ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2261
สายตาของฮาร์วีย์จริงจังและรุนแรง
เขาเจอเทเรซ่า ทอมป์สันในสถานที่ที่ถูกสงสัยว่าลิเลียนถูกจับเป็นตัวประกันไว้
นี่เป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือถูกวางแผนเอาไว้?
ความคิดนับไม่ถ้วนแล่นเข้ามาในหัวของฮาร์วีย์ แต่เขาก็ยังแสดงท่าทีประหลาดใจ
“อ้าว! คุณนี่เอง!
“บังเอิญจังเลย แต่น่าเสียดายที่ผมมีธุระ ไว้ค่อยคุยกันนะ”
เมื่อเทเรซ่าเห็นว่าฮาร์วีย์กำลังจะจากไป เธอก็จับมือเขาไว้อย่างดื้อรั้น
“เดี๋ยวก่อน! ฉันยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย ผู้ช่วยชีวิตของฉัน” เทเรซ่าพูดเบา ๆ
“ฉันเทเรซ่านะ”
ใบหน้าของเทเรซ่าอยู่ใกล้จนเกือบจะติดกับใบหน้าของฮาร์วีย์ ริมฝีปากของเธอมีรอยยิ้มที่สดใส ดวงตาของเธอเป็นประกาย
กลิ่นหอมเฉพาะตัวของหญิงสาวโชยเข้าจมูกของฮาร์วีย์และทำให้เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ฮาร์วีย์ปล่อยมือของเธอตามสัญชาตญาณและถอยหลังหนึ่งก้าวทันที
“มันไม่เหมาะสมที่เราจะโดนตัวกันแบบนี้คุณทอมป์สัน อีกอย่าง เรียกผมว่าฮาร์วีย์เถอะ หากคุณจะเอาแต่เรียกผมว่าผู้ช่วยชีวิตของคุณ ผู้คนอาจคิดว่าเรากำลังถ่ายทำภาพยนตร์หรืออะไรทำนองนั้น”
เทเรซ่าหัวเราะอย่างเขินอายกับคำพูดของฮาร์วีย์
“ก็ได้ ฉันจะเชื่อฟังคุณ
“แต่นี่เป็นเรื่องบังเอิญที่วิเศษมาก! หลังจากที่คุณช่วยฉันไว้ ฉันก็ไม่เคยหาคุณเจอแม้จะส่งคนไปตามหาคุณมากมายแค่ไหนก็ตาม ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมาเจอคุณที่นี่!
“คุณอาศัยอยู่ที่นี่เหรอ?
“ฉันมาที่ลาสเวกัสเพื่อทำธุระนิดหน่อย ฉันพักอยู่ที่ห้องสวีทข้างบนสกาย คาสิโน พาเลซนี่เอง
“ขึ้นไปคุยกันข้างบนก่อนไหม? ฉันจะได้เลี้ยงอาหารคุณด้วย!”
ความหลงใหลของเทเรซ่านั้นชัดเจน ดูเหมือนเธอจะดีใจมากที่ได้เจอกับฮาร์วีย์
ฮาร์วีย์ต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เมื่อเขาได้ยินว่าเทเรซ่าพักอยู่ในห้องสวีท ดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย
“ในเมื่อคุณมีน้ำใจขนาดนั้น เราขึ้นไปดื่มสักแก้วข้างบนกันก็ได้ ท้ายที่สุดโอกาสที่เราจะได้พบกันก็ไม่ได้มีมาทุกวัน”
“คุณต้องการดื่มแค่แก้วเดียวเหรอ? หรือคุณต้องการดื่มมากกว่านั้น?”
เทเรซ่าโน้มตัวเข้าไปใกล้ใบหูของฮาร์วีย์และกระซิบเบา ๆ
“ผู้ช่วยชีวิตที่รักของฉัน… คุณจะไม่พยายามฉวยโอกาสเมื่อคุณทำให้ฉันเมาใช่ไหม?”
น้ำเสียงที่ยั่วยวนของเธอทำให้ฮาร์วีย์ปวดหัว
เขานึกถึงเรื่องที่ว่าเขาจะต้องตามหาลิเลียนข้างในบริเวณห้องพัก ดังนั้นเขาจึงยิ้มให้เทเรซ่าโดยไม่ตอบเธอตรง ๆ
“ทำไม? กลัวเหรอ?
“ถ้าคุณกลัวผมก็จะไม่ตามคุณขึ้นไป
“ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะ”
เมื่อเห็นว่าฮาร์วีย์ต้องการทำให้เธอรู้สึกผิด เทเรซ่าจึงจับมือของฮาร์วีย์ไว้แน่นและหัวเราะคิกคักอย่างเขินอาย
“คราวนี้คุณจะหนีไปไหนไม่ได้แล้ว! คุณจะต้องไปกับฉัน!”
เทเรซ่าพาฮาร์วีย์ไปยังบริเวณห้องพักขณะที่จับมือเขาไว้ตลอดทาง จากนั้นเธอก็ใช้บัตรห้องพักของเธอเพื่อเปิดลิฟต์ส่วนบุคคล
โทรศัพท์ของเทเรซ่าดังขึ้นทันทีที่ทั้งสองเดินออกมาจากลิฟต์ เธอไม่คิดที่จะปิดบังอะไรต่อฮาร์วีย์และรับสายทันที
เสียงของชายคนหนึ่งดังก้องไปทั่วโถงทางเดินที่ว่างเปล่าจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์
“แย่แล้วครับซีอีโอทอมป์สัน!” ชายคนนั้นตะโกนอย่างกระวนกระวาย
“คนของเราถูกจับเป็นตัวประกันอีกแล้ว! พวกเขาบอกว่าต้องการให้คุณมาที่นี่และคืนความยุติธรรมให้พวกเขาด้วยตัวคุณเอง!
“ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเขาจะตัดแขนขาของเราและโยนเราให้ปลากิน!
“คุณต้องกลับมาจากลาสเวกัสเดี๋ยวนี้ ซีอีโอทอมป์สัน!”
“ฉันเข้าใจแล้ว แสดงว่าคนเหล่านี้ปฏิเสธที่จะทำตามกฎ ก็ได้ ถือซะว่าการสูญเสียครั้งนี้เป็นบทเรียนสำหรับเรา
“แล้วพวกเขายังจับคนของเราเป็นตัวประกันอีกแล้วเหรอ?”
เทเรซ่า ซึ่งเคยทำตัวเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสาต่อหน้าฮาร์วีย์ บัดนี้ได้เผยถึงความสง่างามของเหล่าบรรดาคนร่ำรวยและมั่งคั่ง
“เราทำงานร่วมกับพวกเขาเพียงเพราะความเคารพ
“ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่จ่ายค่าของเท่านั้น แต่พวกเขายังจับคนของเราเป็นตัวประกันอีก?!
“ตลกสิ้นดี!
“ยื้อเวลาไว้ก่อน! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!
“ฉันจะเอาเงินคืนให้ได้! ฉันรับประกันได้เลย!”
เมื่อพูดจบเธอก็วางสายทันที
