ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 2631
“สงบศึก?!
“ฮะ! นายคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ในเรื่องนั้นเหรอ!”
ลูอิสตัดบทสนทนาและจ้องเขม็งไปที่เอ็ดวิน ความเย้ยหยันถูกเขียนขึ้นทั่วใบหน้าของเขา ขณะที่เขามองเอ็ดวินด้วยความเกลียดชัง จากนั้นเขาก็หยิบระเบิดออกมาวางไว้บนโต๊ะ
“ฉันจะยอมทำตามข้อเสนอของเคทลิน ถ้านายกล้ากลืนมันลงไป!”
ดวงตาของฮาร์วีย์กระตุกเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นว่าลูอิสมีระเบิดอีกหลายลูกคาดอยู่ที่เอวของเขา
ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่เพิ่งกลับมาจากดาร์ก ไอส์แลน เขาสามารถนำสิ่งของเหล่านั้นติดตัวไปด้วยได้…
เขาไม่กลัวที่ที่จะทำให้ตัวเองต้องตายไปพร้อมกับทุกคนรอบตัวหรือ ถ้าเขาบังเอิญไปปลดชนวนระเบิดมือลูกหนึ่งเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ?
ดูเหมือนว่าทุกคนจะรับรู้ในสิ่งเดียวกันกับฮาร์วีย์ และใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
มีสาวสวยสองสามคนที่ใบหน้าซีดเซียวเมื่อได้ยินเช่นนั้น ในขณะเดียวกัน สายตาของพวกเธอก็ดูเย้ายวนขึ้น
ผู้ชายที่พกอาวุธทำลายล้างเช่นนี้ทำให้พวกเธอหวาดกลัว แต่ด้วยเหตุผลบางประการ พวกเธอกลับสัมผัสได้ถึงเสน่ห์ที่แผ่ออกมาจากตัวของลูอิส
ท้ายที่สุดแล้ว หญิงสาวมักจะยอมจำนนต่อผู้ชายที่แข็งแกร่ง
อย่างไรก็ตาม เอ็ดวินไม่สนใจลูอิสเลยแม้แต่น้อยและมุ่งความสนใจไปที่เคทลินเพียงอย่างเดียว
“ก็อย่างที่ผมบอกคุณนั่นแหละ ผมมาที่นี่เพราะอยากจะสงบศึก” เขาพูดอย่างแผ่วเบา
“ผมได้ยินมาว่าคนพาไอรีนมา นั่นเป็นเหตุผลที่ผมมาที่นี่
“ผมหวังว่าคุณจะเห็นแก่ผมและปล่อยเธอไป”
“ไอรีน?
“จากตระกูลจอห์นสันหรือเปล่า?”
เคทลินยังคงนิ่งเฉย ใบหน้าของเธอเย็นชา
“เธอก็มีแขนมีขานี่ ไม่งั้นเธอจะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกได้ยังไง
“คุณอยากให้ฉันปล่อยเธอไปงั้นเหรอ?
“คุณต้องคิดให้ดีก่อนจะพูดอะไรนะนายน้อยเมนโดซา จะมาพูดอะไรมั่ว ๆ แบบนี้ไม่ได้”
“คุณน่าจะรู้ว่าผมหมายถึงอะไรนี่นา คุณพาร์สัน”
เอ็ดวินแทงเข้ากลางปล้อง ไม่คิดที่จะเล่นเกมกับเคทลินอีกต่อไป
“ตอนนี้ริน่าอยู่กับเรา เพราะงั้นเราถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” เขากล่าวเสริม
“หมายความว่าตอนนี้เธออยู่กับคุณงั้นหรือ?”
สายตาของเคทลินเย็นลงเล็กน้อย
“งั้นก็ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมจนป่านนี้แล้วเธอถึงไม่ส่งข้อความหาฉัน…”
สายตาของฮาร์วีย์เป็นประกายขึ้นเล็กน้อย เมื่อพิจารณาจากคำพูดของเคทลิน เธอน่าจะเป็นผู้มีส่วนรู้เห็น
ไอรีนน่าจะอยู่ในเอ็มเมอรัลด์ คลับ
หลังจากได้ยินการสนทนาของพวกเขา ลูอิสก็ลุกขึ้นยืนอย่างโกรธจัดและกระแทกมือลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง
“กล้าดียังไง เอ็ดวิน! นายกล้าดียังไงมาลักพาตัวคนจากเอ็มเมอรัลด์ คลับ?!” เขาตวาด
“ฉันจะให้เวลานายครึ่งชั่วโมง! ส่งตัวเธอเดี๋ยวนี้!
“ไม่อย่างนั้น ฉันจะฆ่านาย!”
เอ็ดวินไม่แยแสต่อเสียงกรีดร้องของลูอิสและยังคงเพิกเฉยต่อเขา เขาจ้องเขม็งไปที่เคทลินพลางหรี่ตามองเธอ
“ผมหวังว่าคุณจะเห็นแก่ผมแล้วปล่อยเธอไป คุณพาร์สัน
“เหนือสิ่งอื่นใด การยุติความขัดแย้งย่อมดีกว่าปล่อยมันไว้ ถ้าคุณปล่อยเธอไป ผมรับรองได้เลยว่าฮาร์วีย์จะมาขอโทษด้วยตัวเอง
“สำหรับผลประโยชน์ของเรือนมรกต หลังจากที่คุณปล่อยเธอไปแล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนั้นก็ยังได้
“เราทุกคนก็คนกันเองทั้งนั้น ไม่เห็นต้องมาขัดแย้งกันในเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เลย ใช่ไหม?
“เราต่างคนต่างถอยกันคนละก้าวจะดีกว่า
“ถ้าเราทำแบบนั้นชีวิตเราก็จะดีขึ้นมาก คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?
“ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ คุณพาร์สัน ได้โปรดปล่อยเธอไปเถอะ”
“โอ้? ฉันนึกว่าคุณมาที่นี่เพราะอยากจะเจรจาสงบศึก แต่คุณแค่แสร้งทำเป็นผู้ส่งสารของฮาร์วีย์?”
เคทลินยืนขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับแก้วแชมเปญในมือ ใบหน้าของเธอมีแววดูถูกเหยียดหยาม
การเอ่ยถึงชื่อของฮาร์วีย์ทำให้สีหน้าของเธอบิดเบี้ยวกลายเป็นความโกรธเกรี้ยวที่ไร้การควบคุม
“นายลงมือกับลูกน้องของฉัน แล้วนายยังกล้าขอให้ฉันปล่อยผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอ?! นายเรียกสิ่งนี้ว่าการเจรจาสงบศึก?!
“หลังจากที่นายทำแบบนี้แล้วยังหวังให้ฉันเกรงใจนายอีกหรือไง?!”
เพี๊ยะ!
เคทลินก้าวไปข้างหน้าและตบหน้าเอ็ดวิน
“ฉันปฏิเสธข้อเสนอของนาย
“นายจะทำอะไรฉันได้? กระโดดกัดฉันหรือไง?!”
