“หัวหน้าครับอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์ได้ถูกกำจัดแล้วครับ” นายทหารที่นั่งอยู่หน้าจอได้รายงานกับผู้บัญชาการของเขา
ไม่ช้าหัวหน้าหน่วยที่ใส่ชุดสีเขียวเข้มก็เดินเข้ามา
ภาพในจอแสดงให้เห็นเป็นร่างของอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์ที่นอนอยู่ ร่างของมันเต็มไปด้วยเลือด
ที่ด้านข้างมีโครงกระดูกขนาดใหญ่ยืนอยู่ และเด็กผู้ชายใส่เสื้อแขนสั้นที่อยู่กับตะขาบ เด็กคนนั้นยืนมองจากที่ไกลๆ
“ย้อนภาพกลับไปดูหน่อยสิ” หัวหน้าทหารสั่ง
นายทหารปฏิบัติตามอย่างรวดเร็ว
ภาพได้ถูกบันทึกตั้งแต่แรกที่สัตว์อสูรทั้งสองได้เริ่มต่อสู้กัน แต่เนื่องจากภาพถ่ายจากระยะไกลทำให้ภาพไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
หลังจากที่หัวหน้าได้ดูเสร็จ เขาก็พยักหน้าทันที เขาจ้องมองไปที่เกาเผิงอย่างลึกซึ้ง
“การจะฆ่าอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์ สายพันธุ์ยักษ์ได้นี้ แสดงว่าสัตว์อสูรของเด็กคนนี้ต้องอยู่ในชนชั้นนักรบไม่ก็ใกล้เคียงอย่างแน่นอน”
หลังจากนั้นเขาเงียบไปสักพัก “ส่งข้อมูลของเจ้าหนูนี่มาให้ฉัน”
นาฬิกาข้อมือของทุกคนนั้นมีระบบ GPS ทำให้สามารถระบุตัวตนของคนที่อยู่แถวนั้นได้
ไม่นานนักข้อของเกาเผิงก็ถูกส่งขึ้นที่หน้าจอ มันได้โชว์ประวัติส่วนตัวของเขา
ชื่อ: เกาเผิง
อายุ: 18ปี
เพศ: ชาย
ศึกษาอยู่ที่ : โรงเรียนมัธยมปลายที่ 3 เมืองฉางอาน
พื้นหลังครอบครัว: ข้อมูลปกปิด ระดับหน่วยงานของคุณไม่สามารถเข้าไปดูได้
คิ้วของหัวหน้าได้ขมวดทันที ฐานทัพแห่งนี้สามารถเข้าข้อมูลได้ถึงระดับ C
โดยปกติแล้วจะสามารถเข้าถึงข้อมูลครอบครัวทั่วไปหรือครอบครัวที่ร่ำรวยบางครอบครัวได้
อย่างน้อยต้องเป็นถึงนายกเทศมนตรีข้อมูลถึงจะได้อยู่ในระดับ C หากเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดจะอยู่ในระดับ B
หัวหน้ารู้สึกตะลึงงัน เขาไม่คาดคิดว่า พื้นหลังของเกาเผิงจะอยู่สูงถึงขนาดนี้ ทำให้เขารู้สึกลำบากใจหากจะเชิญชวนเกาเผิงมาที่หน่วยนี้ หน่วยธรรมดาแบบนี้คงไม่เหมาะกับเขาแน่นอน เขาจึงตัดใจที่จะชักชวนเกาเผิง
“ดูแลเด็กคนนี้ให้ดีๆล่ะกัน อย่าให้มีเรื่องอันตรายร้ายแรงเกิดขึ้นกับเขา” หัวหน้าได้กำชับกับคนในหน่วยก่อนจะออกจากห้องน้ไป
………..
เกาเผิงอยากจะตัดอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์แต่เนื่องจากเขาไม่ได้เอามีดพกมา เขาจึงเรียกต้าซื่อมาที่นี่
ถึงอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์จะตายไปแล้ว แต่ความน่าสะพรึงกลัวของมันยังคงอยู่ ทำให้ต้าซื่อจึงค่อยๆคลานเข้าไป
เกาเผิงสั่งให้ต้าซื่อใช้เขี้ยวที่แหลมคมตัดที่ศีรษะของอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์ตัวนี้ โดยปกติแก่นคริสตัลสัตว์อสูรจะอยู่ที่ศีรษะของมัน แม้จะมีบางส่วนที่แก่นคริสตัลนี้อยู่ที่หัวใจ
ต้าซื่อผ่าศีรษะของอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์อย่างระมัดระวัง เขี้ยวคมๆของมันทำให้ตัดอย่างราบรื่น
อันที่จริงเกล็ดของอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์จะแข็งมากแต่มันผ่านการต่อสู้ที่รุนแรงจึงทำให้ผิวส่วนนี้ได้รับความเสียหายอย่างหนัก
เมื่อเกาเผิงมองเข้าไปในร่างของอนาคอนด้ายักษ์กลายพันธุ์เขาก็ต้องประหลาดใจ ที่ตัวมันใหญ่ขนาดนี้แต่ข้างในมันกลวงมาก
‘ถึงว่าทำไมถึงอยู่บนต้นไม้สูงได้โดยที่ต้นไม้ไม่หักหรือตกลงมาจากที่สูงแต่พื้นกลับไม่ยุบเลย’
ในที่สุดพวกเขาก็เจอแก่นคริสตัลสัตว์อสูรธาตุไม้ขนาดเท่าถั่วปากอ้าที่อยู่ในกะโหลกของมัน
ระหว่างที่เกาเผิงกำลังมองหาแก่นคริสตัลอยู่ ดัมมี่ก็นั่งอยู่ข้างหลังอย่างเงียบๆ มันดูเหนื่อยมาก การโจมตีที่ทรงพลังนั้นทำให้มันเสียพลังงานไปเยอะมาก
มันดูอ่อนแออย่างมากต่างจากตอนที่มีหัวใจหนามโลหิตอยู่ ถึงแม้มันจะเสียหัวใจไปแต่หัวใจหนามโลหิตเป็นเพียงอาวุธ เมื่อถูกทำลายไปก็สามารถงอกมาใหม่ได้
“ไปกันเถอะ” เกาเผิงหันหลังเรียกสัตว์อสูรทั้งสอง เนื่องจากการต้องสู้ที่ดุเดือดเมื่อกี้ อาจทำให้มีสัตว์อสูรโผล่มาที่นี่ก็เป็นได้ ดังนั้นต้องออกจากที่นี่ได้เร็วที่สุด
….
ยิ่งเดินเข้าไปในส่วนลึกของหุบเขามากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งมีแสงอาทิตย์ส่องลงมาน้อยลงเท่านั้น
อุณหภูมิโดยรอบก็ลดลงเช่นกัน เกาเผิงสังเกตเห็นว่าดัมมี่รู้สึกค่อนคลายที่ได้อยู่ในที่เย็นๆแบบนี้
เพราะดัมมี่เป็นสัตว์อสูรธาตุอันเดทและเป็นประเภทผี ทำให้มันชอบอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยพลังหยินเป็นพิเศษ
แม้ว่าในห้องนั่งเล่นจะมืด แต่มันก็อยู่ในที่ที่มีพลังหยางอยู่
ที่ตรงนี้แทบจะไม่ได้โดนแสงอาทิตย์มาเป็นปีๆ เพราะถูกต้นไม้ที่สูงใหญ่บัดบังเอาไว้
เกาเผิงเดินมาถึงส่วนที่มืดทึบที่สุดของหุบเขา เขาได้เห็นเถาวัลย์สีเขียวห้อยลงมาจากหน้าผาที่สูงตระง่าน
ที่ตรงนี้ชื้นมาก หน้าผาเต็มไปด้วยตะไหร่น้ำและดินก็ยังชื้นแฉะอีกต่างหาก
ดัมมี่ดูเหมือนจะชอบที่นี่มาก มันสัมผัมต้นไม้ใบหญ้ารอบรอบนี้ บางครั้งก็หมอบไปเล่นดินที่พื้น
เกาเผิงได้แต่ถอนหายใจกับดัมมี่ ที่นี่มันเย็นจริงๆและเขาก็รู้สึกหนาวเล็กน้อย
ต้าซื่อกับดัมมี่เหมือนเด็กที่อยู่ในบ้านมานาน พอได้ออกมาข้างนอก พวกมันจึงวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน
เกาเผิงจึงนั่งมองพวกมันของเงียบๆ เขาเหลือบไปเห็นดัมมี่ทำท่าแอบกินอะไรอยู่เงียบๆ ต้าซื่อที่เห็นอย่างนั้น มันจึงกระโดดไปเกาะที่หลังของดัมมี่ทันที
‘กินด้วย กินด้วย’ ต้าซื่อคิด
เกาเผิงเห็นว่าดัมมี่มันกำลังเคี้ยวอะไรบางอย่างแต่เขาก็ไม่ได้ห้ามมัน เพราะไม่มีทางที่ดัมมี่จะติดพิษ
ส่วนต้าซื่อที่เห็นว่าดัมมี่กำลังเคี้ยวอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนหญ้า จึงทำให้มันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
