ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 272
สีหน้าของเจอร์รี่เริ่มบูดบึ้ง เหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นเร็วเกินไปและเขายังไม่เข้าใจสถานการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้นนั่นเพาะเขาเป็นคนไอคิวต่ำ
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็โกรธและพูดว่า “ทำไมผมต้องจ่ายเงินให้เขา? ผมเป็นสมาชิกของคุณด้วยเหมือนกัน ผมจ่ายเงินไปเจ็ดพันหกร้อยดอลลาร์ในการสมัครบัตรสมาชิกนี้!”
“คุณบอกว่าเฉพาะเป็นสมาชิกเท่านั้นที่สามารถเป็นรับประทานอาหารในโรงแรมแกรนด์นิอัมมี่ได้ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาถึงเข้ามาทานอาหารได้ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่ขี่จักรยานไฟฟ้าเท่านั้น?”
วิลล่าอธิบายออกมาอย่างเบื่อหน่ายว่า “เป็นเพราะมิสเตอร์ยอร์กจองห้องสำหรับลูกค้าระดับบนโรงแรมเรา พูดง่าย ๆ ว่าค่าธรรมเนียมรายปีสำหรับการสมัครบัตรสมาชิกนี้อยู่ที่ประมาณแปดแสนดอลลาร์ ตอนนี้คุณเข้าใจความแตกต่างแล้วหรือยัง?”
ใบหน้าของเจอร์รี่เปลี่ยนเป็นสีซีดทันที เขาสมัครบัตรสมาชิกระดับเริ่มต้นมูลค่าเจ็ดพันหกร้อยดอลลาร์ อะไรคือสมัครสมาชิกด้วยเงินแปดแสนดอลลาร์? นับรวมโชคลาภทั้งหมดของเขายังไม่มีค่าถึงเงินจำนวนนั้นเลยด้วยซ้ำ!
ในขณะนี้เขากำลังตกตะลึงจนพูดไม่ออก
เขาแค่ใช้ความเป็นสมาชิกคนหนึ่งเพื่อทำให้ฮาร์วีย์ต้องอับอาย เขาไม่คิดเลยว่าตอนนี้กลายเป็นเขาที่จะต้องกลืนคำพูดของตัวเอง
“ผู้ช่วยผู้จัดการ เมื่อกี้คุณยังสั่งให้เขาจ่ายเงินให้ผมอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้คุณถึงไร้เหตุผลขนาดนี้?” สีหน้าของเจอร์รี่มืดลง เขารีบเดินไปข้างหน้าเพื่อดึงมือของผู้ช่วยผู้จัดการอย่างคุกคาม
เพียะ!
ผู้ช่วยผู้จัดการตบหน้าเจอร์รี่ฉาดใหญ่จนเขาทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น จากนั้นเธอก็เตะเข้าที่ใบหน้าของเขาและเผยให้เห็นสีหน้าร้ายกาจของปีศาจ เธอด่าว่าเขาอย่างรุนแรง “ไร้สาระ! ฉันจะสั่งให้มิสเตอร์ยอร์กผู้มีเกียรติของเราจ่ายค่าเสียหายเมื่อไหร่กัน อย่ามาใส่ร้ายฉัน!”
“พวกนายรีบลากเขาออกไปจากที่นี่ซะ!” ผู้ช่วยผู้จัดการรีบออกคำสั่งทันทีเพราะกลัวว่าเจอร์รี่จะพูดเรื่องไร้สาระออกมาอีก
คนอย่างเจอร์รี่นั้นหยิ่งผยองเมื่ออยู่ต่อหน้าหน้ากับคนที่อ่อนแอกว่าพวกเขา อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาได้พบกับคนที่แข็งแกร่งกว่า พวกเขาหรือจะกล้าพูดอะไรออกมา ตอนนี้เธอจึงต้องรีบจัดการเจอร์รี่จนเธอต้องตบเขา เขาทรุดตัวคุกเข่าลงทันที
“มิสเตอร์ยอร์กเราควรจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดีครับ?” เมื่อเห็นว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังจะพาเจอร์รี่ออกไป วิลล่าก็เหลือบมองฮาร์วีย์และไม่กล้าตัดสินใจทำอะไร เขาจึงรอคำสั่งจากฮาร์วีย์แทน
ฮาร์วีย์เหลือบมองเจอร์รี่เล็กน้อย เขามองไปที่ใบหน้าที่ปูดบวมนั่นและพูดว่า “จักรยานไฟฟ้าคันนี้ใช้ร่วมกันเป็นสาธารณะ บอกให้เขาติดต่อบริษัทเพื่อจัดการกับมัน … ”
สำหรับฮาร์วีย์คนขี้โกงอย่างเจอร์รี่ไม่มีความหมายอะไรสำหรับเขา ฮาร์วีย์รู้สึกว่าเสียเวลาที่จะมาใส่ใจเขา
เขามองไปที่เชอร์ลีย์ที่เหมือนะเงียบอยู่นานและถอนหายใจ “จัดรถไปส่งสุภาพสตรีท่านนี้กลับบ้านอย่างปลอดภัย ผมเกรงว่าเธอคงจะไม่มีอารมณ์อยากจะทานอาหารแล้ว”
วิลล่ารีบพยักหน้า เรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยและง่ายต่อการจัดการ
แค่ไม่คาดคิด เชอร์ลีย์กลับส่ายหัว บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ฉันจะกลับไปเอง”
ในตอนนี้ เชอร์ลีย์รู้สึกว่าเพื่อนของเธอที่กลายมาเป็นลูกเขยที่ไร้ประโยน์ตามข่าวลือดูเหมือนจะลึกลับชวนสงสัย เธอมองไม่ออกเลยถึงตัวตนของฮาร์วีย์
“ได้สิ” ฮาร์วีย์ไม่ได้บังคับเธอ แม้ว่าที่ผ่านมาพวกเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดี แต่พวกเขาก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยหลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ เป็นเรื่องปกติที่เชอร์ลีย์ไม่เต็มใจที่จะให้เขาพาเธอกลับบ้าน
วิลล่าเหลือบมองไปที่ผู้ช่วยผู้จัดการและพูดหลังจากรอให้เจอร์รี่และเชอร์ลีย์ออกไป “คุณจัดการเรื่องนี้ได้ดี มารายงานตัวพรุ่งนี้ มีตำแหน่งว่างสำหรับผู้จัดการฝ่ายธุรการ”
การได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากผู้ช่วยผู้จัดการเป็นผู้จัดการฝ่ายธุรการ แม้ว่าระดับของทั้งสองตำแหน่งจะเท่ากัน แต่การปฏิบัติและอำนาจสูงกว่าอย่างน้อยสิบเท่า มันเป็นตำแหน่งที่สำคัญมาก
เธอมีความสุขมากจนแทบจะสลบไป เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะโชคดีเช่นนี้
ฮาร์วีย์กำลังจะพาเอลล่าไปทานอาหารค่ำที่ร้านอาหารเดอะเวสเทิร์น ทันใดนั้นเขาก็หันกลับมาเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาพูดว่า “มิสเตอร์ไวท์ดูเหมือนว่าคุณจะพอใจกับวิธีจัดการของผู้ช่วยผู้จัดการมากทีเดียว”
วิลล่าคิดว่าฮาร์วีย์ไม่พอใจกับการตัดสินใจของเขา เขาครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว “ถ้าท่านไม่พอใจ ผมเลื่อนตำแหน่งให้เธอเป็นรองผู้จัดการทั่วไป เรายังมีตำแหน่งนี้!”
ขาของผู้ช่วยผู้จัดการเริ่มไร้เรี่ยวแรง ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน
รองผู้จัดการทั่วไป? ถ้าเธอได้เป็นรองผู้จัดการทั่วไป นับประสาอะไรกับอำนาจในโรงแรมนี้ แม้แต่ในนิอัมมี่เธอก็จะได้รับการยกย่องให้เป็นหนึ่งในบุคคลอันดับต้น ๆ เธอไม่เคยใฝ่ฝันถึงตำแหน่งนี้มาก่อเลยในชีวิต ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในความฝัน น้ำตาแทบจะไหลออกมาจากดวงตาของเธอที่กำลังมองไปที่ฮาร์วีย์
ความสุขช่างมาอย่างไม่ทันตั้งตัว!
