ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2321
‘นี่เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า!’
‘เขามีฝีมือการต่อสู้ระดับพระกาฬตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ น่ากลัวจริง ๆ!’
ชายหน้าเหลี่ยมพบว่าตัวเองกลัวจนจับขั้วหัวใจ
ไม่แปลกใจเลยที่หัวหน้าของเขาบอกให้เขาระวังตัวเมื่อต้องปะทะกับฮาร์วีย์ ยอร์ก! หากเขาทำพลาด เขาก็จะไม่มีทางหลุดพ้นออกไปจากสถานการณ์นี้ได้
ทุกอย่างในตอนนี้น่ากลัวเกินไปสำหรับเขา!
นี่คือสิ่งที่ชายหน้าเหลี่ยมประเมินฮาร์วีย์
แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร ฮาร์วีย์ก็เตะชายอีกคนที่พุ่งเข้ามาหาเขาให้ล้มลง
นอกจากลิเลียนแล้ว มีคนที่ยืนอยู่ข้างหลังชายหน้าเหลี่ยมเพียงสี่คน
“คุณน่าประทับใจมาก ฮาร์วีย์!” เขาพูดพร้อมพิเคราะห์ฮาร์วีย์
“ผมคงต้องยอมรับว่าผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ”
“แต่จุดจบของคุณมาถึงแล้ว!”
ชายหน้าเหลี่ยมถอยไปสองสามก้าว แล้วดึงลิเลียนขึ้นก่อนจะถอดผ้าปิดตาออก
“ตัดแขนตัวเองทิ้งซะ คุณยอร์ก! ไม่อย่างนั้นผมจะปลิดชีวิตเธอเดี๋ยวนี้!” เขาตวาดออกมาอย่างเดือดดาล
หลังจากที่ปิดตาตัวเองลิเลียนก็รู้สึกตัวทันที เธอสัมผัสได้ถึงมีดเย็นๆ ที่จ่ออยู่ที่คอของเธอ และความกลัวของเธอก็ทวีคูณขึ้นเป็นสิบเท่า
ตอนที่เธอเห็นฮาร์วีย์ เธอกรีดร้องออกไปว่า “รีบตัดแขนตัวเองทิ้งสิ ฮาร์วีย์! เร็วเข้า!”
“รีบตัดแขนทิ้งและคุกเข่าซะ! อย่าได้ทำให้คนดีพวกนี้โกรธ!”
ฮาร์วีย์หยิบมีดขึ้นมาจากพื้นอย่างใจเย็นและสลัดเลือดที่อยู่บนนั้นออกโดยไม่แม้แต่จะหันมามองที่ลิเลียน
ลิเลียนกระวนกระวายที่เห็นเขาทำเช่นนั้น
“ถูกต้อง ถูกต้อง! ดี! ใช้มีดนั่นตัดแขนนายทิ้งไปเลย!”
“ถ้านายยอมตัดแขนทิ้ง นายก็จะได้เป็นลูกเขยอันเป็นที่รักของฉัน!”
ฮาร์วีย์เย้ยหยัน จากนั้นหันเหสายตาไปยังชายหน้าเหลี่ยม
“นายคิดว่าฉันจะทำให้ตัวเองพิการเพื่อผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เหรอ?” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น
ชายหน้าเหลี่ยมตอบด้วยแววตาเย็นชา
“เลิกพูดได้แล้ว ฮาร์วีย์” เขาคำรามอย่างขู่เข็ญ “ผมจะนับถึงสิบ ถ้าตอนนั้นคุณไม่ตัดแขนออก ผมจะฆ่าแม่ยายของคุณ!”
สมาชิกที่เหลือของเขาดึงอาวุธปืนออกมาและปลดเซฟตี้ตามที่เขาสั่ง พวกเขาเล็งปืนไปที่ฮาร์วีย์และลิเลียนอย่างพร้อมที่จะลั่นไก
ฮาร์วีย์ยังคงนิ่งเฉยเช่นเคย
ในทางกลับกัน ลิเลียนกลัวมากจนร่างกายของเธอสะท้านไปทั้งร่าง
“ฮาร์วีย์ นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย! นายมันแมงดาไร้ประโยชน์!”
“นายมาที่นี่เพื่อช่วยฉันไม่ใช่เหรอ!”
“แล้วทำไมนายไม่ยอมตัดแขนตัวเองเพื่อรักษาชีวิตฉันล่ะ!”
“ต่อให้ต้องแลกทั้งชีวิตของนายกับชีวิตฉันนายก็ควรที่จะยินดีสิ!”
“อย่าลืม นายมาเกาะครอบครัวของเรากินเป็นเวลาสามปีเต็มแล้ว! ถ้าฉันไม่ยอมให้นายแต่งงานกับลูกสาวของฉัน ป่านนี้นายคงอดตายไปแล้ว!”
“อีกอย่าง ที่ฉันถูกลักพาตัวมาแบบนี้ก็เพราะนาย! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน ไม่คิดเลยว่านายจะทำลายความคาดหวังของฉันและลูกสาวของฉันไป? แล้วไหนจะตระกูลซิมเมอร์อีก?”
ลิเลียนรู้สึกขุ่นเคืองอย่างมาก เธอไม่เคยทุกข์ทรมานเหมือนเมื่อสองสามวันที่ผ่านมามาก่อน
เธอเธอคงไม่กล้าแผลงฤทธิ์ใส่โจรพวกนี้ แต่ก็ไม่รังเกียจที่จะระบายความโกรธใส่ฮาร์วีย์
ในสายตาของเธอ ฮาร์วีย์มาได้ถึงขนาดนี้เพราะเขาถูกลูกสาวของเธอเลี้ยงไว้
ถ้าไม่ใช่เพราะลูกสาวของเธอ ฮาร์วีย์ก็คงไม่มีวันลืมตาอ้าปากได้
“คุณคิดจริง ๆ เหรอว่าการที่ผมยอมตัดแขนทิ้งจะทำให้ คุณจะรอดไปได้?” ฮาร์วีย์ตอบโต้เสียงกรีดร้องเสียดแทงหูของลิเลียนอย่างใจเย็น
“คุณก็อายุปูนนี้แล้ว คุณไม่รู้หรือว่าพวกเขาจะฆ่าคุณทันทีที่ผ้าปิดตาของคุณหลุดออก”
“ฉัน…”
ลิเลียนไม่ได้โง่ แต่เธอก็ยังกรีดร้องต่อไปอยู่ดี เธอปฏิเสธที่จะยอมรับความจริง
“ฉันไม่สน! ตัดแขนของนายเดี๋ยวนี้!”
“ตัดแขนนายทิ้งซะ แล้วฉันก็จะได้มีโอกาสรอด!”
“ถ้านายไม่ทำ ฉันตายแน่!”
