ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2180
“นายคิดจะทำอะไรฮาร์วีย์?!”
อายะ มินาโมโตะกระทืบเท้าออกจากฝูงชนขณะที่เธอบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์เอาไว้ เธอจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว
“นายรู้ใช่ไหมว่าที่นี่มันที่ไหน?”
“นี่คือถิ่นของตระกูลทอมป์สัน วันนี้เป็นพิธีเปิดโรงแรมพอทโฮล!
“แขกทุกคนที่มาที่นี่ล้วนเป็นบุคคลสำคัญจากแวดวงสังคมชั้นสูงและแวดวงธุรกิจทั่วโลก!
“นายมีสิทธิ์อะไรมาที่นี่? กล้าดียังไงมาทำตัวกักขฬะแบบนี้!
“ถึงนายจะอยากมีเอี่ยวในเรื่องนี้ แต่นายควรพิจารณาว่าตัวเองสามารถแข่งขันกับตระกูลทอมป์สันได้หรือไม่!
“นายคิดว่าตำแหน่ง ‘สิบตระกูลชั้นนำของประเทศ H อันยิ่งใหญ่’ มีไว้โชว์เฉย ๆ หรือไง?
“ฉันขอเตือนนายไว้เลยนะ! นายรีบปล่อยพี่สาวฉันมาจะดีกว่า!
“ถ้านายทำให้นายน้อยทอมป์สันโกรธ จะเกิดเรื่องเลวร้ายตามมาได้!”
ซากุระตะโกนเสริม “ใช่! ปล่อยฉันนะ นายยอร์ก! กล้าดียังไงมาอาละวาดที่นี่! นายน้อยทอมป์สันจะไม่ปล่อยให้นายรอดไปได้แน่!”
แต่ฮาร์วีย์ยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น โดยไม่สนใจคำขู่ของเธอ “เธอวางยาภรรยาของฉันและลักพาตัวคนสนิทของฉันไป ซากุระเธอไปเอาความมั่นใจพวกนี้มาจากไหน? เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ งั้นเหรอ?”
หากฮาร์วีย์ไม่มีแผนรองรับ ชาวประเทศหมู่เกาะอาจหลอกเขาได้สำเร็จ
“พ่อหนุ่ม แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่านายเป็นใคร…”
“แต่นายทำพิธีเปิดโรงแรมพอทโฮลพังไม่เป็นท่า!”
“ไม่ใช่แค่นายจะทำให้นายน้อยทอมป์สันขุ่นเคืองเท่านั้น แต่นายยังฝ่าฝืนกฎหมายด้วย!”
ชายอ้วนพุงพลุ้ยลุกขึ้นจากที่นั่งในขณะที่เขาพูดอย่างโอ้อวด เขาอยากจะเป็นฮีโร่ของวันนี้ เขาพูดอย่างเป็นธรรมราวกับว่าเขาเป็นตัวแทนของความยุติธรรมและความดี “ฉันจะแนะนำนายให้นะ วางอาวุธลงแล้วมอบตัวจะดีกว่า!”
“มิฉะนั้น ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!”
“นายจะต้องติดคุกหรือไม่ก็ต้องจบชีวิตลงที่นี่!”
คนอีกหลายร้อยคนพยักหน้าตามคำพูดของเขา พวกเขาจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยความดูถูก ต่างพากันคิดว่าเขาเป็นคนงี่เง่าและเป็นพวกนอกกฎหมาย
‘นี่คือโรงแรมพอทโฮล! คิดว่าจะมาทำตัวกร่างที่นี่ได้หรือไง?’
“ไม่ว่าจะเป็นตระกูลทอมป์สันหรือวังมังกร สำหรับพวกเขาแล้วการจะจบชีวิตนายก็ง่ายเหมือนกันฆ่ามดฆ่าแมลง!”
“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างฉันกับผู้หญิงจากประเทศหมู่เกาะ” ฮาร์วีย์ยังคงไม่แยแส “นี่เป็นปัญหาของเรา เราจะแก้มันเอง
“ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย นี่เป็นเรื่องส่วนตัว
“พอฉันพาเธอไปแล้ว ทุกอย่างจะจบลง
“ฉันเป็นคนมีเหตุผล
“หลังจากที่ฉันจากไป ฉันจะมอบเงินจำนวนสิบห้าล้านเจ็ดแสนดอลลาร์เพื่อชดเชยการสูญเสียของพวกคุณ
“แต่ถ้าคุณยังไม่มีสามัญสำนึกและยืนกรานที่จะแกว่งเท้าหาเสี้ยน ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะบดขยี้พวกคุณบางคนก่อนที่จะพาผู้หญิงคนนี้ไป
“คืนนี้ไม่มีใครหยุดฉันได้ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลทอมป์สันหรือวังมังกร…”
ฮาร์วีย์ดีดนิ้วแล้วชี้ไปที่ซากุระ
ขณะที่เขาทำเช่นนั้น ไทสันก็ปรากฏตัวขึ้น ไทสันหัวเราะเบา ๆ เขาเดินไปหาซากุระ ตามด้วยลูกน้องของเขาอีกสองสามคน
มีเด็กสองสามคนในฝูงชนที่บังเอิญฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เล็กน้อยและต้องการทำตัวเหมือนฮีโร่ พวกเขากระโจนเข้าใส่ไทสันและพยายามขัดขวางเขาไว้ แต่ไทสันเอาชนะพวกเขาและทำให้พวกเขาล้มลงกับพื้นโดยไม่ทันได้กะพริบตา
สีหน้าของซากุระบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด เธอไม่คิดว่าฮาร์วีย์จะโหดเหี้ยมขนาดนี้
เขาเพิกเฉยแม้แต่กฎพื้นฐานที่สุดและกล้าที่จะจัดการกับผู้คนมากมายในที่สาธารณะโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
เธอพูดอะไรไม่ออก ในไม่ช้า ไทสันก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เขายกมือขึ้นแล้วเหวี่ยงมันลงเพื่อตบแก้มเธออย่างรุนแรง แรงกระแทกดังกล่าวทำให้เธอล้มลง เขาจับมือเธอแล้วลากเธอออกไป
“อวดดี! นายอวดดีเกินไปแล้ว!”
ชายอ้วนที่เอ่ยปากพูดก่อนหน้านี้มองไปยังที่เกิดเหตุด้วยสีหน้าสยดสยอง “ฉันไม่สนหรอกว่าพวกนายจะโกรธเคืองอะไรกันมา!
“แต่นี่มันถิ่นของตระกูลทอมป์สัน!
“ถ้านายทำอะไรบุ่มบ่ามที่นี่ นายต้องถูกจัดการแน่นอน!”
