ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2550
แคร์รี่และคนอื่น ๆ ตกตะลึงอย่างที่สุด
พวกเขาจินตนาการถึงตอนจบไว้มากมาย
ตัวอย่างเช่นฮาร์วีย์ยอมมอบตัว
หรือไม่ก็เป็นการที่ฮาร์วีย์ต่อต้านหัวชนฝา
หรืออาจจะเป็นการที่ฮาร์วีย์ขอความช่วยเหลือจากผู้สนับสนุนที่มีอำนาจและคิดที่จะต่อต้าน กองบังคับคดี
แต่ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร อย่างน้อยกองบังคับคดีของหลงเหมินก็จะสามารถควบคุมสถานการณ์ได้
ตราบเท่าที่เธอสามารถช่วยชีวิตของมากิและพาพยานเหล่านี้ออกไปได้
ถึงวันนี้เธอจะทำอะไรฮาร์วีย์ไม่ได้ แต่เธอก็ยังเหลือวิธีมากมายที่ใช้ในการฆ่าฮาร์วีย์ได้ในอนาคต
กลับกลายเป็นว่าฮาร์วีย์ได้ฆ่าพยานเหล่านี้ไปจนหมดแล้ว!
นี่ นี่ นี่!
หากไม่มีพยานเหล่านี้ เธอจะพิสูจน์ความผิดของเขาได้อย่างไร?
ถ้าไม่มีพยานเหล่านี้ เธอจะทำให้ฮาร์วีย์ติดคุกทั้งชีวิตได้อย่างไร?
ถ้าไม่มีพยานเหล่านี้ เธอจะมีข้อกล่าวหาที่จะโค่นล้มฮาร์วีย์ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้นำสาขาจำนวนสามสิบหกคนลงได้อย่างไร?
เธอต้องใช้กำลังกับเขางั้นหรือ?
แต่ถึงกระนั้นการเคลื่อนไหวของฮาร์วีย์เมื่อครู่ก็ทำให้เหล่าสมาชิกทั้งหมดของกองบังคับคดีของหลงเหมินตกตะลึงไปอย่างสิ้นเชิง
ขณะที่ลมพัดแรง ทุกคนรวมทั้งแคร์รี่ก็รู้สึกได้ถึงเหงื่อเย็นที่หยดลงมา
พวกเขาเชื่อว่าด้วยทักษะของฮาร์วีย์ การฆ่าพวกเขาทุกคนคงง่ายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก
ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าและเตะแครอลลงกับพื้น จากนั้นเขาก็ยิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า “นายหญิงปาร์คเกอร์ ตระกูลทาเคอิฆ่าตัวตายเพื่อหนีการลงโทษ ซึ่งเธอก็เห็นกับตา”
“ยินดีจะเป็นพยานให้ให้ฉันหรือเปล่า?”
แครอลกลืนน้ำลายของเธอด้วยความยากลำบาก จากนั้นเธอก็มองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของฮาร์วีย์และค่อย ๆ พูดอย่างช้า ๆ ว่า “ฉันยินดี”
“นี่ ตระกูลทาเคอิเป็นแค่แขกกิตติมศักดิ์ของแก๊งบรีวู้ด ในเมื่อนายหญิงของแก๊งบรีวู้ดเป็นพยานได้ว่าตระกูลทาเคอิได้ปลิดชีวิตตัวเองลง เพราะงั้นข้อกล่าวหาเหล่านั้นในตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันแล้วถูกหรือเปล่า”
ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้า เขาเอื้อมมือขวาออกมา และตบหน้าแคร์รี่สองครั้ง
“และเพราะว่าฉันไม่ได้ละเมิดกฎขององค์กรหรือกฎหมายของประเทศ ดังนั้นตำแหน่งของฉันในฐานะหัวหน้าสาขาก็ยังถือว่าสูงกว่าเธอที่เป็นศิษย์ของกองบังคับคดีของหลงเหมิน ใช่หรือเปล่า?”
เปลือกตาของแคร์รี่กระตุกหลังจากเห็นรอยยิ้มแกน ๆ ของฮาร์วีย์จากนั้นเธอก็พูดอย่างขมขื่นว่า “นายต้องการอะไร?”
“ฉันต้องการอะไรน่ะเหรอ?”
ฮาร์วีย์ยิ้ม
“เธอเป็นผู้มีอุปการะคุณของกองบังคับคดีหลงเหมินเชียวนะ ฉันจะกล้าเอ่ยปากขอร้องอะไรได้ยังไง?
“อย่าลืมเก็บศพพวกนี้ด้วยและเช็ดพื้นให้สะอาด แล้วเรื่องในคืนนี้ก็จะถูกลืมไปเอง
“แต่ถ้าเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้เธอยังจัดการไม่ได้ เกรงว่าฉันจะต้องสอนบทเรียนให้พวกเธอสักหน่อยแล้ว
“แล้วพวกเธอควรรู้ไว้ อย่าให้ฉันต้องลงมือเลยจะดีกว่า”
หางตาของสมาชิกกองบังคับคดีของหลงเหมินกระตุกและใบหน้าของพวกเขาก็หม่นลงหลังจากเห็นฮาร์วีย์จากไป
พวกเขามาที่นี่ด้วยกิริยาเย่อหยิ่ง วาดฝันอะไรเกี่ยวกับฮาร์วีย์ไปต่าง ๆ นานา และคิดจะพาเขากลับไปเพื่อล้างแค้นให้กับสิ่งที่เกิดขึ้นในมอร์ดูก่อนหน้านี้
แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าพวกเขาจะล้มเหลวในครั้งนี้และยังต้องมาช่วยฮาร์วีย์ทำความสะอาดพื้นอีกต่างหาก
สมาชิกกองบังคับคดีของหลงเหมินเหล่านี้เกือบถึงคราวตายไปแล้ว แค่คิดถึงเรื่องนี้ก็แทบจะกระอักเลือดออกมา
ฮาร์วีย์ที่ออกมาจากที่เกิดเหตุไม่ได้รีบกลับไปที่โรงแรม แต่เขามุ่งหน้าไปยังสถานีตำรวจฮ่องกงและลาสเวกัสเพื่อให้ปากคำกับตำรวจ หลังจากนั้นเขาก็จากไป
แม้ว่าโทบี้ คลาร์กจะไม่ได้เผยแพร่คำสั่งใด ๆ เป็นพิเศษ แต่ผู้ตรวจการเหล่านั้นก็กล้าที่จะปฏิบัติหน้าที่อย่างเป็นกลางและไม่บิดเบือนกฎหมายเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ในขณะที่เผชิญหน้ากับฮาร์วีย์
โทบี้โทรหาฮาร์วีย์ นอกจากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้ว เขาก็ได้แต่เตือนฮาร์วีย์ให้ระวังการแก้แค้นจากชินคาเงะเวย์จากประเทศหมู่เกาะ
ฮาร์วีย์ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมากนัก เขาผล็อยหลับทันทีหลังจากเช็คอินในห้องเพรซซิเดนเชิลสวีท ณ โรงแรม ทรี ซีซั่น
ในช่วงหลายวันมานี้เขาหัวหมุนอยู่ในฮ่องกงและลาสเวกัส และไม่ได้พักผ่อนเลยแม้แต่น้อย
ถึงเวลาที่เขาจะได้อาบน้ำและพักผ่อนอย่างเต็มที่หลังจากปัญหาทั้งหมดถูกแก้ไขในวันนี้
ฮาร์วีย์นอนหลับไปจนถึงช่วงเย็นวันถัดมา มีเสียงเคาะประตูดังรัว ๆ เมื่อฮาร์วีย์ตื่นจากความหิวและกำลังจะออกไปหาอะไรกิน
เสียงของเลสลี่ คลาร์กดังขึ้นในวินาทีต่อมา “นายน้อยยอร์ก คุณอยู่ที่นี่ไหม? เกิดเรื่องขึ้นแล้ว!”
