ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1983
ก่อนที่อีวอนน์ ซาเวียร์จะทันพูดอะไรไปมากกว่านี้ ฮาร์วีย์ ยอร์กก็ยกมือขึ้นห้ามเธอ จากนั้นเขาก็แสดงรอยยิ้มอันอบอุ่นออกมาและพูดว่า “อีวอนน์ อย่าโกรธไปเลย
“ต่อให้พวกเขาจะพยายามยั่วโมโหผมแค่ไหน ผมก็ไม่มีทางโกรธคนที่ไม่รู้จักควรนอนปลายเท้าของตัวเองหรอก”
‘ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า?!’
ฝูงชนเงียบกริบหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น
ดีที่แกรี่ ดันเคนเข้าใจสถานการณ์ เขายังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว พูดไม่ออก
หากเขายังคงโต้เถียงกับฮาร์วีย์ต่อ มันคงไม่ดีต่อชื่อเสียงของเขา หากฮาร์วีย์ตัดสินใจลากเขาลงไปด้วย
ในทางกลับกัน มิวะ ฟูจิฮาระเปลี่ยนสีหน้าอย่างลนลานและเลิกคิ้วด้วยความโกรธ เธอไม่สนใจชื่อเสียงของตัวเองอีกแล้ว
“ฮาร์วีย์ ยอร์ก! นายว่าใครไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าตัวเอง?!”
ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ
“ไม่ใช่คุณหรอ? ถึงผมจะไม่รู้ว่าชื่อจริงของคุณคืออะไร แต่คุณแนะนำตัวเองด้วยชื่อของชาวประเทศหมู่เกาะ ทั้งที่ความจริงแล้ว คุณเป็นพลเมืองของประเทศ H
“พ่อบังเกิดเกล้าของคุณรู้หรือเปล่าว่าคุณมีพ่ออีกคนอยู่ในประเทศหมู่เกาะด้วย?
“ขอบคุณพระเจ้าที่ตอนนี้ประเทศเราไม่ได้อยู่ในภาวะสงคราม ไม่อย่างนั้น คนอย่างคุณจะถูกมองว่าเป็นพวกทรราช!
“คนต่างชาติปลอม ๆ จะมาทำตัวเย่อหยิ่งได้ยังไง?
“การที่คุณมาพูดจาไร้สาระอยู่ที่นี่ ได้รับการสนับสนุนจากพ่อชาวประเทศหมู่เกาะคนนั้นด้วยหรือเปล่า?
“หรือคุณจะบอกว่าคุณเหนือกว่าคนอื่นแค่เพราะมีพ่อเป็นชาวประเทศหมู่เกาะ? คุณคิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าคนอื่นงั้นหรอ”
“แก…”
มิวะชี้ไปที่ใบหน้าของฮาร์วีย์ ขณะที่ดวงตาของเธอยังคงกระตุก
“แกรู้ไหมว่าคำว่า ‘ฟูจิฮาระ’ นั้นสูงส่งเพียงใดในประเทศหมู่เกาะอันศักดิ์สิทธิ์
“การดูหมิ่นคำนี้ก็ถือเป็นการดูหมิ่นทั้งประเทศ!
“หากเรื่องนี้แพร่ไป แกไม่รอดแน่!”
“งั้นก็พาชาวประเทศหมู่เกาะมาที่นี่สิ ผมขอท้าคุณเลย คุณพาพวกเขามามากแค่ไหนผมจะฆ่าว่าเขาจำนวนเท่านั้น” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น
“หึ.. ดูแกสิ แกคิดว่าตัวเองมีปัญญาทำแบบนั้นจริง ๆ หรอ? แกคิดว่าตัวเองเก่งกาจ แค่เพราะได้ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแค่สองสามวันงั้นสิ?”
มิวะหัวเราะอย่างเย็นชา
“ฉันจะบอกแกเอาไว้เลยนะ ถ้านี่ไม่ใช่วันสำคัญของตระกูลมาโลน ฉันจะฉีกปากแกทิ้งซะ! แกกล้าพูดเรื่องไร้สาระและพยายามที่จะใส่ร้ายฉันได้ยังไง?!
“เห็นแก่เฮเซล มาโลน ฉันจะให้โอกาสแกได้คุกเข่า!
“ไม่อย่างนั้น ฉันจะให้แกได้บทเรียนอะไรบางอย่าง…
“แกจะไม่มีทางอยู่รอดในมอร์ดูได้อีกต่อไป!”
มิวะแสดงสีหน้ายิ่งผยองราวกับว่าคนต่างชาติปลอม ๆ อย่างเธอมีอำนาจมหาศาลอยู่ในมือ
“เอาล่ะ เอาล่ะ!
“พอได้แล้ว!”
จูน ลีซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับการแสดงเดินไปหาฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ฮาร์วีย์ ถึงแม้ว่านายจะมาที่นี่ทั้งที่ไม่มีใครเชิญ แต่ฉันยินดีที่จะปฏิบัติต่อนายในฐานะแขกเพราะเห็นแก่เคลลี่ มาโลน ลุงของนาย” จูนกล่าว
“แต่นายควรรู้ว่านายเทียบกับแขกกิตติมศักดิ์อย่างคุณฟูจิฮาระไม่ได้!
“เธอไม่เพียงเป็นอินฟลูเอนเซอร์ชื่อดังในดูรินเท่านั้น แต่เธอยังถือวีซ่าของประเทศหมู่เกาะและมีสิทธิ์เข้าราชนิกูลของราชวงศ์ที่นั่นเชียวนะ!
“คนอย่างเธอไม่ใช่คนที่นายจะมาทำตัวปีนเกลียวได้!
“และนายก็ดูถูกคนอย่างเธอไม่ได้เหมือนกัน!
“ถ้านายทำให้คุณฟุจิฮาระโกรธ นายคงไม่อาจอยู่ในมอร์ดูได้อย่างแน่นอน! นี่ทำให้นายตายได้เลยนะ!
“เพราะอย่างนั้นแล้ว อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”
จูนดูค่อนข้างหงุดหงิดกับสถานการณ์ตรงหน้า
“เร็วเข้า! คุกเข่าขอโทษเธอได้แล้ว!”
เห็นได้ชัดว่าจูนมีเป้าหมายที่ชัดเจนอยู่ในใจ ตราบใดที่ฮาร์วีย์คุกเข่าต่อหน้าทุกคน ด้วยความทะนงตนของเคลลี่ เขาจะไม่พยายามทำให้ฮาร์วีย์และเฮเซลกลับมาพบกันอีก
