ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2192
อลิซยิ้มเย้ยหยันให้ฮาร์วีย์
“งั้นก็ลองหยุดเราดูสิ! ฉันอยากเห็นว่าใครในมอร์ดูจะกล้าต่อกรกับวังมังกรของเรา!”
ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ อย่างขบขัน
“ดุเดือดจริงๆ ฉันชอบนะ แต่ก็หวังว่าจะดุเดือดแบบนี้ไปได้ตลอด
“เพราะถ้าเธอกลัวจนหัวหดและจบลงด้วยการคุกเข่าอ้อนวอนขึ้นมาล่ะก็ ทั้งตระกูลของเธอก็จะเป็นได้แค่พวกขี้ขลาด!”
“เฮอะ! ยังไม่เลิกอวดดีอีกเหรอ?!”
อลิซตวาด ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
“ในเมื่อนายหน้ามหัศจรรย์ขนาดนี้ ฉันจะให้โอกาสนายโทรหาใครสักคน”
อลิซโบกมือเป็นสัญญาณให้สมาชิกวังมังกรยั้งมือเอาไว้ก่อน
“ฉันอยากจะดูว่านายมีใครคอยหนุนหลังอยู่ ฮาร์วีย์ ยอร์ก!”
ฮาร์วีย์ยิ้มยังไม่สะทกสะท้านต่อคำเย้ยหยันของเธอ
“ดีละ ถ้าอย่างนั้น ฉันเดาว่าฉันควรต้องขอบคุณตระกูลของเธอสักหน่อย”
ยังคงยิ้ม เขากดหมายเลข
“สวัสดี ผู้อาวุโสฮอแรน ผมเกรงว่าต้องปล่อยให้คุณเป็นคนจัดการในครั้งนี้”
ทันใดนั้นรถเก๋งไทเกรสก็วิ่งเข้ามาใกล้โรงแรมพอทโฮลในระยะสามร้อยฟุต
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของตระกูลทอมป์สันต้องการจะหยุดรถเรานั้นเอาไว้ แต่เมื่อเห็นป้ายทะเบียนของรถ ดวงตาของพวกเขาก็กระตุกด้วยความวัด
บางคนถึงกับตบหน้าตัวเองแล้วทำเป็นสลบอยู่กับพื้นแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
ชายฉกรรจ์ในชุดดำหลายคนเดินออกมาจากรถ อาวุโสคนหนึ่งซึ่งสวมชุดแบบดั้งเดิมแสนสง่างามเดินตามหลังพวกเขามา ขณะที่พวกเขาพาผู้อาวุโสคนดังกล่าวเข้าไปในห้องโถงของโรงแรม
สมาชิกของวังมังกรต้องการขวางผู้มาเยือนเหล่านี้ แต่รูม่านตาของพวกเขาต้องหดตัวลงด้วยความสยดสยองหลังจากเห็นตราบนหน้าอกของพวกเขา
หน่วยมังกรลับ!
ในบรรดาเสาหลักของประเทศ H วังมังกรรับผิดชอบเรื่องภายนอก ในขณะที่หน่วยมังกรลับมุ่งเน้นไปที่กิจการภายใน
พูดง่าย ๆ ก็คือหน่วยมังกรลับเป็นนายที่แท้จริงภายในพรมแดนของประเทศ H พวกเขาคือผู้มีอำนาจระดับสูง!
ชายที่เป็นผู้นำกลุ่มไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเพย์ตัน ฮอแรน หัวหน้าหน่วยมังกรลับ
ใบหน้าของเขาว่างเปล่าไร้อารมณ์ เมื่อเขาเห็นว่าปืนหลายสิบกระบอกจ่อไปที่ศีรษะของฮาร์วีย์ ริมฝีปากของเขาชบเม้มอย่างไม่พอใจ และดวงตาของเขาก็เย็นชา
“กล้าดียังไง?!” เขาตวาดออกมาด้วยความไม่พอใจ
“นายเป็นใครกัน?!”
ผู้คนที่ถูกเรียกว่าพวกชนชั้นสูงในหมู่ฝูงชนอยากจะตวาดเขากลับไป แต่เมื่อเห็นว่าชายที่พวกเขาคิดจะโต้ตอบด้วยคือเพย์ตัน โฮแรนก็มีชื่อเสียง พวกเขาทุกคนก็ก้าวถอยอย่างลนลานราวกับเต่าที่กลัวหัวหดอยู่ในกระดอง
เพย์ตันก้าวไปข้างหน้าโดยไม่สนใจพวกสวะโสมมเหล่านี้เลย
ท่าทางของเขาสงบและสำรวม และเขามีออร่าที่แข็งแกร่ง ทันทีที่เขาก้าวไปข้างหน้า ผู้คนนับสิบก็หลีกทางให้เขาโดยไม่ปริปากเลยสักคำ
แม้แต่อลิซและเชอริลที่ดุร้ายและก้าวร้าวก็จำเขาได้ในทันที
เชอริลรีบไปข้างหน้า มีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้างดงามของเธอ
“นายท่านฮอแรน! วันนี้คุณมาทำอะไรที่นี่”
“การปรากฏตัวของนายท่านถือเป็นเกียรติของโรงแรมเล็ก ๆ แห่งนี้อย่างแท้จริง!”
“สวัสดีค่ะ คุณปู่ฮอแรน” อลิซพูดพร้อมกับฝืนยิ้ม
เธอไม่แน่ใจว่าการปรากฏตัวของเพย์ตันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเพราะเหตุใดกันแน่
ถึงกระนั้น การมาปรากฏตัวที่นี่ของเขาก็เพียงพอที่จะทำให้หางตาของเธอกระตุกด้วยความไม่สบายใจ
แต่เพย์ตันเพิกเฉยต่อคำทักทายของพวกเธอและปฏิบัติต่อพวกเธอราวกับธาตุอากาศ ไม่สำคัญเลยสักนิดว่าพวกเธอจะเป็นสมาชิกจากสิบตระกูลอันดับแรกหรือไม่ เขากลับเดินตรงไปหาฮาร์วีย์แทน
เพี๊ยะ!
สมาชิกวังมังกรที่ยืนอยู่ใกล้เขาที่สุดถูกส่งให้ลอยออกไปทันที
สมาชิกที่เหลือของวังมังกรดูตื่นตระหนก พวกเขากำลังจะเปลี่ยนการเล็งปากกระบอกปืนไปที่เพย์ตันแทน
“หยุด! อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามนะ!” อลิซสั่ง สีหน้าของเธอแย่ลง
