ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1848
อั่ก!
เลอบรอนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ใบหน้าของเขาเย็นชา
“ทำตัวให้สมกับเป็นลูกผู้ชายหน่อย ฮาร์วีย์ ยอร์ก! นายฆ่าฉันได้ แต่อย่ามาหยามหน้ากัน!
“ฆ่าฉันเลยสิ!
“ฉันไม่มีวันยอมบอกอะไรนายหรอก!”
“ดี”
ฮาร์วีย์พยักหน้า จากนั้นเหยียบข้อมือซ้ายของเลอบรอน
เกิดเสียงแตกดังลั่น และเลอบรอนก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับกระดาษ
เลอบรอนเป็นนักแม่นปืน และเขาอาศัยมือของเขาในการทำงาน แต่ตอนนี้ฮาร์วีย์ทำลายมันไปหนึ่งข้างแล้ว นี่ก็เท่ากับว่าเขาพิการไปครึ่งนึงแล้ว
“แล้ว? ตอนนี้พร้อมจะคุยหรือยัง?” ฮาร์วีย์ถามอย่างสบาย ๆ เขาหรี่ตาลง
“ถ้าแน่จริงก็ฆ่าฉันเลยสิ ฮาร์วีย์ การที่นายทำแบบนี้กับฉันมันน่าอายสิ้นดี นาย…!”
แกร๊ก!
ก่อนที่เลอบรอนจะพูดจบ ฮาร์วีย์ก็หักมืออีกข้างของเขา
เมื่อมองไปที่เลอบรอนซึ่งกำลังคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดฮาร์วีย์ก็เอ่ยปากสั่งกับราเชลว่า “พาเขาไปที่ห้องใต้ดิน ๆ ผมแน่ใจว่าในไม่ช้าเขาจะให้ความร่วมมือกับเรา”
“มีอีกเรื่อง หาคนมาซ่อมวิลล่าที”
ฮาร์วีย์หมดคำจะพูด ในที่สุดเขาก็มีวิลล่าเป็นของตัวเอง แต่กลับมีคนมาทำลายมันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เขาจำเป็นต้องซ่อมแซมมันอยู่เสมอ
ราเชลรับคำสั่งอย่างรวดเร็ว เธอได้ไปสอบปากคำเลอบรอนแล้ว
คนของเธอกำลังทำความสะอาดสถานที่เช่นกัน ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็พาคนของเลอบรอนไปที่ห้องใต้ดินด้วย
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยฮาร์วีย์ก็ไปอาบน้ำและสั่งอาหารมากินที่บ้านอีกสองสามอย่าง
หลังจากที่เขาให้ขนมชิ้นหนึ่งกับไคท์แล้ว เขาก็คว้าซอสเปรี้ยวหวานและหันไปหาเบรนแนน “พี่เบรนแนน อยากกินอะไรสักหน่อยหรือเปล่า?”
ดวงตาของเบรนแนนกระตุกอย่างลนลาน เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงการเคลื่อนไหวของฮาร์วีย์ เขารู้สึกเสียวสันหลังว่า
“ผมขอโทษ!”
ความเย่อหยิ่งของเบรนแนนในฐานะศิษย์อันดับต้น ๆ ของลีโอนาร์ดหายไปอย่างสิ้นเชิง
ในขณะนี้เขารู้สึกถ่อมตนอย่างที่สุด
“คุณยอร์ก ผมมีตาหามีแววไม่!”
“ผมเอาแต่พล่ามเรื่องไร้สาระ!”
“ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะไม่ถือสาเอาความ และปล่อยให้เรื่องในอดีตผ่านไป!”
ไม่แปลกเลยที่เบรนแนนจะกลัวว่าฮาร์วีย์จะมาคิดบัญชีกับเขา
เมื่อนึกถึงความเย่อหยิ่งและจองหองของเขาก่อนหน้านี้ เขาได้แต่คุกเข่าต่อหน้าฮาร์วีย์เท่านั้น
ก่อนหน้านี้ เบรนแนนสันนิษฐานไปเองว่าเป็นมืออาชีพที่สามารถตบหน้าเลอบรอนง่ายดายที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นแค่พวกชอบคุยโวโอ้อวดเพียงเท่านั้น
เบรนแนนนึกอยากแต่จะเอาหัวโขกพื้น
“คุณสมบัติของคุณอยู่ในระดับปานกลาง การฝึกฝนของคุณอยู่ในระดับปานกลาง ศีลธรรมของคุณอยู่ในระดับปานกลาง และทักษะการต่อสู้ของคุณก็อยู่ในระดับปานกลางเช่นกัน”
“แต่ผมจะไม่กดดันคุณหรอก เพราะคุณมาที่นี่เพื่อปกป้องไคท์”
ฮาร์วีย์โยนยาและผ้าพันแผลให้เบรนแนนขณะที่เขาพูด
ด้วยสถานะของฮาร์วีย์ คนอย่างเบรนแนนไม่มีค่าอะไรให้จดจำ
อีกอย่างเขาก็ยังโชคดีที่เป็นรุ่นพี่ของไคท์
“ขอบคุณสำหรับความเอื้ออาทรของคุณ คุณยอร์ก”
เบรนแนนพันผ้าพันแผลด้วยความละอายใจในตัวเอง
“พอผมทำแผลเสร็จแล้วผมจะออกไปจากที่นี่ทันที ผมสัญญาว่าจะไม่ทำตัวน่ารำคาญต่อหน้าคุณอีก”
ฮาร์วีย์หรี่ตาและจ้องมองเบรนแนน จากนั้นเขาก็พูดอย่างเป็นกันเองว่า “ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ก็ไม่เห็นต้องรีบไปไหนนี่”
“ตอนนี้ผมมีกำลังคนไม่มากนัก ดังนั้นคุณจะต้องรับผิดชอบเรื่องการปกป้องไคท์ต่อไปอีกสองสามวัน”
“คุณเป็นรุ่นพี่ของเธอ แน่นอนว่าคุณจะไม่ทำร้ายเธอหรอกใช่ไหม?”
“ปกป้องไคท์?”
เบรนแนนตัวแข็ง
“เลอบรอนถูกจัดการไปแล้วไม่ใช่หรือ?
“อีกอย่างทักษะของผมยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
ตอนนี้เบรนแนนตระหนักรู้ในตนเองเป็นอย่างมาก เมื่อเทียบกับฮาร์วีย์แล้ว เขาเป็นเพียงแค่ขยะไร้ค่า
ฮาร์วีย์ตอบว่า “สาขาของหลงเหมินในมอร์ดูยังคงวุ่นวาย เราจึงไม่สามารถมั่นใจได้ว่าเธอจะปลอดภัยไปได้ตลอด
“ถ้าลูคัสพาเลอบรอนมาที่นี่ได้ ผมก็แน่ใจว่าเขาจะสามารถจ้างนักฆ่าคนอื่น ๆ มาได้อีก
“คุณเป็นถึงศิษย์เอกของหัวหน้าลีโอนาร์ด บางทีคุณอาจไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ แต่คุณก็ยังทำให้คนอื่นกลัวได้
“ดูแลไคท์ตลอดทั้งเดือนนี้ แล้วผมจะปล่อยคุณไป”
