ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 243
แมนดี้ทำตัวไม่ถูก ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะมองดูเจมี่ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เธออดไม่ได้ที่จะแอบมองเขา
สำหรับเธอแล้ว เธอคาดหวังสามีในอนาคตของเธอจะมีความโดดเด่นทั้งรูปลักษณ์และความสามารถมาโดยตลอด
เซซิเลียเหลือบมองฮาร์วีย์และถอนหายใจ
ก่อนหน้านี้ เธอบอกแมนดี้แล้วว่าอย่าพาฮาร์วีย์มาด้วย แล้วตอนนี้มันยอดเยี่ยมแค่ไหน ดูสิ? เธอต้องอับอายขายขี้หน้าขนาดไหน’
นีอายิ้มและลุกขึ้นยืน “ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน ฉันต้องขอโทษด้วยจริง ๆ สามีของฉันเรียนเปียโนตั้งแต่ยังเล็ก ทักษะของเขาค่อนข้างดี หลังจากที่เขาเห็นเปียโนเขาก็อดไม่ได้ที่อยากจะลองเล่นมัน เขาไม่ได้มีเจตนาที่จะโอ้อวดแต่อย่างใด ฉันหวังว่าทุกคนจะไม่ว่าอะไร”
นีอาบอกว่าพวกเขาไม่มีเจตนาที่จะโอ้อวดและเธอก็ขอให้คนอื่น ๆ อย่ารังเกียจ แต่สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้ซึ่งแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอต้อการให้เพื่อนร่วมชั้นของเธออิจฉาและชื่นชม
“นีอา เธอโชคดีมาก! เธอมีสามีที่ดี! ราวกับว่าเขามาจากสวรรค์จุติลงมาเพื่อเธอ!”
“ใช่ เปียโนเป็นสัญลักษณ์สำคัญสำหรับคนชั้นสูงในยุโรป สามีของเธอช่างเป็นคนสูงศักดิ์ในเมืองนิอัมมี่ของเรา!”
“สามีของเธอรวย หล่อ และมีความสามารถ ผู้ชายแบบนี้มีเพียงแค่หนึ่งในล้านจริง ๆ !”
ในทันใดนั้นเพื่อนร่วมชั้นหญิงก็กลายเป็นแฟนคลับของเจมี่ ความชื่นชมในตัวของเจมี่เพิ่มขึ้น เมื่อเจมี่เล่นจบและยืนขึ้นเพื่อโค้งคำนับอย่างสุภาพและสง่างาม ทุกคนอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขา
พวกเขาจ้องไปที่เจมี่ราวกับต้องมนต์สะกด สาวโดที่นั่นอยากจะเป็นภรรยาของแทบแย่
“เจมี่ ฉันเคยขอให้คุณอย่าทำตัวแบบนั้นทุกที่ที่คุณไป แต่คุณไม่ฟังฉันเลย ถ้าเพื่อนร่วมชั้นไม่รู้จักเรา พวกเขาอาจคิดว่าเรากำลังโอ้อวดนะ!” นีอายิ้มและเดินไปหาเจมี่และทำท่าทีบ่นเจมี่
แม้จะเธอจะทำบ่นเจมี่ แต่เธอก็ไม่สามารถซ่อนสีหน้าเย่อหยิ่งของเธอได้
“ผมแย่จริง ๆ ทุกครั้งที่ผมเห็นเปียโนผมรู้สึกอยากเล่นมัน” เจมี่พูดอย่างช่วยไม่ได้ “อย่ากล่าวโทษผมเลย เป็นเพราะพรสวรรค์ของผม ผมซ่อนมันไม่ได้จริง ๆ ”
นีอาทำท่าทางทำอะไรไม่ถูกแล้วถอนหายใจ เธอมองไปที่แมนดี้และยิ้มให้แมนดี้ดวงตาเป็นประกาย “แมนดี้ฉันจำได้ว่าเธอเคยพูดเอาไว้ตอนมหาวิทยาลัย เธอบอกว่าสามีในอนาคตของเธอต้องเป็นนักเปียโน ฉันจำไม่ผิดใช่ไหม?”
แมนดี้ค่อนข้างกระสับกระส่ายหน้าซีดลงเล็กน้อย
เมื่อเห็นเช่นนั้น นีอาก็มีความสุขมากขึ้น เธอปรบมือและพูดเสียงดังว่า “เพื่อนร่วมชั้นที่รัก ฉันคิดว่าทุกคนจำได้ใช่ไหม? ดาวประจำมหาวิทยาลัยของเราเคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน หลายคนที่สารภาพรักกับเธอในตอนนั้น เธอไม่ได้บอกอะไรทำนองงั้นเหรอ?”
หลายคนพยักหน้า
“ใช่ แมนดี้เคยบอกอะไรแบบนั้น!”
“ฉันจำได้ว่าแมนดี้เคยพูด นั่นคือความปรารถนาของเธอ เธอหวังว่าสามีในอนาคตของเธอจะเป็นนักเปียโนที่มีเสน่ห์!”
“ฉันไม่รู้ว่าเธอสามารถทำตามความปรารถนาของเธอได้หรือเปล่าหลังจากผ่านไปหลายปี”
เห็นได้ชัดว่าเพื่อนร่วมชั้นผู้ชายหลายคนที่เคยถูกปฏิเสธเพราะข้ออ้างนั้น ตอนนี้เรื่องนั้นก็กลับมากวนใจพวกเขาอีกครั้งจนทำให้พวกเขาต้องถอนหายใจ น่าเสียดายที่ไม่มีใครรู้วิธีการเล่นเปียโนในเวลานั้น ถ้าเล่นได้พวกเขาอาจเป็นคนที่อยู่กับเธอในตอนนี้
เมื่อรู้สึกถึงอาการความตื่นเต้นของพวกเขา นีอาพูดต่อว่า “แมนดี้ ใคร ๆ ก็บอกว่าสามีของเธอเป็นสามีที่ไร้ประโยชน์และเป็นแค่ขยะไร้ค่า แต่ฉันรู้จักเธอดี เธอไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันแน่ใจว่าสามีของเธอมีความสามารถ เป็นไปได้ไหมว่าสามีของเธอเป็นนักเปียโนที่มีเสน่ห์คนนั้น? ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมเราไม่ขอให้เขาขึ้นเวทีเพื่อบรรเลงให้เราฟังดูล่ะ?”
ฟังที่นีอาพูด ทุกคนต่างก็ส่งเสียงหัวเราะ
พวกเขาทุกคนเป็นผู้ใหญ่และไม่ใช่คนโง่
ตอนแรกพวกเขางงว่าทำไมนีอาถึงพูดถึงอดีต แต่ตอนนี้พวกเขาก็เข้าใจแล้ว นีอาไม่มีเจตนาอื่นใด เธอแค่ต้องการล้อเลียนแมนดี้
สามีที่ไร้ประโยชน์ของเธอสามารถเล่นเปียโนได้อย่างไร? ถ้าเขาเล่นเปียโนได้งั้นหมูก็อาจบินได้เช่นกัน
แองเจิลไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป เธอรีบพูดแทรกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “นีอา เธอพยายามทำให้เป็นประเด็นไปได้ แมนดี้พูดเพียงเพื่อปฏิเสธคนที่ตามจีบเธออย่างไม่ลดละและยังทำตัวหื่นกระหาย!”
แมนดี้พยายามจะหยุดเธอ แต่ทำไม่ได้ เธอทำได้เพียงแค่ถอนหายใจ
“เฮ้ แองเจิล เธอจะบอกว่าคนในชั้นเรียนของเราเป็นพวกตามตื้อและยังทำตัวหื่นกระหายน่ารังเกียจงั้นหรือ? เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? เธอสวยมากขนาดนั้นเลยงั้นหรือ?” นีอาแสดงท่าทางที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “บางคนชอบฝันกลางวัน แต่ตอนนี้เธอก็คงรู้สึกตัวแล้ว ทำไมเธอถึงพยายามห้ามไม่ให้ฉันพูดถึงเรื่องนี้ล่ะ? ดูสิแม้แมนดี้จะกลัวแต่ไม่กล้าพูดอะไร เธอเป็นใคร? เธอมีสิทธิ์มาทำตัวอวดดีต่อหน้าฉันได้ยังไง?”
นีอารู้สึกว่าเธอสามารถหาความยุติธรรมให้ตัวเองได้ ในที่สุดเธอก็ระบายความโกรธออกมา ที่ผ่านมาทุกครั้งที่เธอแอบชอบใครเธอจะไปสารภาพรัก ทุกครั้งผู้ชายจะบอกเธอว่าพวกเขาชอบแมนดี้ มันเกิดขึ้นบ่อยครั้งจนเธอรู้สึกขยะแขยงและโกรธแค้น
ในที่สุดเธอก็ระบายความรู้สึกของเธอออกมาได้ เธอจะยอมให้ใครมาต้านเธอได้อย่างไร?
“แองเจิล อย่าคิดว่าเธอจะทำตัวบุ่มบ่ามได้ที่นี่เพียงเพราะว่าเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ขอบอกเลยว่าเธอไม่มีสิทธิ์พูดด้วยซ้ำ” นีอาพูดอย่างเยือกเย็น “ตอนนี้เธอไสหัวไปซะดีกว่า ถ้าไม่ อย่ามาโทษฉันถ้าฉันหยาบคายกับเธอ!”
