ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2122
“พวกขยะ!”
การแสดงออกของทริชาสามารถแช่แข็งได้แม้กระทั่งขั้วโลกเหนือ เธอสะบัดมืออีกครั้ง และลำแสงสีเงินก็ส่องประกายระหว่างนิ้วของเธอ พวกมันเป็นชิ้นส่วนที่ทำจากซิลเวอร์แซน และความแวววาวของพวกมันทำให้ปรมาจารย์ทั้งสิบคนตาบอดในทันที
กลิ่นหอมประหลาดฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ มันมีฤทธิ์รุนแรงและมีฤทธิ์กัดกร่อนสูง และแขกทั้งหลายตาก็ถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัวเพื่อพยายามหลบหลีกมัน
ปรมาจารย์ทั้งสิบพุ่งเข้าใส่ทริชาแต่วินาทีต่อมาพวกเขาก็ตัวแข็งทื่อ ร่างกายของพวกเขากระตุก และทันใดนั้นเลือดก็ไหลออกมาจากทุกอณูรูขุมขนภายในไม่กี่วินาที พวกเขาทั้งหมดก็ล้มแน่นิ่งลงบนพื้น
พวกเขาเป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่และเป็นทายาทสายตรงของตระกูลสมิธ แต่ไม่มีใครมีโอกาสต่อกรกับทักษะที่สูงส่งกว่าของทริชาได้
น่าสะพรึงกลัว!
ความแข็งแกร่งของทริชาสามารถสรุปได้เพียงคำเดียวคือคำว่าน่ากลัว
ฮาร์วีย์ถอยหลังไปสองสามก้าว การเคลื่อนไหวของเขาแนบเนียนจนไม่มีใครสังเกตเห็น เขาบังอีวอนน์เอาไว้ข้างหลัง และหรี่ตามองไปที่ทริชา
แท้จริงแล้วทริชาค่อนข้างมีความสามารถ จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตระกูลสมิธถึงกลัวลิตเติ้ล ดเวลลิ่งมากขนาดนี้
แต่…
ฮาร์วีย์หรี่ตาลงขณะที่เขามองไปที่จาเดนผู้ซึ่งยังคงนิ่งเฉยและไม่กระสับกระส่ายเลยแม้แต่น้อย
คนที่รวยที่สุดในกังนัมจะต้องมาตายแบบนี้จริงๆเหรอ?
“ไป! ทุกคน ก้าวไปข้างหน้า!”
มิเชลล์ สมิธเป็นคนทำลายความเงียบลง ใบหน้าของเธอเย็นชาและไร้ความปรานี
“ฆ่าผู้หญิงคนนั้นซะ!”
ตามคำสั่งของเธอ ยอดฝีมืออีกหลายสิบคนจากตระกูลสมิธรีบพุ่งตัวออกไปอีกครั้ง
น่าเสียดายที่พวกเขาไม่อาจทำอันตรายแก่ทริชาได้แม้แต่ปลายเล็บ พวกเขาธรรมดาเกินไปเมื่อเทียบกับความสามารถอันสูงส่งของเธอ
ทริช่าทำเพียงแค่ขยับตัวเบา ๆ และผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นยอดฝีมือของตระกูลสมิธก็ลงไปกองกับพื้นอย่างไร้ลมหายใจ
ในไม่ช้า ชนชั้นสูงเกือบทั้งหมดของตระกูลสมิธในปัจจุบันไม่มีปัญญาที่จะต่อกรกับอีกฝ่ายได้อีก
แขกเหรื่อต่างๆหน้าซีดเมื่อได้เห็นสถานการณ์ที่ย่ำแย่เช่นนี้ หญิงสาวที่จิตใจอ่อนแอหลายคนเป็นลมเพราะความกลัว
ฮาร์วีย์มองราเชลอย่างมีนัยยะ เขาบอกให้เธอเลิกสนใจอเล็คที่ตอนนี้พิการไปครึ่งท่อน และให้เธอไปปกป้องเบนจามินและคนอื่น ๆ แทน
หัวหน้าลีโอนาร์ด เบรย์ลุกขึ้นต่อสู้ไม่ไหวเช่นกัน เบนจามินและโยนาต่างก็ต่อสู้ได้อย่างเก่งกาจ แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่อาจต่อกรกับทริชาได้
“ซีอีโอยอร์ก คุณตาของฉัน…”
แม้ว่าอีวอนน์จะอยู่ข้างหลังฮาร์วีย์อย่างปลอดภัย แต่เธอก็ยังกังวล
ฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จาเดนมองมาและยิ้มให้เขาและพูดว่า “น้องยอร์ก ได้โปรดปกป้องหลานสาวที่รักของผมด้วย”
“ส่วนผู้หญิงคนนั้น… สุดท้ายแล้ว ผมคงต้องเป็นคนจัดการเธอเองกับมือ”
จาเดนประสานมือไว้ด้านหลังและลุกขึ้นยืนจากรถเข็น แม้ว่าร่างกายของเขาจะค่อนข้างเล็ก แต่เขาก็มีออร่ายิ่งใหญ่ซึ่งสามารถครอบงำผู้คนได้มากมาย
“อะไรกัน?!”
ทุกคนอ้าปากค้าง ตกใจจนเป็นลม
ข่าวลือว่ากันว่าจาเดนต้องนั่งอยู่บนรถเข็นมาเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว ถึงกระนั้น เหตุใดตอนนี้เขาถึงสามารถยืนขึ้นได้อย่างองอาจกัน?
ไม่ใช่แค่แขกที่งงงวย แม้แต่สมาชิกตระกูลสมิธเองก็ยังสับสน
ดวงตาที่เย็นชาของทริชาหรี่ลงด้วยความดูแคลน
เซคสะดุ้งเฮือก เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ความตกใจปรากฏชัดในน้ำเสียงของเขา “คุณพ่อ! พ่อ…ทำแบบนี้ได้ยังไง…?”
แม้แต่ผู้บัญชาการลำดับสองแห่งมอร์ดูก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าพ่อของเขาจะแกล้งป่วยมาโดยตลอด
จาเดนไม่ได้อ่อนแออย่างที่ลือกัน ตรงกันข้ามเขากลับดูแข็งแกร่งยิ่งกว่าที่เคยเสียอีก
ฮาร์วีย์ถอนหายใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ครั้งแรกที่ฮาร์วีย์จ้องมองจาเดน เขาก็ยังเฉลียวใจอยู่ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จาเดนจะต้องตาย ไม่ว่าสถานการณ์รอบกายของเขาจะเป็นเช่นไรก็ตาม
แต่เขาไม่คิดเลยว่าพวกอาวุโสคนนี้จะอดทนอดกลั้นได้ถึงขนาดนี้ จาเดนอย่างกายขึ้นหลังจากที่ทริชาได้ฆ่าสมาชิกในตระกูลของเขาไปมากมาย
ทริชาขมวดคิ้ว หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เอ่ยปากขึ้น “จาเดน สมิธ ไม่ได้พิการงั้นเหรอ?”
จาเดนหยิบขวดยาออกมาอย่างไม่แยแสและโยนยาลงบนพื้นทีละเม็ด “ถ้าเธอจะบอกว่าฉันควรที่จะค่อย ๆ เป็นอัมพาตจากพิษนี้ เธอก็เกรงว่าเธอคงจะต้องผิดหวังไม่น้อยเลย”
“เพราะฉันไม่เคยกินมันเลยแม้แต่เม็ดเดียว”
