ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2249
สมาชิกกองบังคับคดีทุกคนตื่นเต้นเมื่อเห็นอาวุธดังกล่าว
มาวิสส่งยิ้มชั่วร้ายไปยังฮาร์วีย์ “ฮาร์วีย์ นายเสร็จแน่! เสร็จแน่!
“อาวุธนี้เป็นตัวแทนของเจตจำนงอันแน่วแน่ของนายท่านหัวหน้ากองบังคับคดีของหลงเหมิน!
“ถ้านายกล้าต่อต้าน สมาชิกหลงเหมินหลายล้านคนจะตามล่านาย!”
ฮาร์วีย์อาจทรงพลัง แต่จูปิเตอร์ได้มาถึงระดับของเทพแห่งสงครามแล้ว
ยิ่งกว่านั้น อาวุธนี้ยังเป็นตัวแทนของเจตจำนงอันแน่วแน่ของหัวหน้ากองบังคับคดีด้วย เมื่อเรื่องดำเนินมาถึงจุดนี้แล้ว ฮาร์วีย์ยังจะกล้าต่อต้านอีกหรือ?
ถ้าเขาทำเช่นนั้น เขาจะต้องพบกับความตายอย่างแน่นอน
ใบหน้าของจัสตินดูน่าเกลียดมาก เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “หัวหน้าสาขา อาวุธนั่นน่าจะเป็นของจริง ต่อให้เป็นคุณก็เถอะ คุณก็ยังต้องคุกเข่าต่อหน้ามัน”
แต่ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็นว่า “ซามูเอล บาวเออร์ยังไม่ดีพอที่จะให้ผมคุกเข่าต่อหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ แล้วไอ้อาวุธบ้านี่จะทำอะไรผมได้”
“นี่คุณพูดเล่นหรือเปล่า?”
จัสตินอึ้งไปชั่วขณะ ความตกใจอย่างไม่น่าเชื่อถูกเขียนขึ้นทั่วใบหน้าของเขา
เขาเคยเผชิญหน้ากับฮาร์วีย์มาก่อน ด้วยเหตุนี้ เขาจึงรู้ได้อย่างแจ่มชัดว่าหัวหน้าสาขาหนุ่มคนนี้ไม่เคยพูดเกินจริง
จะเป็นไปได้หรอ? ที่แม้แต่นายท่านบาวเออร์ก็หยุดฮาร์วีย์ไว้ไม่ได้?!
จูปิเตอร์ไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างคนทั้งสอง เขาเดินไปข้างหน้าอย่างเย่อหยิ่ง เขาเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ยอร์ก! อาวุธนี้ก็เปรียบเสมือนนายท่านหลงเหมิน เพราะงั้นรีบคุกเข่าซะ!
“ไม่อย่างนั้น นายจะต้องตาย!
“และสมาชิกหลงเหมินทุกคน! อยากตายงั้นเหรอ? รีบคุกเข่า!”
สมาชิกหลงเหมินทุกคนในห้องโถงมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง บางคนรู้สึกว่าขาของพวกเขาอ่อนแรงลงด้วยความกลัวและเริ่มคุกเข่าโดยไม่รู้ตัว
ฮาร์วีย์ไม่สนใจเรื่องกองบังคับคดีของหลงเหมินเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่ใช่กับสมาชิกหลงเหมิน สำหรับพวกเขาแล้ว กองบังคับคดีนั้นสูงส่งและยิ่งใหญ่พอที่จะทำให้พวกเขาต้องคุกเข่า
“ยืนให้มั่น! ห้ามไม่ให้ใครคุกเข่าทั้งนั้น!”
ฮาร์วีย์ออกคำสั่ง ทำหน้าเย็นชาด้วยความเมินเฉย
“พวกนายรู้เหรอว่าอาวุธที่อยู่ในมือของเขาเป็นของจริงหรือเปล่า? พวกเขาไม่มีสิทธิ์เรียกร้องให้พวกนายคุกเข่า!
“ทุกคนคือสมาชิกของหลงเหมิน เป็นผู้พิทักษ์ที่ยืนอยู่แนวหน้าของประตูตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศ!
“ลูกผู้ชายเขาไม่คุกเข่ากันง่าย ๆ หรอก! กับอีแค่อาวุธชิ้นเดียวจะยอมคุกเข่าได้ยังไง!”
คำพูดของเขาเพิ่มทำให้บรรยากาศฮึกเหิมขึ้น
พวกสมาชิกสาขาชะงักไป พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยสายตาที่ร้อนแรง
หัวหน้าสาขาพูดถูก!
ทำไมพวกเขาต้องคุกเข่าทั้งที่ยังไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ
‘เห็นศิษย์ของหลงเหมินเป็นอะไร?!’
“ฮาร์วีย์! นายอวดดีและใจกล้าเกินไปแล้ว!”
จูปิเตอร์ดูเย็นชามาก
“ในเมื่อนายเลือกเส้นทางนี้ งั้นฉันจะบอกนายเอาไว้เลย อาวุธชิ้นนี้ไม่ได้เป็นเพียงสัญลักษณ์ธรรมดา ๆ แต่ยังมันเป็นอาวุธวิเศษอีกด้วย!
“ฉันจะใช้อาวุธชิ้นนี้ฆ่านาย คนที่ทำตัวกระด้างกระเดื่องต่อกองบังคับคดีคืนนี้!
“ฉันจะบอกเอาไว้เลยนะว่าทักษะง่อย ๆ ของนายไม่ได้มีความหมายอะไรต่อหน้าสมาชิกกองบังคับคดี!”
จูปิเตอร์ก้าวไปข้างหน้าอย่างเย็นชา เขาแกว่งอาวุธในมือ
“วันนี้ฉันจะตีให้นายร้องเหมือนหมาและฆ่านายทิ้งซะ!”
เขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและความเย่อหยิ่ง
ด้วยความกล้าหาญของเขาในระดับเทพสงครามและความเฉียบคมของอาวุธในมือ เขามั่นใจว่าการจะทำลายฮาร์วีย์ย่อมง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก
ฮาร์วีย์เหลือบมองอาวุธดังกล่าวก่อนจะถอนหายใจ “มันแย่จริง ๆ ที่อาวุธดี ๆ ต้องตกไปอยู่ในมือของคนเลว”
ทันใดนั้น ราเชลก็ยืนอยู่ตรงหน้าฮาร์วีย์และอุทานว่า “หัวหน้าสาขา ให้ฉันจัดการกับเขาเถอะ!”
