เถาวัลย์ไม้ผีที่กระแทกลงกับพื้น ได้พุ่งใส่ดัมมี่อย่างรวดเร็วราวงูที่พุ่งไปหาเหยื่อ
พริบตาเดียวดัมมี่ถูกพันไปด้วยเถาวัลย์ทั่วทั้งร่างกาย
ในขณะเดียวกันใบไม้ทั้งหมดของเถาวัลย์ไม้ผีได้เปลี่ยนเป็นใบมีดที่แหลมคม จากนั้นมันก็ใช้ใบมีดเฉือนไปทั่วร่างกายของดัมมี่
เวลาเถาวัลย์ไม้ผีออกล่ามันใช้เถาวัลย์พันร่างเหยื่อจากนั้นมันจะค่อยๆละเลงใบมีดที่แหลมใส่เหยื่อจนขาดใจตายในที่สุด
แต่ดูเหมือนว่าวิธีใช้จะไม่ค่อยได้ผลกับมันสักเท่าไหร่
การโจมตีของมันที่ดูเหมือนจะรุนแรงแต่ในความเป็นจริงมันแทบจะทำอะไรดัมมี่ไม่ได้เลย ใบมีดที่ควรจะทำให้ดัมมี่บาดเจ็บ แต่มันกับทำหน้าที่ไม่ต่างจากกระดาษทรายที่คอยขัดสิ่งสกปรกทำให้โครงกระดูกกลับมาเงางามขึ้นอีกครั้ง
ถึงเถาวัลย์ไม้ผีจะทำอะไรดัมมี่ไม่ได้แต่ก็คงโจมตีต่อไป
ส่วนดัมมี่ก็แทบจะขยับตัวไม่ได้และการถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวก็ทำให้มันรู้สึกหงุดหงิด
มันคว้าเถาวัลย์ฉีกกระชากอย่างต่อเนื่อง เถาวัลย์ก็มาพันในส่วนที่ถูกกระชากไม่ไม่จบไม่สิ้น ทำให้ดัมมี่ไม่สามารถออกจากพันธนาการนี้ได้
เถาวัลย์ไม้คิดว่า ‘น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน นับประสากับกระดูก ดูสิจะทนไปได้สักกี่น้ำ’
“ต้าซื่อ”
เกาเผิงส่งสัญญาณให้ต้าซื่อไปช่วยดัมมี่ เพื่อให้พวกมันสำแดงพลังของมิตรภาพ
ต้าซื่อรีบคลานไปอย่างรวดเร็ว และเถาวัลย์ไม้ผีเริ่มรู้ตัวพยายามที่จะหนี ในจังหวะที่มันคลายพันธการของดัมมี่
ดัมมี่ได้ยื่นมือไปคว้ามันมาและจับส่งให้ต้าซื่อ
ต้าซื่อพุ่งมาพร้องง้างขากรรไกรพร้อมกัดเข้าไปที่ตัวของเถาวัลย์ไม้ผี ด้วยคมเขี้ยวที่แหลมคมราวกับกรรไกรทำให้ของเหลวสีขาวไหลออกมา
จากนั้นตาดำของต้าซื่อได้เปลี่ยนเป็นสีขาว ต้าซื่อได้รวบรวมไฟฟ้ารอบตัวมัน ก่อให้เกิดรูปร่างของตาข่ายไฟฟ้า
ตาข่ายไฟฟ้านี้ได้เข้าไปห่อหุ้มเถาวัลย์ไม้ผีที่กำลังดีดดิ้น
ตาข่ายไฟฟ้าได้ช็อตไปที่ตัวมันอย่างต่อเนื่อง ไฟฟ้านี้ได้ไปโดนแก่นของเถาวัลย์ไม้ผี ทำให้มันค่อยๆสิ้นใจและตายในที่สุดและทุกอย่างก็สงบลง
เถาวัลย์ไม้ผียังไม่ตายสนิท มันพลังเฮือกสุดท้ายโจมตีต้าซื่อเพื่อหวังที่จะลากลงไปพร้อมกับมัน แต่ต้าซื่อไหวตัวทันมันหลบได้อย่างทันท่วงที สวนกลับปลิดชีพมัน
เถาวัลย์ถูกตัดเป็นชิ้นๆทั่วทั้งพื้นนองไปด้วยของเหลวสีขาว
‘นี่มันตายแล้วใช่มั้ย’
เกาเผิงมองระวังไปที่มันเพื่อเช็ดสถานะ ตอนนี้มันตายจริงๆแล้ว เขาก็รู้สึกโล่งใจ เขาไม่คิดว่าจะได้รับชัยชนะอย่างง่ายดายขนาดนี้
ผลการต่อสู้ก็คือดัมมี่ตัวเปล่งประกายมากขึ้นและต้าซื่อท่าแทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลย
นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ความต่างของระดับที่ห่างกันมากขนาดนี้ ส่งผลให้พวกเขาได้รับชัยชนะมาอย่างง่ายดาย
ดัมมี่ที่สลัดเกาวัลย์ออกไปจากร่างของมันได้มีเดินไปที่เสาคะแนน จากนั้นก็ได้รวบรวมพลังจากหัวใจหนามโลหิต พุ่งไปกระแทกเสาคะแนนอย่างรุนแรง
*ตูม*
เสาสีขาวได้แตกสลายพังลงมาในพริบตาเดียว
ตรงเศษซากของเสาคะแนนมีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์วาง มันส่องไฟกระพริบสีแดงขึ้นมา
ดัมมี่ได้กระทืบมันให้แหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที
เกาเผิงก้มมองไปที่นาฬิกาข้อมือมองดูคะแนนของเขา คะแนนของเขาได้ตอนนี้เพื่มขึ้นเป็น 199คะแนน ก่อนต่อสู้เขามีเพียง 150คะแนน
เกาเผิงไม่ค่อยกังวลเรียนคะแนนมากนักเพราะนี่เพิ่งจะเริ่มต้นเอง
“ต้าซื่อมาให้ฉันยืมมือแกช่วยกันหาแก่นคริสตัลอสูรของเถาวัลย์ไม้ผีหน่อยสิ มันคงจะอยู่แถวๆนี้แน่ๆ คงไม่ได้ไม่ไกลหรอ..”
จู่ๆ พุ่มไม้ก็ด้สั่นไหวและมีแมงป่องยักษ์สีดำที่ลวดลายเป็นวงแหวนสีทองคาดอยู่กลางลำตัวของมัน
เจ้าแมงป่องได้พุ่งออกมาจากป่าทึบ
[ชื่อสัตว์อสูร] แมงป่องราชันยักษา
[เลเวล] 21 (ชนชั้นนักรบ)
ที่บนตัวของแมงป่องได้มีเด็กวัยรุ่นผิวเข้มนั่งอยู่ เขาเห็นควันไฟจากที่ไกลเลยเข้ามาดูที่นี่ เมื่อมาถึงต่อสู้ก็จบลงแล้วและเสาหินก็ถูกทำลาย
‘ดูเหมือนฉันจะมาช้าไปสินะ ที่นี่คงไม่เหลืออะไรแล้วแน่ๆ’
เขามองเกาเผิงและยิ้มของเป็นมิตร แล้วจากนั้นก็เดินจากไป
…………
ในกฎของการสอบเอนทรานซ์ในรอบนี้ ไม่มีกฎข้อไหนเขียนว่าห้ามผู้เข้าสอบต่อสู้กันเอง ถึงจะไม่ค่อยมีใครพูดถึงเรื่องนี้สักเท่าไหร่แต่ไม่ใช่ว่าจะทำมันไม่ได้
“การที่ไม่มีกฎห้ามต่อสู้กันเองนั้น” พิธีกรกล่าว “คุณคิดว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องที่ดีหรือไม่ดีครับ”
“ผมคงไม่สามารถตัดสินในเรื่องนี้ได้ แต่ในความคิดว่าผมการที่ไม่มีกฎนี้ขึ้นมาก็ทำให้การสอบดูสมจริงมากขึ้นครับ” ดวนหวู่ตอบ “นี่ไม่ใช่การประลองในสนาม 1ต่อ1 ที่จะมีคนมาห้ามพวกคุณ แต่นี่การต่อในป่าจริงๆ ที่มีเป็นอยู่ที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะรอดออกมาได้”
ในป่าข้างนอกแบบนี้การฆ่าเพื่อปล้นเป็นสิ่งที่พบเห็นได้ทั่ว คุณต้องกังวลว่าหากฆ่าใครไปแล้วจะศพในคนเจอได้พบเจอ เพราะตอนเช้าศพจะหายไปเองแบบไม่เหลือซาก
มันไม่เหมือนอยู่ในเมืองที่มีกล้องวงจรปิดติดอยู่ทุกที่ ในป่านั้นกฎหมายอยู่ไกลเกินกว่าจะมาช่วยคุณได้
เพื่อให้ได้รับสมบัติ ชิ้นส่วนของสัตว์อสูร หรือแม้แต่ลูกๆของสัตว์อสูรที่แข็งแกร่ง คนเหล่าไม่เลือกวิธีการที่จะได้มันมา
………
“ผู้เข้าสอบ โจวเฮอ ได้ออกจากการสอบ ผู้เข้าสอบ โจวเฮอ ได้ออกจากการสอบ” เสียงประกาศดังขึ้นทั่วภูเขาดายัง
เกาเผิงเงยขึ้นไปมองตามเสียงที่ประกาศ
‘นี่เป็นคนที่สี่ในวันนี้แล้วนะที่ออกจากการสอบ หลังจากนี้คงจะออกมากขึ้นเรื่อยๆ’
ห่างออกไปจากเกาเผิง ตรงบริเวณพื้นที่หนึ่งในภูเขาดายัง โจวเฮอ นอนอยู่บนพื้นดิน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด ปากของเขาเปิดเล็กน้อย ที่หน้าผากของเขามีรูขนาดเท่าหัวแม่มือเจาะทะลุศีรษะของเขา
ที่รอบศพมีเจ้าหน้าที่ที่ใสชุดต่อสู้สีฟ้าและสีขาว 3คนยืนอยู่รอบๆ
“เขาตายแล้ว” หนึ่งในเจ้าหน้าที่ พวกได้หยิบถุงห่อศพมาและใส่เขาไว้ข้างใน
ห่างออกไปไม่ไกลมีสัตว์อสูรประเภทหนูนอนตายอยู่ ร่างของมันถูกแทงจนพรุนไปทั่วร่างกาย
“จะทำยังกับสัตว์อสูรของเขา” ชายอีกคนได้ถาม
“ส่งมันให้กับครอบครัวของเขาพร้อมร่างของเด็กหนุ่ม”
