ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 2134

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2134

ฮาร์วีย์ชำเลืองมองที่ข้อมือของลูซี่ โลว์อย่างสงบและเงียบงัน

“คุณน้าโลว์ ถ้าผมจำไม่ผิด ปาเต็ก ฟิลีปป์ไม่เคยเปิดตัวนาฬิกาควอทซ์เลยสักเรือน

“ผมสงสัยจังเลยว่า… คุณซื้อนาฬิกา ปาเต็ก ฟิลีปป์ ราคาแสนห้าหมื่นดอลลาร์เรือนนี้มาจากร้านไหน ผมขอถามหน่อยได้หรือเปล่า ผมควรโทรแจ้งตำรวจให้คุณด้วยไหม?

“หากทางร้านทางขายนาฬิกาปลอมให้คุณ พวกเขาจะต้องจ่ายค่าชดเชยให้คุณเป็นจำนวนเป็นสิบเท่า

“คุณจะได้เงินหนึ่งล้านห้าแสนดอลล่าห์เป็นการชดเชย”

ฮาร์วีย์เริ่มกดหมายเลขสามหมายเลขบนหน้าจอโทรศัพท์ ทั้งยังยิ้มอย่างอบอุ่นให้ลูซี่ โลว์ขณะที่เขาทำเช่นนั้น

ลูซี่เอามือขวาปิดนาฬิกาของตัวเองโดยไม่รู้ตัว แต่ในการทำเช่นนั้น เธอตระหนักว่าเธอกำลังเผยไต๋ให้อีกฝ่ายได้รู้ เธอเริ่มกรีดร้องด้วยความโกรธใส่ฮาร์วีย์ด้วยความขุ่นเคืองและอับอาย

“คนขับรถน่าสมเพชอย่างนายจะไปรู้อะไร

“ฉันซื้อมันมาจากสวิสเซอร์แลนด์!

“นายเคยไปที่นั่นเหรอ

“นายเคยมีปาเต็ก ฟิลีปป์ใช้กับเขาด้วยหรือไง? แค่เพราะนายพูดว่าพวกเขาไม่ขายนาฬิกาควอทซ์ก็ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่นายพูดเป็นเรื่องจริงนิ!

“ทำไมคนขับรถอย่างนายถึงได้ทำตัวอวดดีแบบนี้

“ขอบคุณพระเจ้าที่นายเป็นคนขับรถของคนอื่น เพราะถ้านายเป็นคนขับรถของฉัน ฉันคงไล่นายออกไปแล้ว!”

ลูซี่โกรธจนแทบจะเป็นลม

‘คนขับรถคนนี้เป็นบ้าอะไรของเขา! ไม่ใช่แค่มาช้า แต่ยังกล้าพูดจาดูถูกฉันอีกด้วย!’

‘ลิเลียนและครอบครัวของเธอช่างโอหังซะเหลือเกินนะ พวกเขาไม่มีรสนิยมในการเลือกคนขับให้ดีด้วยซ้ำ!’

นิโคลัสซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เธอก็เริ่มกระวนกระวายใจ

“คนขับรถอย่างเขาจะไปรู้อะไรล่ะแม่

“ต่อให้แม่ตบเขาสักฉาดสองฉาด เขาก็ไม่กล้าเอาคืนหรอก! ไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลากับเขาด้วยซ้ำ

“เราต้องรีบไปดูให้เห็นกับตาว่าคนบ้าเยตส์อาศัยอยู่ในวิลล่าที่แฟรเกรินท์ ฮิลล์ วิลล่าจริง ๆ หรือเปล่า!

“ถ้าเธอโกหก เราก็รีบออกจากที่นั่นให้เร็วที่สุด! คืนนี้มีบุฟเฟ่ต์ให้กินฟรีที่ชายหาดมอร์ดูด้วย!”

ขณะที่นิโคลัสพูด เขาจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเหยียดหยาม

ในสายตาของเขา ฮาร์วีย์เป็นเพียงคนขับรถและไม่มีอะไรเทียบเขาได้ บุคคลที่มีสถานะต่ำต้อยเช่นนี้มีสิทธิ์อะไรมาพูดคุยกับชาวมอร์ดูผู้สูงศักดิ์อย่างนิโคลัสและแม่ของเขา

เมื่อลูซี่ โลว์ได้ยินคำพูดของลูกชาย ความโกรธของเธอก็สลายไปและเธอก็กลับมามีสติสัมปชัญญะ

“ใช่ จริงด้วย เว้นแต่ลิเลียนจะอาศัยอยู่ในวิลล่าหลังใหญ่อย่างที่เธอบอก ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าบุฟเฟ่ต์ของเรา!”

ลูซี่ โลว์หันไปหาฮาร์วีย์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“นาย! รถจอดอยู่ที่ไหน” เธอเรียกร้องอย่างเย่อหยิ่ง

“ฉันเตือนนายเอา ไว้เลยนะ! ถ้าเป็นพวกรถเก่า ๆ เราจะไม่ขึ้นไปนั่งหรอก!”

หากว่ากันตามพฤติกรรมปกติของฮาร์วีย์ เขาคงจะจากไปและไม่คิดจะแยแสคนขลาดเขลาอย่างพวกเขาแน่

เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งฮาร์วีย์ก็ตัดสินใจว่าเขายังต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับลิเลียนจากปากของแม่ลูกคู่นี้ ดังนั้นฮาร์วีย์จึงส่งยิ้มให้พวกเขาในขณะที่ชี้ไปที่โตโยต้า อัลฟาร์ดที่จอดอยู่ไม่ไกล

“คุณน้าโลว์ นายน้อยโลว์ รถอยู่ตรงนั้น”

หลังจากที่อยู่ในมอร์ดูมาเกือบทั้งชีวิต ลูซี่ โลว์และนิโคลัสก็พอมีความรู้อยู่เล็กน้อย ทันทีที่พวกเขาเห็น รถโตโยต้า อัลฟาร์ดรุ่นใหม่ ดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกายขึ้นทันที

นิโคลัสกระโจนขึ้นรถโดยไม่ลังเล เขาตื่นเต้น และลูบไล้มันอย่างเสน่หา

“แม่ นี่คือรถโตโยต้า อัลฟาร์ดรุ่นใหม่เอี่ยม! ทายาทเศรษฐีหลายคนมีคนขับรถให้พวกเขาตอนที่ผมไปปาร์ตี้ด้วยล่ะ!” นิโคลัสอุทาน เขาก็กลมแก้มของตัวเองด้วยความตื่นเต้น

“ผมได้ยินมาว่ารุ่นใหม่ล่าสุดมีราคาประมาณสองแสนสามหมื่นดอลลาร์!”

“ครอบครัวของลิเลียนต้องร่ำรวยมากแน่ ๆ!”

ลูซี่ โลว์ส่งเสียงคำรามอย่างเหยียดหยาม ไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้

“ดูเหมือนว่าพวกเขาดูดเงินจากตระกูลฌองไปไม่น้อยเลย ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะซื้อรถยนต์สุดหรูและอาศัยอยู่ในวิลล่าหลังโตได้ยังไง?” ลูซี่กล่าวว่า

ฮาร์วีย์ถึงกับพูดไม่ออก ลิเลียนจะยอมรับคนที่น่ารังเกียจและไร้สาระอย่างญาติของเธอได้ยังไง? คนแบบเดียวกันต้องอยู่ด้วยกัน!

ลูซี่ โลว์รอให้ฮาร์วีย์เปิดประตูให้เธอ แต่เมื่อเขาไม่ทำเช่นนั้น เธอก็ขึ้นเสียงและกรีดร้องอย่างโกรธจัดใส่เขา

“รู้หน้าที่เสียบ้างสิ เจ้าคนขับ! พวกเราคือแขกผู้มีเกียรติของลิเลียน! นายให้บริการกับเราแย่ๆแบบนี้ได้ยังไง!

“ทำไมไม่เปิดประตูรถให้เรา คิดจะให้เราเปิดมาด้วยตัวเองหรอ?!

“ช่างเป็นขยะไร้ค่าจริง ๆ!”