ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 185
“ท่านครับ บางทีมันอาจต้องการให้ท่านเป็นลูกเขยที่ไร้ค่าเหมือนมันด้วย ผมได้ยินมาว่าน้องสะใภ้ของเขาสวยมาก” ลูกน้องคนหนึ่งของเลียมพูดพลางหัวเราะ “เธอยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น!”
ใบหน้าของเลียมเยาะเย้ย “ฉันจะไม่ทำ ฉันเป็นอันธพาลมาหลายปีแล้ว ถ้าฉันทำตามขยะไร้ค่านี้และได้เป็นลูกเขยเหมือนเขา ฉันจะต้องเสียชื่อเสียงแน่นอน!”
“เจ้านาย ผมได้ยินมาว่าเขาช่วยเตรียมน้ำให้แม่สามีล้างเท้าด้วย” อีกคนหนึ่งบอก “เขาไม่เคยได้สัมผัสมือภรรยาเลยตลอดในช่วงสามปีที่แต่งงานกัน!”
“จุ๊ จุ๊ จุ๊ ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ ฉันยอมรับว่าฉันรองเท้าบูทของฉันสั่นไปหมด!” เลียมกระทุ้งลิ้นของเขาด้วยความประหลาดใจ “ฉันอยากถามจริงจัง ฮาร์วีย์ ยอร์ก แกยังเรียกตัวเองว่าผู้ชายอยู่หรือเปล่า? ทำไมแกไม่ถอดกางเกงออกเช็คดูล่ะว่าน้องชายของแกยังอยู่ดีหรือเปล่า? แกมันแค่ขยะ! ชีวิตของแกยังมีความหมายอยู่หรือเปล่า?”
ฮาร์วีย์เบื่อเกินกว่าจะโต้แย้งใด ๆ เขากระโดดลงจากสังเวียนและพุ่งเข้าหาเลียม
คนของเลียมก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและสร้างกำแพงป้องกันไว้ ชายเหล่านี้เป็นนักมวยมาก่อน ๆ ที่พวกเขาจะมาเป็นอันธพาล ดังนั้นพวกเขาจึงมีร่างกายที่แข็งแรง พวกเขาจับแท่งเหล็กในมืออย่างขู่กรรโชก แต่ละคนแผ่รังสีอำมหิตพร้อมสังหารออกมา
“แกยังคิดจะเข้ามาทำร้ายฉันอีกเหรอ? แกคิดว่าแกคือบรูซ ลี งั้นเหรอ? แกคิดว่าแกสามารถสู้กับผู้ชายสิบคนพร้อมกันได้งั้นเหรอ?” เลียมจ้องไปที่ฮาร์วีย์ราวกับว่าฮาร์วีย์เป็นคนปัญญาอ่อน “ดูเหมือนว่าแกไม่ใช่แค่ขยะไร้ค่า แต่แกก็ไม่มีหัวคิดเหมือนกัน! คุณคิดว่าแกมีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องเพียงเพราะแกชนะงั้นเหรอ? แกโง่หรือบ้ากันแน่?”
ไทสันก้าวไปข้างหน้าและยืนข้าง ๆ ฮาร์วีย์มีสีหน้าเย็นชา เขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่เขาก็ต้องออกมาปกป้อง
“นายน้อยยอร์ก การสู้กันในวันนี้คือการต่อสู้เพื่อความอยู่รอด ผมจะสู้เคียงข้างคุณ”
เลียมตะลึงเมื่อได้ยินคำว่า ‘นายน้อยยอร์ก’ ดูเหมือนเขาจะเดาตัวตนที่แท้จริงของฮาร์วีย์ได้
“นายน้อยยอร์กงั้นเหรอ? แกมาจากตระกูลยอร์กแห่งเซาท์ไลท์ใช่ไหม? ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีผู้สืบทอดที่ไร้ประโยชน์จากตระกูลนั้นมาก่อนเลย” เลียมครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็หันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ “ ลืมไป ฉันไม่สนใจว่าคุณจะมีกลเม็ดอะไร หักมือหักขาของพวกมันซะแล้วโยนพวกมันออกไป! ฉันงานยุ่ง ไม่มีเวลามาวุ่นวายสำหรับเรื่องนี้”
“ครับท่าน!”
ลูกน้องนับสิบคนเดินมาข้างหน้าพร้อมกับแท่งเหล็กในมือของพวกเขา เลียมไม่ใส่ใจที่จะดูและหันหลังเดินจากไปทันที แม้ว่าฮาร์วีย์จะมีฝีมือ แต่เลียมก็ไม่คิดว่าฮาร์วีย์จะสามารถเอาชนะลูกน้องหลายคนของเขาได้
ในไม่ช้าเสียงของการต่อสู้ที่ดุเดือดก็ดังขึ้น เลียมยิ้มอย่างเย็นชาเชื่อว่าไม่มีอะไรให้เขาต้องกังวล เขาก้าวไปข้างหน้าเพียงสามก้าวแต่จู่ ๆ ก็มีคนล็อกคอของเขาจากด้านหลัง
ในขณะที่เลียมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไทสันก็เห็นทุกอย่างชัดเจน
ขณะที่ลูกน้องของเลียมพุ่งเข้าโจมตีพวกเขา แต่กลับถูกจัดการจนราบคาบอย่างรวดเร็ว ฮาร์วีย์จัดการพวกเขาทั้งหมดจนหมดสติด้วยความรวดเร็ว
ทักษะระดับนี้…เขาจะเป็นคนธรรมดา ๆ ได้อย่างไร? เสี้ยววินาทีไทสันสงสัยว่าฮาร์วีย์เป็นเทพเจ้าแห่งสงครามที่กลับชาติมาเกิดหรือไม่
“ฉันให้โอกาสคุณแล้ว” เสียงของฮาร์วีย์ดังมาจากด้านหลัง
ร่างกายของเลียมกระตุกด้วยความกลัวและเขาพยายามพลิกตัวด้วยความยากลำบาก หางตาเขาเห็นฮาร์วีย์รัดคอของเขา เขาไ่อยากจะเชื่อสิ่งี่เกิดขึ้น
“บ้าที่สุด ฮาร์วีย์! แกคิดว่าแกกำลังทำอะไรอยู่” เลียมโกรธ “แกไม่รู้หรือไงว่าถ้าแกทำให้ฉันโกรธ ตระกูลซิมเมอร์จะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านแล้วนับประสาอะไรกับลูกเขยอย่างแก?”
“พาฉันขึ้นไปชั้นบนแล้วปล่อยเชนกับโรซาลีซะ ถ้าแกปฏิเสธ ฉันจะฆ่าแก” ฮาร์วีย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร
เลียมตะโกนก้องราวฟ้าผ่า “แกกล้าดียังไง?!”
ทันใดนั้นการรัดรอบคอของเขาก็ค่อย ๆ แน่นขึ้น เขารู้สึกได้ถึงการหายใจลำบากขึ้นและการมองเห็นของเขาเริ่มจางหายไปเป็นสีดำ
“ฉะ… ฉัน…ปล่อยพวกเขาไป…ฉันจะปล่อยพวกเขาไป…” เลียมพยายามตอบ “ปล่อนฉันไปก่อน”
“ไปซะ!”
พวกเขาออกจากโรงยิมและไปหลังเวที นี่คือตอนที่ลูกน้องของเลียมตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ชายห้าสิบถึงหกสิบคนรีบเข้ามาและล้อมรอบพวกเขาอย่างรวดเร็ว
“ฮาร์วีย์ แกกำลังรนหาที่ตายใช่ไหม? ฉันจะไม่ทำให้แกผิดหวัง ตระกูลซิมเมอร์จะตายไปกับแกด้วย” เลียมขู่ “ฉันจะดูแลภรรยาของแกให้ดีที่สุด”
เพียะ!
ฮาร์วีย์ตบแก้มของเลียมอย่างแรงทำให้ใบหน้าของเขาบวมเหมือนหมู
“ชีวิตของแกอยู่ในกำมือของฉัน ฉันมีร้อยวิธีที่จะทำให้แกร้องขอความตายก่อนที่ลูกน้องของแกจะมาที่นี่” ฮาร์วีย์พูดเบา ๆ “พูดเรื่องไร้สาระต่อไป และฉันจะไม่ให้แกได้เห็นแสงสว่างของวันอีกต่อไป”
“พี่ชาย คุณเป็นพี่ชายที่รักของผม ผมไม่กล้า! ผมไม่ … ” เลียมกุมใบหน้าที่ปูดบวม ไม่กล้าที่จะพูดอะไรกลับไปอีกต่อไป “พวกแกทุกคน หลีกไปซะ! พวกแกมีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลง พวกแกมันไร้ประโยชน์!”
ลูกน้องทุกคนมีท่าทางสับสน ไม่กล้าที่จะก้าวต่อไป
ฮาร์วีย์เหลือบมองไทสันส่งสัญญาณให้เขาก่อนจะลากเลียมไปที่ห้องวีไอพี
ตุบ! ตับ!
คนที่ประจำการเฝ้าห้องวีไอพีร่างปลิวกระแทกกำแพงอย่างรวดเร็วจากลูกเตะของฮาร์วีย์ พวกเขาล้มลงไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก
อ้าก!
ฮาร์วีย์เหยียบท้องของเลียมและเตะเลียมจนกระเด็นไปที่มุมห้อง จากนั้นเขาก็รีบไปแกะเชือกรอบ ๆ โรซาลี เขาพูดว่า “ทุกอย่างเรียบร้อยดี”
