ในหญ้าที่สูงชัน มีสัตว์อสูรขนาดใหญ่ที่ค่อยๆยื่นหน้าออกมา เผยให้เห็นใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัวของมัน
จู่ๆต้าซื่อก็รู้สึกถึงความผิดปกติทันที มันได้ชาร์จประกายไฟฟ้ารอบตัวมันทันที และแยกเขี้ยวเมื่อรู้สึกถึงภัยคุกคาม
ตรงทุ่งหญ้าที่อยู่ไกลๆนั้น มีหัวขนาดใหญ่เท่ารถเก๋งโผล่ขึ้นมา ดวงตาขนาดใหญ่เท่ากับตะเกียงจ้องมาที่พวกเกาเผิง มันจ้องอย่างเงียบๆก่อนจะหายตัวไปในพริบตา
‘นั่นมันอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์นี่’ หัวใจของเกาเผิงเต้นรัวทันทีที่เจอมัน
‘นี่ฉันหนีเสือปะจระเข้เหรอเนี่ย’
ที่ทะเลสาบมีกบผิวเขียวค่อยๆ กระโดดขึ้นมาบนฝั่งทีละตัว ดูเหมือนมันกำลังหนีอะไรสักอย่าง
กบผิวเขียวหันก่อนไปมองด้านหลัง มันเป็นอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์ที่โผล่ขึ้นจากผิวน้ำมองมาที่มัน
กบบางตัวก็ได้ระดมยิงลูกศรน้ำใส่อนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์
ลูกศรน้ำทำได้แค่เพียงทิ้งรอยถากไว้ที่เกล็ดของอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์เท่านั้น อนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์มองไปที่พวกกบและส่งเสียงคำรามต่ำๆออกมา
ลูกศรน้ำของพวกมัน ไม่สามารถทำอะไรมันไม่ได้เลย
จากนั้นมันก็เริ่มต้นบุฟเฟต์ของมันทันที มันพุ่งลงไปในทะเลสาบ เกิดคลื่นขนาดใหญ่
และแล้วบนผิวทะเลสาบแห่งนี้กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
แต่ข้างล่างนั้นไม่ใช่
การปรากฏตัวของมันที่ทะเลสาบแห่งนี้ทำให้เกาเผิงได้รู้ถึงขนาดที่แท้จริงของมัน
‘ตัวมียาวราวๆ 30 ถึง 40เมตรได้’
เกาเผิงรู้สึกทึ่งอย่างมาก แม้ว่ามันจะเลเวล 20 แต่ก็เก่งไม่แพ้สัตว์อสูรชนชั้นนักรบในพื้นที่อื่นเลย
เกาเผิงได้เจอพวกสัตว์อสูรสายพันธุ์ยักษ์มาหลายตัวแล้ว อย่างเช่น ตั๊กแตนปาทังก้าใบไม้แห้งและวิหคปีกสีเงินของอาจารย์มู่หลางทั้งสองก็ยังไม่ตัวใหญ่ขนาดนี้ เมื่อเทียบกับอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์ขนาดปกติแล้วก็เพียงแค่ 10เมตรเท่านั้นเอง
‘ไม่แปลกใจเลยที่มันเป็นเจ้าป่าของที่นี่’
จู่ๆ เกาเผิงก็รู้สึกได้ว่าที่ใต้ทะเลสาบได้มีบางอย่างเคลื่อนไหวในนั้น
‘ที่นี่ชักจะวุ่นวายเกินไปแล้ว’ เกาเผิงไปแอบเฝ้าดูอยู่พุ่มไม้ใกล้ๆ ทะเลสาบ
ผ่านไปสักพัก ก็มีหัวกลมๆลอยขึ้นมา หลายหัวทั้งเล็กและใหญ่
พวกมันดูโปร่งใส จนเห็นพวกเครื่องในของมัน
‘นั่นลูกอ๊อดรึเปล่า?’ เกาเผิงคาดเดา พอผ่านไปสักพักเขาก็ได้รับคำตอบทันที
พวกมันกระโดดออกจากทะเลสาบเผยให้เห็นหางที่ด้านหลังของพวกมัน พวกมันรีบออกจากทะเลสาบด้วยความเร็วสูง
พวกมันหนีตายกันอย่างเจ้าละหวั่น
ทำให้เกาเผิงได้รู้ว่าพวกกบผิวเขียวที่อยู่กันเป็นจำนวนแบบนี้แต่พวกกับไม่ได้ทำลายระบบนิเวศของที่นี่เลย สาเหตุก็มาจากการมาเยี่ยมชมบ้านของอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์นี่เอง
หลังจากผ่านไป 10นาทีอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์ก็โผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมา มันค่อยๆคลานออกไปหลังจากที่พอใจกับมื้ออาหารแล้ว
พออนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์ได้ออกไปจากที่ทะเลสาบได้พักใหญ่ พวกกบผิวเขียวก็ค่อยๆโผล่ออกมาจากที่ซ่อนพร้อมถึงพวกลูกอ๊อดด้วย พวกมันใช้เวลาพักใหญ่ถึงจะกลับลงไปในทะเลสาบอย่างเงียบๆ
แต่ก็มีบางตัวที่ไม่ระวังได้ถูกฝ่ามือที่เป็นโครงกระดูกขนาดใหญ่ จับมันเป็นหายออกไป
…..
ที่กองไฟได้มีกบเนื้อแน่นเสียบไม้ย่างอยู่ สีของมันเหลืองอร่าม
เกาเผิงฉีกเนื้อด้วยฟันของเขา น้ำซอสเกรวี่และกลิ่นของตะไคร้เสริมรสชาติให้เนื้อของกบอร่อยมากขึ้น ตาของเขาเปล่งประกายด้วยรสชาติที่อร่อยของมัน
ไม่แปลกใจเลยที่อนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์ถึงมาหาพวกมันบ่อยๆ รสชาติมันดีอย่างนี้นี่เอง
ทันใดนั้นก็มีเสียงกร็อบแกร็บของใบไม้แห้งดังมาจากด้านหลังของเกาเผิง เขาหันไปดูต้นเสียงทันที เขาพบเงาดำๆที่หลังต้นไม้ใหญ่ มองไปที่กบเสียบไม้ในมือของเขา
เขาเผิงมองดีก็พบว่ามันเป็นม้าสีดำสนิท
[ชื่อสัตว์อสูร] ม้าประกายนิล
[เลเวล] 14 (ชนชั้นขุนนาง)
[ระดับ] สูง
[คุณสมบัติ] ธาตุมืด
[จุดอ่อน] ธาตุน้ำแข็ง
หางของมันสะบัดเบา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันต้องการอะไร
ร่างของมันดำสนิทดูเหมือนเงาเลย
เกาเผิงหลับตาเพื่อฝืนความต้องการของตัวเองอย่างแรงกล้า
‘ฉันมีสัตว์อสูรเยอะแล้ว ฉันมีสัตว์อสูรเยอะแล้ว’ เขาสะกดจิตตัวเองเพื่อระงับนิสัยของนักสะสมเอาไว้
ม้าประกายนิลมันรู้ว่าเกาเผิงเห็นมันแล้ว มันจึงยิ้มใส่เกาเผิงโชว์ฟันเรียงขางของมัน
จากนั้นมันก็ร้อง ฮี้ และหันหลังกลับเข้าไปในป่า
เมื่อม้ามันหายไปแล้ว เกาเผิงก็หันกลับมากินกบต่อ เขาพบว่ากบที่ย่างได้หายไปทั้งหมด
‘เอ๋ กบที่ฉันย่างไว้หายไปไหน ใครบังอาจมากขโมยกบย่างของฉันไป’
เกาเผิงหันมามองต้าซื่อกับดัมมี่อย่างคาดโทษ
ดัมมี่ที่นั่งพิงที่ต้นไม้ใหญ่ มันนั่งเหยียดขาออกมา
ส่วนต้าซื่อก็นอนแผ่อยู่ที่พื้น หนวดของมันส่ายไปมา มันใช้เขี้ยวผลักใบไม้แห้งเล่น
เกาเผิงเริ่มดุดัมมี่ “ทำไมแกถึงขโมยกบย่างของฉันไป”
ดัมมี่มันจ้องท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอย มันไม่เข้าใจว่าเจ้านายมันกำลังพูดอะไร
“บอกมาซะดีๆว่าแกเอากบย่างที่อยู่บนตะแกรงของฉันไปใช่มั้ย” เกาเผิงถาม
ดัมมี่งุนงง ‘เจ้านาย ฉันเป็นโครงกระดูกนะ ทำไมเจ้านายถึงคิดว่าโครงกระดูกจะกินเนื้อได้’ ดัมมี่คิด
“เป็นเขา เป็นเขา” ต้าซื่อไม่พลาดโอกาสนี้ มันรีบส่งเสียงให้หัว ฟ้องเกาเผิงในทันที
ดัมมี่รู้สึกว่าตัวเองถูกใส่ร้าย มันจึงส่งเสียงโวยวายทันที
“ยอมรับซะเถอะว่านายเอาไป”
“ไม่”
“นายเอาไป ฉันเห็น”
ต้าซื่อพูดเยาะเย้ยทันที “นายกินเยอะ กินไปทั้งหมดเลย”
ดัมมี่ลุกขึ้นในทันที มันเดินไปที่ต้าซื่อ มันก้มไปยกต้าซื่อขึ้นมาและเขย่ามัน
ต้าซื่อที่ถูกเขย่ามากๆเข้า มันเริ่มเวียนหัวและอ้วกออกมา มีเศษขากบที่ยังไม่ย่อยอยู่ในกองอ้วก ต้าซื่อเห็นท่าไม่ดีแล้ว มันจึงใช้โอกาสนี้แกล้งตายทันที
เกาเผิงรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ต้าซื่อจะซนมากเกินไปแล้ว สงสัยต้องยืมมือดัมมี่ช่วยลงโทษมันสักหน่อยแล้ว
จู่ๆ ดัมมี่โยนต้าซื่อไปไกลๆและวิ่งไปหาเกาเผิงเพื่อคว้าตัวเขา
แขนของเกาเผิงถูกดึง ก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่าร่างของเขาถูกยกขึ้นไปในอากาศ เขาเห็นหัวของงูขนาดยักษ์โผล่ออกมาตรงทีที่เขายืนอยู่เมื่อกี้
เขาค่อยๆหันไปในป่า ก็พบว่ามีร่างของงูขนาดยักษ์ซ่อนอยู่ในนั้น
