ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 245

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 245

เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นออกตัวแทนเธอนีอาก็รู้สึกสบายใจ หากเรื่องที่เธอโกหกถูกเปิดเผยเธอจะต้องอับอายขายหน้าอย่างมาก โชคดีที่ไม่มีใครเชื่อฮาร์วีย์

“ไอ้ขยะไร้ค่าทำไมนายต้องทำตัวแบบนี้? ถ้านายจะปกป้องเมีย นายต้องรู้ตัวเองสักหน่อย นายเป็นเพียงลูกเขยที่เขาไม่ต้องการ ใครจะไปเชื่อเรื่องไร้สาระของนสยกัน” นีอาพูดจาดูถูก “ฉันได้ยินมาว่านายเข้าไปเป็นลูกเขยมาสามปีแล้ว นายต้องเตรียมน้ำไว้ให้แม่ยายล้างเท้า ต้องทำความสะอาดห้องน้ำ แล้วนายก็ยังไม่เคยได้จับมือเมียนายด้วยซ้ำ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ? นายเป็นผู้ชายแต่ดูน่าสมเพชเหลือเกิน นายทำตัวเองดูน่าอับอายที่สุด!”

“นีอา คุณต้องขอโทษภรรยาของฉันและเพื่อนของเธอ เราจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป ว่าไง?” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็นโดยไม่สนใจสิ่งที่นีอาพูดจาดูถูก

“แมนดี้ สามีของเธอเสียสติไปแล้วเหรอ? เธอไม่บอกให้เขาทำตัวดี ๆ หน่อยเหรอ?” นีอาขมวดคิ้วหงุดหงิดแล้วหันไปหาแมนดี้

“เขาพูดถูกแล้วนี่” แมนดี้ตอบอย่างเยือกเย็น “ขอโทษแองเจิลซะ แล้วเราจะลืมเหตุการณ์นี้ทั้งหมดนี้”

นีอาระเบิดเสียงหัวเราะ “เธอบอกให้ฉันขอโทษแองเจิลงั้นเหรอ เธออยากให้ฉันขอโทษสุนัขรับใช้ของเธอ เธอยังคิดว่าหล่อนควรได้รับคำขอโทษงั้นเหรอ? เธอจะรับได้ไหม?”

“แมนดี้ ฉันคิดว่าสามีของเธอคงจะเสียสติไปแล้ว ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่ดีไปกว่าเขาเลย ถ้าเธอฉลาดขนาดนี้ เธอมาเจอสามีที่ไร้ประโยชน์คนนี้ได้อย่างไร?”

ไม่ใช่แค่นีอาเท่านั้น เพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาเช่นกัน

‘ตลกมาก! ลูกเขยคนนี้เป็นเพียงแค่ขยะไร้ค่าที่คอยทำความสะอาดห้องน้ำและเตรียมน้ำสำหรับล้างเท้าให้คนอื่น เขายังจะกล้าพูดแบบนั้นกับนีอาอีกเหรอ! เขากล้าและบ้าบิ่นมาก! ’

‘ทำไมเขาไม่ไปส่องกระจกดูล่ะ? ดูตัวเองให้ดีซะก่อน! ถ้าเขายากจนถึงขนาดซื้อกระจกไม่ได้ เขาก็ไปขุดหลุมฉี่ให้ตัวเองและส่องดูเงาตัวเองซะ’

“แมนดี้ มันยากที่เธอจะมาร่วมงานของเรา อย่าทำให้ตัวเองอับอายดีกว่า”

“ใช่ ถ้าไม่อย่างงั้น เราคงจะไม่ได้เจอเธอในงานเลี้ยงรุ่นปีหน้า! แล้วเราจะมาวุ่นวายเรื่องนี้ทำไม?”

“ถ้าสามีของเธอเล่นเปียโนได้ ฉันก็คงเป็นเบทโฮเฟินกลับชาติมาเกิดแล้วล่ะ!”

“ใช่ ความคิดฉันน่ะ เธอควรบอกให้สามีของเธอขอโทษนีอาซะ!”

“แมนดี้ ฉันแนะนำเธอ เธอไม่ควรเก็บสามีแบบนี้ไว้ใกล้ตัว จะดีกว่าถ้าเธอหย่ากับเขาให้เร็วที่สุด!”

ทุกคนเริ่มพูดพล่ามไม่หยุด ใบหน้าของแมนดี้หม่นหมองลง

แมนดี้ค่อนข้างพอใจเมื่อฮาร์วีย์ออกตัวแทนเธอ แต่เขายังยืนยันว่า นีอาและสามีของเธอใช้ระบบเสียงสเตอริโอเปิดบรรเลงเพลง เขาไม่ได้หาเรื่องให้ตัวเองใช่ไหม?

ฮาร์วีย์ถอนหายใจ ตอนแรกก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยหากนีอาและสามีของเธอต้องการที่จะโอ้อวด แต่ตอนนี้…

เขาไม่สนใจพวกเขา แต่กลับเดินตรงไปที่เปียโนโดยไม่พูดอะไร

“เฮ้! ไอ้คนที่รู้วิธีเล่นขายของตอนนี้พร้อมที่จะเล่นเปียโนแล้วละสิ อย่าบุ่มบ่ามอะไรล่ะ ถ้านายทำเปียโนพัง นายจะมีปัญญาจ่ายค่าซ่อมได้งั้นเหรอ?” นีอาถามฮาร์วีย์ด้วยท่าทางเหยียดหยาม เธอรู้สึกประหม่า แต่เธอไม่แสดงใด ๆ ออกมาต่อหน้าคนอื่น ๆ

ฮาร์วีย์มาถึงเปียโนแล้ว วินาทีต่อมาเขาทำบางอย่างที่ทำให้คนที่เหลือจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เบิกกว้างขึ้น เขายกมือขวาขึ้นและกระแทกเข้ากับแป้นอย่างแรง

ปัง!

เกิดเสียงดังอู้อี้และอื้ออึงไปทั่วห้อง แต่ไม่ได้ยินเสียงดนตรีใด ๆ …

เสียงหัวเราะตามมา “นายเล่นเปียโนแบบนั้นได้ยังไง? นายคิดว่านายกำลังทุบลูกวอลนัทอยู่งั้นเหรอ?”

“เราไม่จำเป็นต้องใช้มือด้วยซ้ำ ถ้าต้องการที่จะทุบลูกวอลนัทให้แหลก︎ จริงไหม?”

“ไอ้ขยะไร้ค่า รีบลงจากเวทีซะ อย่าทำลายเปียโนนั่น! นายไม่สามารถจ่ายค่าชดเชยได้นั่นได้หรอก!”

ทุกคนต่างหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่สีหน้าของเจมี่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี ฝาของเปียโนไม่ได้ถูกยกขึ้นดังนั้นมันจะยังไม่ส่งเสียงใด ๆ แม้ว่าใครจะพยายามลองเล่นมันก็ตาม เมื่อกี้เขาใช้ระบบเสียงสเตอริโอจริง ๆ

เมื่อเห็นว่าทุกคนยังคงล้อเลียนเขา ฮาร์วีย์ก็กดปุ่มคีย์บอร์ดเปียโนอีกสองสามอัน แต่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงอะไร

ตอนนี้ทุกคนสบตากันอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าครั้งแรกเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุแล้วตอนนี้ล่ะ เกิดอะไรขึ้น? เป็นไปได้ไหมที่เปียโนไม่มีเสียงจริง ๆ ?

ฮาร์วีย์สัมผัสเปียโนด้วยมือทั้งสองข้างของเขา เขาเดินวนไปด้านหลังของเปียโนและยื่นมือออกไปเพื่อแกะบางอย่างออกจากเปียโน

“ฮาร์วีย์! นายกำลังทำอะไร? นายสามารถจ่ายค่าเสียหายได้งั้นเหรอถ้านายทำเปียโนนั่นเสียหาย? เปียโนนี้ราคาประมาณหมื่นดอลลาร์!” สีหน้าของเจมี่ดูดุดัน เขาต้องการที่จะพุ่งเข้าหาฮาร์วีย์มากที่สุดในตอนนี้

แต่ฮาร์วีย์ไม่สนใจ ไม่นานหลังจากนั้นก็เกิดเสียงดังปัง พวกเขาเห็นฮาร์วีย์แกะบางอย่างที่ด้านข้างของเปียโน มันมีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ จากนั้นฮาร์วีย์ก็โยนมันลงบนพื้น

“นั่นมัน…ลำโพงพกพาขนาดเล็กใช่ไหม?”

บางคนที่ยืนอยู่ใกล้กับเปียโนมองไปที่พื้น ทำให้ถึงกับพูดไม่ออก

“มันเป็นลำโพงแบบพกพาและคุณภาพดีที่สุดตัวหนึ่ง ฉันได้ยินมาว่าลำโพงของแบรนด์นี้ดีมาก เสียงดี ถ้าเป็นเช่นนั้นอาจเป็นไปได้ว่า…”

พวกเขามองหน้ากันด้วยความไมอยากจะเชื่อ ‘นี่หมายความว่าลูกเขยที่ไร้ค่าคนนี้เดาถูกงั้นหรือ?’