ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 19
‘อะไรเนี่ย?’
ทุกคนอยู่ในอาการตกตะลึง ‘เกิดอะไรขึ้น?’
‘ไอ้คนไร้ประโยชน์นั่นเพียงแค่ยกมือขวาขึ้นเท่านั้น ทำไมดอนถึงกับล้มไม่เป็นท่าขนาดนี้? ’
‘ไอ้บ้านี่มีทักษะต่อสู้งั้นเหรอ?’
‘หรือจะจริงที่ว่าหมาทุกตัวจะมีวันของมัน?’
แต่พวกเขาก็แค่รู้สึกว่าฮาร์วี่ย์กำลังโชคดีและดอนก็โชคร้าย เพราะฮาร์วีย์เพียงแค่ยกมือขึ้น ดอนก็กระเด็นออกไป
“ฮาร์วี่ย์…คอยดูเหอะ…” ดอนนอนอยู่บนพื้นตัวสั่น เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลุกขึ้น ในตอนนั้นเองเขาชี้ไปที่ฮาร์วี่ย์และด่าว่าเขาอย่างรุนแรง “ฉันจะทำลายแก! ฉันจะให้แกชดใช้ คอยดูเหอะ…”
ในขณะนั้นทุกคนกำลังจับจ้องไปที่ดอนซึ่งมีเลือดไหลออกมาที่จมูก แล้วพวกเขาก็หันไปมองฮาร์วี่ย์อย่างเวทนา
ลูกเขยทีไร้ประโยชน์อย่างเขามีทรัพย์สมบัติอะไรบ้าง? แต่ดอนกลับแตกต่างออกไป เขาเป็นถึงพนักงานระดับกลางของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ หากเขาตั้งมั่นเช่นนั้น แน่นอนว่ามันจะค่อนข้างง่ายสำหรับเขาที่จะทำลายฮาร์วี่ย์เพียงแค่ปลายนิ้วของเขา
แต่ฮาร์วี่ย์ไม่ได้สนใจดอน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากพื้นและโทรหาโยนาธาน
“ว่าไงฮาร์ฟ มีอะไรหรือเปล่า” อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงโยนาธานฟังดูให้ความสนใจมาก
ฮาร์วี่ย์เหลือบมองดอนซึ่งนอนอยู่บนพื้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “มีพนักงานคนหนึ่งของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ หลอกลวงคนอื่นโดยใช้ชื่อองค์กร จัดการเขาให้ผมหน่อย”
“ไม่ต้องกังวลอะไรมากมาย นายต้องการให้มันเป็นอย่างไรละ”
“เอาทุกอย่างไปจากเขา”
หลังจากนั้นฮาร์วี่ย์ก็วางสายโทรศัพท์ไป
ฮาร์วี่ย์ดูสงบลงในทันที แถมเขายังต่อสายโทรออกต่อหน้าดอนด้วยซ้ำ เมื่อเห็นแบบนั้นดอนก็กัดฟันและตะโกนอย่างโกรธเกี้ยวว่า “ไอ้สวะ! แกกล้าทำร้ายฉันฉันได้ยังไง! มันยังไม่จบแค่นี้แน่!”
“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันทำงานให้กับ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์! ฉันได้รับการคุ้มครองจากตระกูลยอร์กในเซาท์ไลท์ ในเซาท์ไลท์ฉันสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการและไม่มีใครกล้าต่อต้านฉัน!”
ในตอนนี้ดอนเต็มไปด้วยความโกรธแค้นจนถึงขั้นเสียสติไปแล้ว เขากัดฟันหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออกโดยไม่รู้ตัว
แต่เขาตั้งใจกดเปิดโหมดลำโพงเพื่อโอ้อวดตัวเอง
หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ได้ยินเสียงที่นุ่มลึกและภูมิฐานจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์ “ดอนเหรอ? ว่าไง?”
“บราเทอร์ไทสัน ผมถูกทำร้าย! ใช่! คฤหาสน์เลขที่ 5 ในย่านรอยัล บราเทอร์ไทสันพาคนมาเยอะ ๆ ด้วย เราต้องถล่มมันให้ยับ!” ดอนกัดฟันพูดมันออกไป
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ไทสันดูเหมือนจะหัวเราะเบา ๆ จากนั้นเขาก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่มีปัญหา ฉันอยู่ใกล้ ๆ ฉันจะไปที่นั่นภายในสิบนาที”
ขณะที่ดอนวางสายโทรศัพท์ไปแล้วเขาจ้องไปที่ฮาร์วี่ย์อย่างเย็นชาและพูดว่า “ไอ้สวะ! อย่าคิดที่จะหนีไปล่ะ! ฉันต้องการให้แกชดใช้และตอนนี้แกจะไม่สามารถอยู่รอดได้จนถึงวันพรุ่งนี้หรอก แกรู้หรือไม่ว่าบราเทอร์ไทสันเป็นใคร? เขาคือไทสัน วูดส์!”
