถของไคท์ วอล์คเกอร์มารับจากนั้นทั้งคู่ก็ไปที่มอร์ดู บรอดเวย์ด้วยกัน
มอร์ดู บรอดเวย์เป็นทรัพย์สินของตระกูลวอล์คเกอร์ เขาเหมาทั้งร้านตั้งแต่เที่ยงของวันนี้ ทั้งห้องโถงนี้จะไม่มีพนักงานมาเดินเสิร์ฟให้เห็น
เมื่อมาถึงฮาร์วีย์ก็เห็นจัสตินและคอนนี่ บรีผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทันที
มีขนมอบชิ้นสวยงามอยู่ตรงหน้าจัสติน ขนมอบทั้งหมดเป็นมังสวิรัติ และแต่ละชิ้นก็ถูกทำโดยเชฟมิชลินโดยเฉพาะ
เขากินคำเล็ก ๆ ด้วยความละเมียดละไม
คอนนี่จ้องมองไปที่ฮาร์วีย์อย่างเย็นชา แต่เธอไม่กล้าพูดอะไร
“สวัสดีตอนบ่ายครับคุณพ่อตา!”
ฮาร์วีย์ไม่แยแสอะไรเท่าไร เขากับไคท์นั่งตรงข้ามจัสตินด้วยกันแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมายังไม่สุภาพ
ไคท์ไม่หยิ่งผยองเหมือนฮาร์วีย์ เธอเลยทักเขาด้วยความเคารพว่า “พ่อ”
“แหมยังเรียกฉันว่าพ่ออยู่อีกเหรอเนี่ย? นึกว่าจะไม่นับพ่อนับลูกกันแล้วซะอีก!”
จัสตินดูเย็นชา จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและเหล่ไปที่ไคท์ “คุณหนูวอล์คเกอร์ ถ้าในสายตาเธอยังเห็นฉันเป็นพ่ออยู่ เธอก็คงไม่ดื้อรั้นขนาดนั้น!”
ไคท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เธอไม่กล้ามองตรงเข้าไปในดวงตาของจัสติน เห็นได้ชัดว่าออร่าของเขาในฐานะรองหัวหน้าสาขายังคงแข็งแกร่งอยู่เสมอ
“รองหัวหน้าสาขาวอล์คเกอร์ ไคท์เป็นแฟนของผม ผมไม่พอใจเลยที่คุณต่อว่าเธอแบบนี้
“แล้วถ้าผมไม่พอใจใครขึ้นมา มือผมมันจะลั่นไปเองตลอด!
“ถ้าผมเผลอตบคุณเข้าก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน”
ฮาร์วีย์วางตะเกียบลงขณะพูดและจ้องไปที่แก้มซ้ายของจัสติน ชัดเจนแจ่มแจ้งว่าเขานึกอยากจะตบหน้าอีกฝ่ายขึ้นมาอีกแล้ว
คอนนี่และคนอื่น ๆ หางตากระตุกอย่างรุนแรง พวกเขาล้วนมองไปที่ฮาร์วีย์ราวกับว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลัง
ถ้าฮาร์วีย์ตบหน้าจัสตินต่อหน้าทุกคนอีกครั้งล่ะก็เสร็จแน่!
ชื่อเสียงของสาขาหลงเหมินจะได้รับผลกระทบมากมาย
“ส*รเลว ความคึกคะนองประเดี๋ยวประด๋าวของคุณน่ะไม่มีค่าอะไรหรอก ไม่เหนื่อยก็ทำต่อไปเถอะ”
จัสตินดื่มชาของเขาและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันจะปล่อยคุณไป และฉันก็ไม่อยากเถียงกับคุณด้วย แต่ฉันอยากจะบอกคุณเพราะเห็นแก่ลูกสาวของฉันว่าหากคุณยังทำตัวแบบนี้ต่อไป คุณก็คงจะต้องพบกับความล้มเหลว”
ฮาร์วีย์ยิ้มและพูดว่า “คุณนี่มีเมตตาจริง ๆ รองหัวหน้าสาขาวอล์คเกอร์ ไม่แปลกใจเลยที่คุณยังคงได้ดำรงตำแหน่งรองหัวหน้าสาขาได้อย่างมั่นคงตราบนานเท่านานเช่นนี้…
“ผมกล้าหาญและอดทนไม่เก่งเท่าคุณหรอก”
