ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2453
จากมุมมองของลีวายส์ การที่ใครสักคนจะได้รับการยอมรับจากจอน เซอร์เรย์จะทำให้คน ๆ นั้นมีชีวิตที่หรูหราอยู่บนกองเงินกองทองและผู้หญิง ไม่สำคัญว่าเขาจะตาบอดหรือพิการ อย่างไรเสียอนาคตของคนผู้นั้นก็จะราบรื่น!
ฮาร์วีย์ไม่อยากไขว่คว้าโอกาสทองเช่นนี้ไว้ได้อย่างไร?
ในขณะนี้ลีวายส์รู้สึกอิจฉาฮาร์วีย์ยิ่งกว่าเก่า
“ลูกกระจ๊อกอย่างนายอย่ามาขวางนะ หลีกทางไปได้แล้ว”
อย่างไรก็ตามฮาร์วีย์ยังคงมึนตึงเช่นเคย เขาไม่มีทีท่าว่าจะกลับเข้าไปที่คฤหาสน์อย่างแน่นอน
“ฉันต้องรีบกลับบ้านไปทานมื้อเย็น”
“จุ๊ จุ๊ จุ๊ เราก็คงต้องใช้ไม้หนักกับนายสินะ!”
ลีวายส์แค่นเสียงอย่างประชดประชัน ใบหน้าของเขาเย็นชา
“ไอ้เวร! ทั้งที่อับจนหนทางขนาดนี้แต่นายก็ยังคิดว่าตัวเองจะทำตามอำเภอใจได้หรือไง! ต้องขออภัยด้วย แต่ดูเหมือนว่าฉันจะต้องใช้ไม้แข็งกับนายเท่านั้น!
“นายคิดว่าแค่ทักษะธรรมดา ๆ ของนายจะทำให้นายหญิงดีขึ้นได้ถึงขนาดไหนกัน? ฝันไปเถอะ! ในเมื่อนายไม่คว้าโอกาสเอาไว้และอยากรนหาที่ตาย ก็อย่าโทษฉันแล้วกัน!”
ลีวายส์โบกมือแล้วดีดนิ้วเป็นสัญญาณ
เนื่องจากฮาร์วีย์ไม่ฟัง เขาจึงต้องใช้กำลังบังคับฮาร์วีย์
บอดี้การ์ดหลายคนดีดนิ้วก่อนจะพุ่งเข้าหาฮาร์วีย์พร้อมกับเยาะเย้ยอย่างชั่วร้าย
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!
ฮาร์วีย์ไม่พูดอะไรสักคำ เขายกมือขึ้นและตบคนพวกนั้นทั้งหมดทันที
วินาทีต่อมา ผู้คุ้มกันทั้งหมดถูกส่งขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะล่วงลงกับพื้นอย่างเจ็บปวด พวกเขาลุกขึ้นยืนไม่ได้อยู่นาน
ลีวายส์ตกตะลึงชั่วขณะ ไม่อาจรับกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ เขามองย้อนกลับไปและเห็นว่าสหายทั้งสี่ของเขามีรอยฝ่ามือสีม่วงดำบนใบหน้า พวกเขาดูสะบักสะบอมอย่างที่สุด
“ไอ้สารเลว! กล้าดียังไงมาทำร้ายฉันก่อน!”
ลีวายส์เดือดดาล สีหน้าของเขาดูดุร้ายราวกับสัตว์ป่าที่กำลังโกรธเกรี้ยว เขาชักกระบองไฟฟ้าออกจากเอวและพุ่งใส่ฮาร์วีย์อย่างบ้าคลั่งพร้อมกับส่งเสียงโวยวายอยู่ตลอดเวลา
เพี๊ยะ!
ฮาร์วีย์ตบลีวายส์ ก่อนส่งให้เขาลอยกลับไปแทบจะในทันที แรงกระแทกดังกล่าวส่งลีวายส์ไปกระแทกเข้ากับประตูทองแดงขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้เคียง เวลาผ่านไปนานแล้วเขาก็ยังลุกขึ้นไม่ไหว
“นายมันพวกไม่เจียมตัว”
ฮาร์วีย์เช็ดมือด้วยกระดาษทิชชู ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขยะแขยง “กลับไปบอกจอนตามนี้ ถ้าเขาต้องการให้ฉันช่วยพอลลี่ เขาต้องคุกเข่าขอร้องฉันด้วยตัวเอง”
ใบหน้าของลีวายส์บวมหลังจากถูกเฆี่ยนตีอย่างหนักด้วยฝ่ามือของฮาร์วีย์ ดวงตาของเขามืดมนด้วยความเกลียดชัง และเขากำลังสั่นด้วยความโกรธ เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็ตระหนักว่าเขาสูญเสียฟันไปหลายซี่แล้ว เหงือกของเขากระตุกด้วยรวดร้าวเมื่อความเจ็บปวดกระจายไปทั่วปากของเขา
สายตาของลีวายส์ที่มีต่อฮาร์วีย์ไม่ได้เต็มไปด้วยความเหยียดหยามอีกต่อไป แต่กลับแทนที่ด้วยความกลัวที่ไม่อาจบรรยายได้แทน
“ฮาร์วีย์! นายกล้าทำร้ายคนในถิ่นของตระกูลแฮมิลตันได้ยังไง”
ในขณะเดียวกัน หลายคนก็มาถึง รวมทั้งสการ์เลตต์และซีน่าด้วย
“แค่ยอมสักหน่อยไม่ได้หรือไง? ทำไมต้องมาสร้างความวุ่นวายที่นี่ด้วย?”
ซีน่าขมวดคิ้วขณะที่เธอหันไปมองฮาร์วีย์อย่างเหยียดหยาม
“ฟังนะฮาร์วีย์! ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วว่านายสามารถช่วยชีวิตแม่ของฉันได้ด้วยเลือดเพียงหยดเดียว เพราะงั้นก็ไปแสดงความสามารถของนายให้เราเห็นสิ!
“ฉันจะมอบเงินหนึ่งล้านดอลลาร์ให้นายทันทีที่แม่ของฉันฟื้น!”
ซีน่ามองฮาร์วีย์อย่างอวดดี เธอมั่นใจว่าเขาจะยอมตามใจเธอ
“ฮาร์วีย์ จงคว้าโอกาสนี้ไว้แล้วสร้างชื่อให้ตัวเอง นี่คือโอกาสของนาย นายสามารถใช้ตระกูลแฮมิลตันในการสร้างชื่อเสียงของตัวเองได้!
“จากนี้ไปนายจะมีตำแหน่งในด้านศาสตร์ฮวงจุ้ยทั้งในฮ่องกงและลาสเวกัส
“นายไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันเลย นายเอาโอกาสนี้จากฉันไปได้เลย! ฉันให้โอกาสนายได้เปล่งประกายแล้วฮาร์วีย์!”
เห็นได้ชัดว่าซีน่าหมดหวังที่จะขอความช่วยเหลือ แต่เธอก็ยังใจแข็งและหยิ่งผยองเหลือทน
ยากที่จะจินตนาการว่าเด็กสาวอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีจะทำตัวน่าสมเพชเช่นนี้ไปทำไม ทั้ง ๆ ที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้
แต่เมื่อเขาจำได้ว่าพฤติกรรมของผู้เป็นแม่อย่างพอลลี่ โบลตันเป็นอย่างไร พฤติกรรมที่ซีน่ามีก็ดูสมเหตุสมผล
“ต้องขออภัย คุณหนูแฮมิลตัน”
ฮาร์วีย์ยักไหล่ เขายังคงนิ่งเฉย
“ผมไม่สนใจที่จะเป็นปรมาจารย์ด้านฮวงจุ้ยและผมก็ไม่ต้องการให้คุณหนูแฮมิลตันมอบโอกาสให้ผมด้วย
“เพราะงั้นก็ไปหาคนอื่นเถอะ”
