ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2629
ลูอิสจ้องไปที่เอ็ดวินซึ่งกำลังสงบปากสงบคำอย่างถูกทรมาน ก่อนจะหัวเราะเยาะอย่างเหยียดหยาม ความเย่อหยิ่งเด่นหราอยู่บนใบหน้าของเขา
เขาหรี่ตาและส่งเสียงปลุกพลัง “เอาล่ะ เอ็ดวิน ในเมื่อนายไม่ได้สูงส่งและทรงพลังอีกต่อไปแล้ว งั้นฉันขอถามหน่อยอีกครั้ง…”
“นายจะยอมคุกเข่าหรือเปล่า!”
ใบหน้าของเลสลี่กลายเป็นน้ำแข็ง
“อย่าล้ำเส้นให้มากนักนะ ลูอิส!” เธอคำราม หน้านิ่ง
“ล้ำเส้น?”
ลูอิสพิเคราะห์มองเลสลี่ด้วยท่าทางเหยียดหยาม
“คิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอเพียงเพราะพ่อของเธอเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของฮ่องกงอย่างนั้นเหรอ?”
“ก็ลองหยุดฉันดูสิ เพราะถ้าฉันจัดการกับหมอนี่แล้วเธอจะเป็นรายต่อไป!”
ลูอิสบีบแก้มของเธออย่างคุกคาม สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
จากนั้นเขาก็หันเหความสนใจกลับไปที่เอ็ดวิน
“ฉันจะนับถึงสาม คุกเข่าลงแล้วฉันจะให้โอกาสนายได้คุยกับเคทลิน” เขาเตือนอย่างเคร่งขรึม
“แล้วถ้านายไม่ทำ ฉันจะฆ่านายเดี๋ยวนี้เลย”
“แน่นอน นายจะขัดขืนก็ได้ แต่ถ้านายทำแบบนั้น ฉันจะฆ่าพวกนายทุกคน!”
ลูอิสแสยะยิ้มอย่างพอใจ มั่นใจว่าตนเหนือกว่า
“สาม! สอง! หนึ่ง…”
เอ็ดวินไม่มีทางเลือก เขารู้สึกได้ถึงเจตนาสังหารที่แผ่กระจายออกมาจากลูอิส และคุกเข่าลงกับพื้น
ตามทัศนคติยามปกติวิสัยของเศรษฐีเจ้าสำราญอย่างเขา เขาไม่ใช่พวกยอมแพ้อะไรง่าย ๆ
แต่เพื่อภารกิจในคืนนี้ เขาต้องยอมกลืนความเย่อหยิ่งและจงใจลดทอนคุณค่าของตัวเองลง
“นายน้อยเมนโดซา?!” เลสลี่อุทานด้วยความตกใจจนเธอตัวแข็งยืนนิ่งอยู่กับที่
ดวงตาของฮาร์วีย์หดลงเล็กน้อย เขาประทับใจเป็นอย่างมาก
คนที่มีความทะเยอทะยานสูงไม่ใยดีต่อเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เอ็ดวินเต็มใจแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนออกมา ฮาร์วีย์ค่อนข้างประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่กลับตาลปัตรเช่นนี้
อันที่จริงแล้ว เขามั่นใจว่าการต่อสู้กำลังจะปะทุขึ้น
“แหม? นายน้อยเมนโดซาที่รัก นายคุกเข่าลงไปแบบนั้นได้ยังไง?
“เมื่อกี้นายยังทำตัวสูงส่งและยิ่งใหญ่ต่อหน้าฉันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?
“แถมยังบอกให้ฉันยิงแสกหน้านายอีก!
“ทำไมตอนนี้ถึงยอมแพ้ซะแล้วล่ะ!”
ลูอิสเชยคางของเอ็ดวินด้วยปลายกระบอกปืนในมือ
“ฉันเหม็นขี้หน้านายมานานแล้ว!” เขาตะโกน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามและความเกลียดชัง
“นายทำตัวอยู่เหนือคนอื่นก็เพราะมีพี่สาวคอยหนุนหลัง! คิดว่าตัวเองเด่นดังขนาดนั้นเลยหรือไง?!
“ในสายตาของฉัน นายมันก็แค่ตาสีตาสาคนหนึ่ง!
“นายมีความกล้าที่จะอวดเกี่ยวกับการเป็นทหารชั้นสูงหลังจากถูกเกณฑ์ในค่ายศัสตราวุธ เป็นเวลาสามปีเต็มหรือไม่!
“ถุ๊ย!
“นายมันก็แค่นี้เอง?!”
จากนั้นลูอิสก็ถ่มน้ำลายใส่หน้าเอ็ดวิน และมองดูมันหยดลงมาที่แก้มของเขาอย่างช้า ๆ ด้วยความพอใจ
เอ็ดวินกัดฟันและนิ่งเงียบเมื่อเผชิญกับการกระทำอันหยาบโลนของลูอิส โดยไม่แม้แต่จะหลบสายตาแม้แต่น้อยอย่างไรก็ตาม การจ้องมองของเขาเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวินาทีที่ผ่านไป
ฮาร์วีย์ตั้งใจจะดูว่าเอ็ดวินจะทนต่อไปได้สักแค่ไหน ในขณะนี้เขาได้แต่มองทุกอย่างด้วยดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อย
“นายมันหยาบคาย ลูอิส!”
เลสลี่รีบหยิบทิชชู่ออกมาเพื่อทำความสะอาดให้แก่เอ็ดวิน
“นายคิดจะทำอะไร
“นายน้อยเมนโดซาก็ยอมคุกเข่าอย่างที่นายต้องการแล้วไง! แล้วนี่นายยังต้องการอะไรอีก?!
“นี่นายคิดจะมีปัญหากับเราจริง ๆ ใช่ไหม?”
“มีปัญหากับเธอ?!”
ลูอิสเล็งปืนไปที่ใบหน้าของเลสลี่ ไม่มีความลังเลอยู่ในปฏิกิริยาของเขา
“คิดว่าฉันไม่กล้าทำหรือไง!”
“พอได้แล้ว!”
เคทลินที่กำลังดูการแสดงพูดขึ้นก่อนที่ลูอิสจะเหนี่ยวไก
“ไม่จำเป็นต้องเหยียดหยามนายน้อยเมนโดซาแบบนั้นเลย ลูอิส เขายังเป็นคนที่อยู่ในวงสังคมระดับสูงของฮ่องกงและลาสเวกัส ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไงก็ตาม”
“แม้ว่าเราจะทำงานให้กับผู้คนที่แตกต่างกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราควรจะเล็งปืนไปที่พวกเขา พวกเราทุกคนที่นี่ต่างก็เป็นนักธุรกิจด้วยกันทั้งนั้น อย่างน้อยเราควรแสดงความเคารพต่อกันบ้าง ว่าไหมล่ะ?”
