ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2207
ชายในเครื่องแบบสี่คนเดินเข้ามาหาฮาร์วีย์พร้อมอาวุธปืนในมือ พลซุ่มยิงสองสามคนเล็งปืนไรเฟิลไปที่หัวของฮาร์วีย์จากระยะไกลและพร้อมที่จะยิงได้ทุกเมื่อ
ทีแกนหรี่ตาลงด้วยความพึงพอใจขณะที่ยิ้มแล้วกดโทรออก
“พี่อลิซ ผมทำตามที่พี่ขอแล้ว พี่อยากจะมาดูด้วยตัวเองไหม?
“ผมมั่นใจว่าการได้เห็นคนหยิ่งจองหองถูกทำให้อับอายจะทำให้พี่อารมณ์ดีได้อย่างน้อยก็สักสองสามวันแน่นอน”
“ได้! ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”
เสียงหัวเราะที่คมชัดดังออกมาจากทางโทรศัพท์
ไม่นานนัก อลิซและเชอริลก็เดินเข้ามาในวอร์ดของโรงพยาบาลด้วยรอยยิ้มที่สดใส ทั้งคู่สวมเดรสสั้นของจิวองชี่ที่เน้นส่วนเว้าส่วนโค้งของพวกเธอ
เมื่อทั้งสองเห็นฮาร์วีย์กลายเป็นนักโทษหลังจากที่เย่อหยิ่งในโรงแรมพอทโฮล ความสุขบนใบหน้าของพวกเธอก็เบ่งบาน
พวกเธอคิดว่าพวกเธอจะต้องเตรียมการมากกว่านี้ก่อนที่จะสามารถบดขยี้ฮาร์วีย์ได้ในที่สุด
ทว่า การแก้แค้นก็มาถึงในไม่ช้า!
‘สุดท้ายนายน้อยทอมป์สันก็ได้วางแผนทุกอย่างไว้แล้ว!’
‘ฮาร์วีย์เก่งเรื่องการต่อสู้ แล้วยังไง?’
‘เขามีอำนาจ แล้วยังไง?’
‘อิทธิพลของเขาไม่มีขอบเขต แล้วยังไง?’
‘ต่อหน้ากองกำลังทหารของประเทศ สิ่งเหล่านั้นไม่ได้มีความหมายอะไรเลย! พวกมันเป็นเพียงสิ่งที่ไร้ประโยชน์เท่านั้น!’
ราเชลและคนอื่น ๆ กัดฟันด้วยความโกรธยิ่งกว่าสิ่งใด ใครก็ตามที่มีตาจะสามารถบอกได้ว่าทีแกนกำลังหาเรื่องฮาร์วีย์อย่างชัดเจน
หัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดูถูกดูหมิ่นอย่างที่สุด
มันเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้!
น่าเสียดายที่ทีแกนมาจากตระกูลเดียวกับนายใหญ่ของหลงเหมิน
ในขณะที่คนอื่นอาจกลัวหลงเหมิน แต่นั่นไม่ใช่กรณีของทีแกน
แผนของเฮกเตอร์นั้นเรียบง่าย เขาต้องการรุกฆาตฮาร์วีย์
เขาสามารถชนะการต่อสู้ได้โดยอยู่ห่างจากศัตรูของเขาหลายพันไมล์
นายน้อยจากโวลซิ่งคนนี้ค่อนข้างมีความสามารถ เจ้าเล่ห์ และมีอิทธิพลจริง ๆ
เขายังใจเย็นพอที่จะวางแผนดำเนินการจัดการฮาร์วีย์ให้เด็ดขาดโดยไม่พลาดอย่างรวดเร็ว
ฮาร์วีย์โบกมือห้ามราเชลและสาวกหลงเหมินคนอื่น ๆ ไม่ให้ดำเนินการใด ๆ
ในเมื่อทีแกนกล้าที่จะเปิดเผยชื่อของค่ายอาวุธเหล็ก แสดงว่าเขาค่อนข้างจะมั่นใจในโอกาสที่จะประสบความสำเร็จของเขา
หากมีการต่อสู้เกิดขึ้น สาวกของหลงเหมินที่ไร้อาวุธจะต้องได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอน
“ผมคิดมาเสมอว่าเฮกเตอร์ ชายผู้มีบรรดาศักดิ์เป็นหนึ่งในสี่นายน้อยแห่งโวลซิ่งจะมีกลยุทธ์ที่ชัดเจน”
ฮาร์วีย์เดินไปข้างหน้าอย่างไร้อารมณ์ ปืนสีดำสนิทไม่มีค่าอะไรในสายตาของเขา
“ดูเหมือนว่าผมจะประเมินเขาสูงเกินไป
“เขาทั้งใจแคบ อาฆาตพยาบาท เอะอะเรื่องเล็กน้อย…
“แผนของเขาธรรมดาจริง ๆ”
“ไอ้สารเลว! กล้าดียังไง?!”
เชอริลโกรธมาก เธอเริ่มกระโดดขึ้น ๆ ลง ๆ ราวกับคนบ้า
“นายน้อยทอมป์สันไม่ใช่คนที่นายจะดูถูกได้ง่าย ๆ นะฮาร์วีย์ ยอร์ก!
“เขาสามารถบดขยี้นายได้ด้วยนิ้วเดียว!
“คนต่ำต้อยอย่างนายมีสิทธิ์อะไรที่จะไปท้าทายเขา?!”
ทีแกนหัวเราะเบา ๆ เขาจุดซิการ์เส้นยาวและบางโดยไม่แคร์โลกแม้จะอยู่ในโรงพยาบาลก็ตาม เขาสูดซิการ์ลากยาวก่อนจะพ่นควันใส่หน้าฮาร์วีย์
“ใจเย็น ๆ เชอริล… จะไปเถียงเอาอะไรกับคนพรรค์นี้?
“พาเขากลับไปที่สำนักงานใหญ่ เรามีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อย”
“ไม่ต้องรีบหรอกพี่ทีแกน มีคนอื่นรอดูอยู่!”
เชอริลหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดโทรออก
ฮาร์วีย์มองพวกเขาด้วยความสนใจเล็กน้อย จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาเพื่อส่งข้อความ
ทีแกนและคนอื่น ๆ เห็นสิ่งที่ฮาร์วีย์กำลังทำ ความดูถูกเหยียดหยามในสายตาของพวกเขาเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า
‘ทั้งค่ายอาวุธเหล็กอยู่ที่นี่!’
‘ใครจะกล้าท้าทายฟิลิป สตีล?!’
‘เทพสงครามที่แท้จริง?!’
