ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2226
จูน ลียังคงคิดว่าฮาร์วีย์ ยอร์กอวดเก่ง และเอาแต่เสแสร้งเป็นคนที่เขาไม่ใช่
ฮาร์วีย์ถอนหายใจ เขาตัดสินใจให้โอกาสเฮเซล มาโลนเป็นครั้งสุดท้าย
“เฮเซล แม้ว่าความทรงจำระหว่างเราจะมีแต่เหตุการณ์ที่ไม่ดีนัก แต่อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่เหรอ?
“คุณแน่ใจหรือว่าต้องการทำลายความสัมพันธ์ทั้งหมดระหว่างเรา”
“เราสองคนน่ะมาจากคนละโลก! พ่อของฉันเป็นคนบังคับให้ฉันคบหาคนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว…
“เราควรทิ้งอดีตพวกนั้นไปซะ!”
“ดี ในเมื่อทุกคนในครอบครัวต้องการแบบนี้ เพราะงั้นผมจะลืมเรื่องการแต่งงานพวกนี้ไป” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น
“ดีนี้อย่างน้อยนายก็ยังค่อนข้างมีเหตุผล…” จูนตอบโดยไม่มีท่าทีสำนึกผิด
“และอย่างที่สาม ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณถูกไล่ออกจากไคเซ็น กรุ๊ป! นายน้อยวอล์คเกอร์ไม่ต้องการให้ นายไปทำงานที่นั่นอีกต่อไป!
“ถ้านายอยากจะอยู่ในมอร์ดูและรุ่งเรืองจริง ๆ นายต้องพึ่งพาความแข็งแกร่งของตัวเอง!
“ฉันกับเฮเซลจะไม่ช่วยนายอีกต่อไปแล้ว!
“ฉันหวังว่านายจะไม่มารบกวนครอบครัวของฉันและไคเซ็น กรุ๊ปอีกต่อไปด้วย!
“เพราะเห็นแก่เฮเซล นายน้อยวอล์คเกอร์ถึงได้เกรงใจนายอยู่บ้าง
“แต่ในเมื่อนายไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเฮเซลอีกต่อไป นายน้อยวอล์คเกอร์ก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำเช่นนั้นอีกต่อไปแล้ว!”
ฮาร์วีย์ยิ้มหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น จากนั้นก็หันสายตาไปทางสตีเว่น
“คุณแน่ใจเหรอว่าต้องการจะให้ผมออก? นายน้อยวอล์คเกอร์”
“ฉันไล่นายออกไม่ได้หรือไง?” สตีเว่นถามอย่างใจเย็น
“ในเมื่อฉันใช้เส้นสายพานายเข้าไปทำงานที่ไคเซ็น กรุ๊ปได้ แค่พูดคำเดียวทำไมฉันจะเตะนายออกไปไม่ได้!
“อย่าคิดว่าแค่ได้เซ็นสัญญาแค่ไม่กี่ฉบับ จะทำให้นายสามารถอยู่ในไคเซ็น กรุ๊ปได้!
“ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเพราะฉันให้อำนาจกับนายเพราะเห็นแก่เฮเซล!
“แต่นายกลับขโมยเครดิตทุกอย่างที่ฉันทำไป แล้วใช้โอกาสนั้นมาดูหมิ่นฉัน?!
“ถ้าฉันไม่ไล่คนเลว ๆ อย่างนายออกจากบริษัท จะให้ฉันรอจนจนอกแตกตายหรือไง?
“ลงชื่อในใบลาออกนี้ ฉันเตรียมไว้ให้นายแล้ว!”
สตีเว่นโยนจดหมายลาออกที่พิมพ์มาแล้วลงบนโต๊ะ สิ่งที่เหลืออยู่คือให้ฮาร์วีย์ลงนาม
จูนโยนปากกาของมงต์บลองค์ ต่อหน้าฮาร์วีย์แล้วอุทานว่า “เซ็นซะสิ!
“หลังจากลงนามเสร็จแล้ว นายก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับไคเซ็น กรุ๊ปและครอบครัวมาโลนอีก!
“หลังจากดื่มชากันเสร็จแล้ว เรายังต้องมุ่งหน้าไปยังโรงแรมไคเซ็นเพื่อร่วมงานเลี้ยงขอบคุณของสาขาหลงเหมินแพงมอร์ดูด้วย!”
หลังจากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับงานเลี้ยงขอบคุณ ซึ่งเป็นโอกาสที่จะได้พบกับหัวหน้าสาขาที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่ด้วยตัวเอง…
ดวงตาของเฮเซลส่องประกายแวววาว ในสายตาของเธอ บุคคลที่ยิ่งใหญ่แบบนั้นถือเป็นคนรุ่นใหม่ที่มีพรสวรรค์ที่แท้จริง
เธอได้แต่คิดไปว่าเธอจะมีโอกาสได้เป็นเพื่อนกับหัวหน้าสาขาคนนี้หรือไม่…
ฮาร์วีย์หยิบปากกาและหมุนมันในมือ
“ผมจะเซ็นใบลาออกให้ก็ได้” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น
“จะเอาเงินนี่ไปด้วยก็ยังได้
“แต่หลังจากที่ผมรับเงินและเซ็นชื่อในกระดาษแผ่นนี้แล้ว ผมก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวมาโลนอีกต่อไป
“ผมไม่ใช่คนที่ตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับครอบครัวนี้อย่างไรเยื่อใย แต่เป็นเพราะความต้องการของพวกคุณทุกคนเอง…”
ฮาร์วีย์ยื่นมือเข้าช่วยครอบครัวมาโลนเพราะเห็นแก่เคลลี่…
แต่หลังจากเห็นทั้งครอบครัวเป็นแบบนี้ เขาก็ได้จะถอนหายใจ
ทั้งที่ได้รับความปรารถนาดีจากฮาร์วีย์ แต่พวกเขาก็ยังประณามยามเหยียดกัน…
งั้นก็ช่างมันเถอะ!
