ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1966
เมื่อทุกคนนั่งลงแล้ว บางอย่างที่น่าอึดอัดใจก็เกิดขึ้น
ที่นั่งเต็มหมดแล้ว แต่ไม่เหลือที่นั่งให้ฮาร์วีย์
“โอ้ นี่ฮาร์วีย์ ยอร์กนี้! ฮีโร่ที่สร้างความสำเร็จให้กับบริษัท!
“ผมไม่เห็นคุณด้วยซ้ำถ้าคุณไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น!”
สตีเว่นหัวเราะเบา ๆ โดยไม่ขยับเขยื้อน
“แต่คุณควรจะอยู่ที่นี่เหรอฮาร์วีย์? ผมไม่คิดว่าพวกเราได้เชิญคุณนะ เราไม่ได้เผื่อที่นั่งไว้ให้คุณด้วย
“ทำไมคุณไม่ออกไปจากที่นี่และหยุดรบกวนทุกคนก่อน?”
สาวงามที่มีชื่อเสียงทางอินเทอร์เน็ตยิ้มอย่างเย็นชาต่อคำพูดของสตีเว่น
‘บอดี้การ์ดคนนี้ไม่รู้ที่ของตัวเองเลยเหรอ?’
‘เขาไม่ควรจะอยู่ในสถานที่ชั้นสูงเช่นพาราเมาท์ด้วยซ้ำ’
‘เขาไม่รู้ว่าควรจะออกไปเมื่อไหร่ด้วยซ้ำ ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าไม่มีที่นั่งเหลือให้ตัวเองแล้ว เขายืนอยู่ตรงนั้นทำไม? คิดว่าตัวเองเป็นนายแบบหรือยังไง?’
อีวอนน์ขมวดคิ้วและตอบว่า “นายน้อยวอล์คเกอร์ใช่ไหม? ฮาร์วีย์มาที่นี่เพื่อปกป้องฉัน ถ้าไม่มีที่นั่งให้เขา ฉันก็ขอตัวกลับก่อน”
“โอ้? คุณเป็นบอดี้การ์ดของคุณซาเวียร์อย่างนั้นเหรอ? พนักงานออฟฟิศมีความสามารถพอที่จะทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ? ช่างมีพรสวรรค์เหลือเกิน!”
สตีเว่นหัวเราะ และคนอื่น ๆ ก็หัวเราะตาม
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมฮาร์วีย์ถึงสามารถทำงานของเขาให้เสร็จได้ก่อนหน้านี้
ทั้งหมดเป็นเพราะเขาได้รับการปกป้องอย่างดีจากอีวอนน์
คนอื่น ๆ จ้องฮาร์วีย์ด้วยสายตาเหยียดหยามหลังจากที่พวกเขาได้ยินคำพูดที่น่ารังเกียจของสตีเว่น
โดยธรรมชาติแล้วคนอื่น ๆ จะต้องรู้สึกเช่นเดียวกัน
ฮาร์วีย์ไม่รู้สึกละอายใจที่ถูกมองว่าเกาะผู้หญิง แม้ว่ามันจะน่าขายหน้า แต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นมีความสามารถ
‘เขาคิดว่าทุกคนที่นี่ตาบอดจริง ๆ เหรอ?’
‘เขาคิดว่าเราจะมองไม่ออกเหรอ?!’
แกรี่ยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น
“นายน้อยวอล์คเกอร์ เนื่องจากผู้เยี่ยมเยือนทุกคนก็ต่างเป็นแขก มันก็ไม่สำคัญหรอกว่าจะมีที่นั่งเพิ่มขึ้นหรือลดลงตราบใดที่ทุกคนมีความสุข ถูกไหม?
“ให้บริกรเตรียมที่นั่งให้ฮาร์วีย์ด้วย!”
หลังจากที่ได้ยินแกรี่ยืนหยัดเพื่อฮาร์วีย์ อีวอนน์ก็พยักหน้าให้เขาด้วยความขอบคุณ
ดวงตาของสตีเว่นเป็นประกายแล้วเขาก็ตอบว่า “เอาล่ะ ในเมื่อนายน้อยดันแคนพูดเช่นนั้น เราก็มานั่งดื่มเบียร์กันเถอะ!”
หลังจากนั้นไม่นาน บริกรก็นำเก้าอี้เล็กๆ มาให้ฮาร์วีย์ ฮาร์วีย์ไม่ได้สนใจมันมากนัก เขารับมันมาและนั่งลงถัดจากอีวอนน์
สตีเว่น แกรี่และคนอื่น ๆ มองเขาด้วยสายตาที่เยาะเย้ย
“อ๋อ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
อีวอนน์เปลี่ยนเรื่องทันที เธอกลัวว่ามันจะอึดอัดถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้น
“ทำไมพวกคุณถึงเริ่มกระทืบชาวเกาะคนนั้นล่ะ?
“มอร์ดูเป็นเมืองนานาชาติและชาวเกาะก็มีอิทธิพลที่นี่ค่อนข้างมาก มันคงจะไม่ดีถ้าเราทำให้พวกเขาขุ่นเคืองหรอก ถูกไหม?”
“โอ้ หมายถึงหมูชาวเกาะเมื่อกี้น่ะเหรอ?”
สตีเว่นเริ่มอธิบายสถานการณ์ น้ำเสียงของเขาดุร้าย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
“เขาเมาและเริ่มจีบพนักงานหญิงคนหนึ่งและบอกว่าจะพาเธอกลับบ้านด้วย
“ผมเป็นคนประเภทที่จะทนดูใครก่อกวนพนักงานของผมได้อย่างนั้นเหรอ?
“ผมจึงเตะเขาและทุบหัวเขาด้วยขวดเบียร์!
“เขาคิดว่าเขาจะสามารถทำอะไรก็ได้จริง ๆ เหรอ?
“ไอ้โง่นั่น! ทำไมพวกคนชาวเกาะไร้ค่าถึงพยายามที่จะอวดดีในประเทศของผมนักนะ?
“ผมจะกระทืบมันให้ตายเลย!”
สตีเว่นรู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
ก่อนหน้านี้เขาเคยล่าเหยื่อที่อ่อนแอมาก่อนเท่านั้น แต่หลังจากที่ดื่มไปสองสามแก้ว เขาก็มีความกล้าขึ้นเล็กน้อย
หากเป็นวันอื่น ๆ คงจะแปลกหากเขาไม่คุกเข่าต่อหน้าพวกเขาทันที
ฮาร์วีย์หรี่มองสตีเว่น ดูเหมือนว่าชายผู้นี้จะมีคุณสมบัติบางอย่างที่ยังถูกปรับปรุงได้จริง ๆ ด้วย
