ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1843
“ถูกต้อง! ฮาร์วีย์เป็นศิษย์อย่างเป็นทางการของผม!
“นั่นจึงทำให้เขากลายเป็นสาวกของอาจารย์ของผมไปโดยปริยายด้วย!
“ผมรู้ว่าเป้าหมายของคุณสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด เลอบรอน แต่คุณก็ควรรู้ถึงความสามารถของอาจารย์ของผมด้วย
“ผมหวังว่าคุณจะยังให้เกียรติอาจารย์ของผมบ้าง
“แน่นอน ฮาร์วีย์ควรต้องชดใช้เรื่องที่เขาไม่เคารพคุณและเจ้าชายฌอง
“เอาอย่างนี้ดีไหม? ผมจะให้เขาคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าคุณ แล้วส่งวิดีโอไปให้เจ้าชายฌอง แล้วเราจะมีความสุขด้วยกันทุกฝ่าย!
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
เบรนแนนกระทืบเท้าไปข้างหน้า ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยพลัง ราวกับว่าเขาเป็นผู้ยื่นคำขาดในสถานการณ์นี้
การแสดงพลังเล็กน้อยของเขาทำให้สมุนที่ติดอาวุธของเลอบรอนนึกอยากให้ตัวเองมีลูกที่เป็นเหมือนเบรนแนน
‘เขาดุร้ายเหลือเกิน!’
‘เขาพูดแบบนั้นกับเลอบรอนได้ยังไง?!’
หลังจากนั้นไม่นาน ฮาร์วีย์กลับมาจากสวนหลังบ้าน
เบรนแนนหรี่ตามองฮาร์วีย์และเอ่ยปากอย่างหยิ่งผยอง “ฮาร์วีย์! ฉันจัดการทุกอย่างให้นายแล้ว!
“คุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าเลอบรอนเดี๋ยวนี้ แล้วนายแล้วจะไม่ตาย!
“ไม่ต้องขอบคุณฉันล่ะ ฉันแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น”
ฮาร์วีย์เดินเข้ามาหาเบรนแนน ใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึก เขาตะคอกใส่อีกฝ่ายอย่างเย็นชา “ผมบอกตอนไหนว่าผมจะเป็นศิษย์ของคุณ?
“ความภาคภูมิใจของคุณมันสำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยหรอ?
“ไม่มีสมองหรือไง?!”
“นาย!”
“ฮาร์วีย์! นายควรรู้ว่าอะไรดีกับนายมากกว่า!”
สีหน้าของเบรนแนนเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน
“รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา?!
“นายกำลังบอกว่านายจะไม่รับการคุ้มครองจากฉันอยู่นะ?!
“เลอบรอน อย่าไปเชื่อคำพูดของเขาแม้แต่คำเดียว เขาเป็นศิษย์ของผม ไม่ว่าเขาจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม!”
เบรนแนนนึกอยากจะบีบคอฮาร์วีย์ให้ตายเสียเดี๋ยวนี้
ทุกอย่างกำลังจะลงล็อค และในไม่ช้าเขาก็จะได้กลับบ้านพร้อมกับสาวงามในอ้อมแขน
ถึงกระนั้น ไอ้ตัวปัญหานี่ก็ตัดสินใจเดินเข้าหาประตูนรกซะอย่างนั้น
‘ทำไมไอ้หมอนี่มันถึงรนหาที่ตายนัก! เขาไม่มีเซ้นอะไรสักอย่างเลยหรืออย่างไร!’
ไคท์ตัวสั่นเมื่อได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์จากสวนหลังบ้าน
“ฮาร์วีย์ นายโง่ขนาดนี้ได้ยังไง?!”
“นายไม่ใช่ศิษย์ของเบรนแนน และก็ไม่ใช่สาวกของหัวหน้าลีโอนาร์ดด้วย?”
ความสนใจของเลอบรอนถูกตีตื้นขึ้น
“ฉันนึกว่านายจะใช้ชื่อของพวกเขาในการปกป้องตัวเองซะอีกนะ หนุ่มน้อย”
“แต่ไม่คิดว่านายจะออกมาพูดแบบนี้ น่าสนใจจริง ๆ”
ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น “คุณคิดว่าผมโง่เหมือนเขางั้นเหรอ? ผมไม่เชื่อหรอกว่าชื่อของใครบางคนจะทำให้ผมรอดไปได้
“การที่คุณมาที่นี่ ก็ชัดเจนแล้วว่าคุณมาตามคำสั่งประหาร อย่าว่าแต่หัวหน้าลีโอนาร์ดเลย คุณจะไม่แม้แต่เคารพพระเจ้าต่อให้พระองค์จะมาที่นี่เพื่อหยุดคุณก็ตาม”
“ผมพูดถูกไหม เลอบรอน?”
เลอบรอนตอบอย่างสบาย ๆ ว่า “นายพูดถูก”
“ต้องขอยอมรับว่านายเป็นเด็กฉลาดคนหนึ่งเลยนะ”
“น่าเสียดายที่คนฉลาดมักจะอายุไม่ยืน”
“ชาวบ้านในประเทศ H มักกล่าวกันว่าคนฉลาดมักจะตายในสนามรบก่อนผมของพวกเขาจะกลายเป็นสีขาว”
“ไม่ต้องพูดถึงการเป็นสาวกของหัวหน้าลีโอนาร์ดหรอก เพราะต่อให้นายเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ฉันก็ยังจะฆ่านายอยู่ดี!”
“อีกทั้ง ถ้าอยากได้ค่าจ้าง ฉันก็ต้องทำงานให้สำเร็จสิ
“เจ้าชายต้องการให้นายตาย”
ใบหน้าของไคท์ซีดลงด้วยความตกใจและสิ้นหวัง เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูคัสจะดื้อดึงที่จะหมายเอาชีวิตฮาร์วีย์แบบสุดหล้าฟ้าเขียวขนาดนี้
แถมฮาร์วีย์ยังไม่ได้รับความคุ้มครองจากลีโอนาร์ด แล้วเขาจะรอดพ้นจากชะตากรรมนี้ไปได้ยังไง?
เหตุการณ์นี้แตกต่างกับการถูกรถพวกนั้นไล่ล่าอย่างสิ้นเชิง
ทุกครั้งที่เขาฆ่า เลอบรอนไม่แม้แต่จะกระพริบตา
เมื่อเบรนแนนได้ยินคำพูดที่น่ารังเกียจของเลอบรอน เขาก็รู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม
เขากระทืบเท้าไปข้างหน้าด้วยสีหน้าสยดสยอง และเริ่มตะคอกใส่เลอบรอน
“เลอบรอน! คุณหมายถึงอะไรกันแน่?!
“คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าเจ้านายของผมเป็นคนยังไง?!
“ไม่ใช่แค่คุณหรอก! คุณจะเชื่อไหมว่าแม้แต่เจ้าชายฌองเองก็ต้องหยุด ถ้าผมโทรแค่กริ๊งเดียว!”
